Η ΕΣΣΔ βρέθηκε μπροστά σε νέες συνθήκες, σε νέες δυσκολίες της ταξικής πάλης εσωτερικά και διεθνώς, σε νέες ιδεολογικές και πολιτικές προκλήσεις. Ο υποκειμενικός παράγοντας, πρώτα από όλα τα κομματικά και επομένως και τα κυβερνητικά στελέχη, λόγω και των μεγάλων απωλειών που είχε υποστεί το κόμμα στον πόλεμο, βρέθηκε πιο ευάλωτος στις νέες δυσκολίες της ταξικής πάλης, στις νέες απαιτήσεις του επαναστατικού κινήματος για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Η ιμπεριαλιστική στρατηγική του «ψυχρού» πολέμου υπό την απειλή ενός πυρηνικού πλήγματος κατά της ΕΣΣΔ, η όξυνση της ταξικής πάλης στις νέες σύμμαχες δυνάμεις της ΕΣΣΔ, η ευέλικτη στάση του ιμπεριαλισμού απέναντί τους με στόχο τη διάσπαση της συνοχής της σοσιαλιστικής κοινότητας, οι οπορτουνιστικές στρατηγικές παρεκκλίσεις των κομμουνιστικών κομμάτων στη Δυτική Ευρώπη και όχι μόνο, επέδρασαν στη δεξιά οπορτουνιστική στροφή του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

Ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1950 η ΕΣΣΔ χρειαζόταν διεθνείς συμμαχίες, τη στήριξη του κομμουνιστικού κινήματος της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ. Σταδιακά αμβλύνθηκε το μέτωπο του ΚΚΣΕ απέναντι σε οπορτουνιστικές εκτιμήσεις και στρατηγικές επιλογές αυτού του ποσοτικά ισχυρού τμήματος του κομμουνιστικού κινήματος.

Στη στρατηγική των κομμουνιστικών κομμάτων, που δρούσαν στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη, επικράτησε η γραμμή της μεταρρύθμισης, της διεκδίκησης συμμετοχής στη διακυβέρνηση χωρίς να προηγηθεί η επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας. Επικράτησε η γραμμή της αξιοποίησης του αστικού κοινοβουλίου για την ανάδειξη κυβερνήσεων αντιμονοπωλιακών, δημοκρατικών, στις οποίες θα συμμετείχαν και τα κομμουνιστικά κόμματα. Διαμορφώθηκαν κοινά προγράμματα κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κομμάτων. Η κλασική σοσιαλδημοκρατία εξελίχθηκε σε εναλλακτικό διαχειριστή του συστήματος, σε αρκετές περιπτώσεις και με τη στήριξη των κομμουνιστικών κομμάτων. Αμβλύνθηκε περαιτέρω το μέτωπο απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία. Ο νέος συμβιβασμός αιτιολόγησε τις παρεκκλίσεις του στο όνομα των ευρωπαϊκών και εθνικών ιδιομορφιών, επονομάστηκε «ευρωκομμουνισμός».

Στις επόμενες δεκαετίες ισχυροποιήθηκε περισσότερο η οπορτουνιστική τάση: Η αναθεώρηση και αναίρεση θεμελιακών θέσεων της κομμουνιστικής ιδεολογίας και επαναστατικής στρατηγικής.

Ο «ευρωκομμουνιστικός» οπορτουνισμός, με θέσεις όπως η αποδοχή της ΕΟΚ, επέδρασε αποπροσανατολιστικά, συμβιβαστικά και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στήριξε τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας στο όνομα της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων. Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο ότι το όπλο της απεργίας κατά πολύ αποδυναμώθηκε τη δεκαετία του 1980.

Για τις αστικές τάξεις, σχεδόν ανώδυνα πέρασαν οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης των αρχών της δεκαετίας του 1970. Η έλλειψη συνεπούς επαναστατικής στρατηγικής, τρέχουσας πολιτικής και ανάλογης δράσης μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, άφησε περιθώρια για την ενίσχυση του «αριστερού» οπορτουνισμού. Στη νεολαία, στα πιο περιθωριοποιημένα και απαξιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης, στα προλεταριοποιημένα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, των κατεστραμμένων αυτοαπασχολούμενων, βρήκαν πρόσφορο έδαφος απόψεις και δράσεις υπέρ του «αυθόρμητου», του τροτσκιστικού φραξιονισμού, της «αριστερής» αιτιολόγησης της αποδοχής της ιμπεριαλιστικής ΕΟΚ, στο όνομα του «υπεριμπεριαλιστικού» σταδίου του καπιταλισμού, των πολυεθνικών και επομένως του περάσματος της ταξικής πάλης από το εθνικό στο περιφερειακό επίπεδο. Αλλες «αριστερές» αντιδράσεις απέναντι στο σοβιετικό και ευρωπαϊκό οπορτουνισμό επενδύθηκαν στη μορφή του μαοϊκού ιδεολογικοπολιτικού ρεύματος που αναπτύχθηκε στο ΚΚ Κίνας. Το μαοϊκό ρεύμα δε δικαιώνεται εξαιτίας ορισμένης κριτικής που έκανε στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Η συνολική του γραμμή κρίνεται αρνητικά ως συνολική στάση απέναντι στη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ, με το χαρακτηρισμό της ως σοσιαλιμπεριαλιστικής, με την προσέγγιση με τις ΗΠΑ, αλλά και με την ασυνέπεια στα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (π.χ. αναγνώριση της εθνικής αστικής τάξης ως σύμμαχου στην οικοδόμηση). Τα κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης βαθμιαία απώλεσαν τα επαναστατικά τους χαρακτηριστικά στο επίπεδο της θεωρίας, της πολιτικής, της σχέσης με την εργατική τάξη. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα διασπάστηκε, δεν μπόρεσε να αξιολογήσει και επομένως να επεξεργαστεί σωστή γραμμή αντιμετώπισης της ευέλικτης στρατηγικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που διάβρωνε και βάθαινε τη ρήξη μεταξύ ΚΚΣΕ και ΚΚ Κίνας.

Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία η νέα φάση μετατροπής του δεξιού οπορτουνισμού σε ανοικτή αντεπαναστατική προδοσία, στη δεκαετία του 1980, με το 27ο (1986) και το 28ο (1989) Συνέδριο του ΚΚΣΕ.

Στη συνέχεια, η αντεπαναστατική ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη σήμανε μια σκληρή ήττα και υποχώρηση των κομμουνιστικών δυνάμεων. Εδωσε νέα δυναμική στη διείσδυση της αστικής ιδεολογίας στις γραμμές του πολιτικού εργατικού κινήματος. Η τάση συμβιβασμού και ενσωμάτωσης πήρε νέα μορφή και βάθος. Οδήγησε σε βαθιά κρίση όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και σε ορισμένες περιπτώσεις στην αυτοδιάλυσή τους.

Ο οπορτουνισμός δεν εμφανίζεται από την αρχή ως συγκροτημένο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα.

Η ιστορία του 20ού αιώνα έδειξε ότι ο οπορτουνισμός μπορεί να εκφράζεται και μέσα στις γραμμές του ΚΚ.

Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι εκδηλώνεται υπόγεια στην αρχή μέσα από διάφορους δρόμους και συνήθως αξιοποιώντας αντικειμενικά προβλήματα στην ανάπτυξη της πάλης του εργατικού κινήματος.

Η άμβλυνση των αρχών, της λειτουργίας του κόμματος, αποτελεί το έδαφος για τη σταδιακή διολίσθηση σε οπορτουνιστικές θέσεις.

Εκδηλώνεται πάνω σε καμπές που οι εξελίξεις, οι ανάγκες απαιτούν προσαρμογή της τακτικής του κινήματος στις σύγχρονες συνθήκες.

Εκφράζει είτε μια τάση υποτίμησης των δυσκολιών, υπερεκτίμησης επιτυχιών, υποτίμησης της συνθετότητας και του μακρόχρονου της πάλης ή το αντίθετο, τάση απογοήτευσης, συμβιβασμού με τις δυσκολίες, απολυτοποίηση των αποτυχιών, παραίτησης από την επαναστατική πάλη.

Ο οπορτουνισμός έτσι εξελίσσεται και ωριμάζει. Μπορεί στην αρχή να γίνει ένα λάθος τακτικής ή ένα ακόμα σοβαρότερο λάθος αρχών, το οποίο σε μια πορεία να μετατραπεί σε παρέκκλιση και τελικά να ολοκληρωθεί σε πολιτικό ρεύμα, σε συνολική κατεύθυνση.

Ο οπορτουνισμός στη διαδικασία διαμόρφωσης και ωρίμανσής του μέσα στο ΚΚ ή στο κίνημα χρησιμοποιεί επαναστατικές διακηρύξεις και συγκαλύπτει τις διαφωνίες αρχών με δήθεν διαφωνίες τακτικής στο όνομα της επανάστασης. Μπορεί να εμφανίζεται: Με υποταγή στο συσχετισμό δύναμης στο όνομα της τακτικής. Με την απόσπαση ή την ταύτιση στρατηγικής - τακτικής. Με την αποσύνδεση επιμέρους στόχων από τη στρατηγική.

Πολλές φορές ευθύνη για την εκδήλωση και επιβολή του οπορτουνισμού έχουν οι τάσεις συμβιβασμού, συμφιλίωσης μαζί του. Η αδιάλλακτη, ανειρήνευτη πάλη κατά του οπορτουνισμού είναι όρος για να μπορεί ένα ΚΚ να προωθεί τη στρατηγική του, να σφραγίζει το ρόλο του ως ιδεολογικής και πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.

Για την αντιμετώπιση του οπορτουνισμού είναι απαραίτητη η ικανότητα του κόμματος να υποτάσσει όλη τη δράση του στη στρατηγική του.

Να υπάρχει ετοιμότητα για θεωρητική ερμηνεία εξελίξεων, νέων στοιχείων από την πλευρά της ιδεολογικής υπεράσπισης θεωρητικών αρχών.

Να γίνεται θεωρητική επεξεργασία των συμπερασμάτων από την πολιτική δράση και λειτουργία του κόμματος.

Να φροντίζεται το διαρκές ανέβασμα του γενικού ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου του Κόμματος, της σχέσης του κομματικού δυναμικού με τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία.

Να διασφαλίζεται η σχέση του κόμματος με την εργατική τάξη. Να διασφαλίζεται η κατάλληλη κοινωνική σύνθεση του κόμματος καθώς και η ταξική αντίληψη στην ερμηνεία των φαινομένων.

Να υπερασπίζεται το κόμμα την αυτοτέλειά του σε περίπτωση συμμαχιών, να συνειδητοποιείται ότι η πάλη διεξάγεται και στο πλαίσιο της συμμαχίας.

Να υπάρχει σωστή σχέση πρωτοπορίας με τις μάζες: Ούτε υποταγή στη συνείδηση των μαζών ούτε ξέκομμα από αυτές.

Να διασφαλίζονται οι αρχές λειτουργίας του κόμματος, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η κριτική και αυτοκριτική, η συλλογικότητα.

(Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ).