Οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν τη δύναμη να επιβάλουν το δίκιο τους. Αρκεί να τη συνειδητοποιήσουν

Πίσω από την ιδεολογική τρομοκρατία και τους ελιγμούς, με τους οποίους η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει σαν «αναγκαία» τα ταξικά μέτρα, αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι οι προωθούμενες ανατροπές έχουν κερδισμένους και χαμένους.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ένας εργαζόμενος είναι κερδισμένος από το γεγονός ότι η κυβέρνηση αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και τον υποχρεώνει να παραμείνει στη δουλειά μέχρι τελικής πτώσης. Οτι ένας οικοδόμος κερδίζει με το να παίζει τη ζωή του κορόνα - γράμματα στη σκαλωσιά μέχρι τα 60 και 65 χρόνια. 'Η ότι ένας γιατρός είναι κερδισμένος - αυτός και οι ασθενείς του - όταν καλείται στα 67 και στα 68 του χρόνια να ανταποκριθεί στην εφημερία ή στα επείγοντα ενός νοσοκομείου.

Μπορεί όμως ο καθένας να καταλάβει ότι ένας εργοδότης βγαίνει κερδισμένος από τα 4 δισ. ευρώ που ετοιμάζεται να μοιράσει η κυβέρνηση για τη λεγόμενη «επιδοτούμενη απασχόληση», να του δώσει δηλαδή τζάμπα εργατική δύναμη.

Με την ίδια λογική, δεν μπορεί να θεωρείται κερδισμένος ένας εργαζόμενος του Δημοσίου που θα δει το μισθό του να μειώνεται. Τη στιγμή μάλιστα που στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων, όπως και όλων των εργαζομένων, δεν είναι απλά πίσω από τις πραγματικές τους ανάγκες, αλλά είναι και ανεπαρκείς για να καλύψουν τα καθημερινά έξοδα μιας λαϊκής οικογένειας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο βασικός μισθός ενός νεοδιόριστου στο Δημόσιο κυμαίνεται σήμερα στα επίπεδα πείνας των 650 έως 900 ευρώ μεικτά!

Στον αντίποδα, όλοι καταλαβαίνουν ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, που τα επόμενα χρόνια θα μοιραστούν τα 16 δισ. ευρώ από τα προγράμματα ΕΣΠΑ και τα περισσότερα από 10 δισ. ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, δεν μπορεί παρά να θεωρούνται κερδισμένοι από την πολιτική της κυβέρνησης.

Ακόμα πιο πέρα: Το πάγωμα των προσλήψεων - για παράδειγμα - στα νοσοκομεία δεν μπορεί να συνιστά κέρδος για τα εκατομμύρια των εργαζομένων και του λαού που βλέπουν τις υπηρεσίες Υγείας να υποβαθμίζονται ραγδαία, με άμεση αντανάκλαση στην τσέπη τους, αλλά και στην ποιότητα ζωής. Πάνω από 25.000 νοσηλευτές και 3.000 γιατροί λείπουν σήμερα από τα νοσοκομεία και τις άλλες μονάδες Υγείας, κατάσταση που θα επιβαρυνθεί από την κυβερνητική απόφαση να γίνεται μία μόνο πρόσληψη για κάθε πέντε απολύσεις.

Αντίθετα, κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι μεγαλοεπιχειρήσεις πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους από το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να αυξήσει το συντελεστή φορολόγησης των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, που σήμερα βρίσκεται στο 25%, ενώ έχει διακηρύξει τις προθέσεις της να το κατεβάσει στο 20% μέσα στην τετραετία.

Ολα τα παραπάνω δεν έπεσαν βέβαια από τον ουρανό. Η στρατηγική της σημερινής κυβέρνησης ήταν γνωστή και δεδομένη. Δε διαμορφώθηκε λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ούτε βέβαια άλλαξε μετά από αυτές. Την ίδια στρατηγική υπηρετεί διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ - με εξαίρεση τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή του - είτε από τη θέση της κυβέρνησης, είτε από αυτή της αντιπολίτευσης.

Είναι στρατηγική ταυτόσημη με αυτή της ΝΔ, γιατί στον παρονομαστή τους τα δυο κόμματα έχουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, που στόχο έχουν να συντηρούν την αναγκαία για το αστικό πολιτικό σύστημα δικομματική εναλλαγή.

Από αυτή τη σκοπιά, είναι τουλάχιστον προκλητική και υποκρύπτει δόλο σε βάρος των εργαζομένων η στάση κομμάτων όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που κάνουν σαν να έπεσαν από τα σύννεφα ακούγοντας τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση και τα άλλα που έπονται.

Οι δυνάμεις αυτές είναι διπλά υπόλογες απέναντι στο λαό, επειδή - στο μέτρο των δυνατοτήτων τους - συνέβαλαν ώστε να αποσπάσει το ΠΑΣΟΚ την ανοχή των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Το βοήθησαν σαν κυβέρνηση να κερδίσει χρόνο και να οργανώσει την προαποφασισμένη επίθεση σε βάρος των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων που δεν πρόλαβε να σαρώσει η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ.

Οταν το ΚΚΕ προεκλογικά προειδοποιούσε για τα χειρότερα που έρχονται, η ΝΔ επικέντρωνε την προπαγάνδα της στην «ανειλικρίνεια του ΠΑΣΟΚ» σε σχέση με τα μέτρα που θα έπαιρνε αν κέρδιζε τις εκλογές και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ξερογλειφόταν για «εναλλακτική διακυβέρνηση», αφήνοντας στο απυρόβλητο τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ.

Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα και με δεδομένη τη στήριξη της πλουτοκρατίας, που το είχε ήδη επιλέξει να κυβερνήσει, με την αβάντα των ΜΜΕ της αστικής τάξης, το ΠΑΣΟΚ βρήκε το έδαφος που χρειαζόταν για να κάνει εμπόριο ελπίδας, ώστε να επιχειρήσει στη συνέχεια να νομιμοποιήσει την αντιλαϊκή πολιτική του, αξιοποιώντας το εύρος της ποσοστιαίας διαφοράς με την οποία κέρδισε τις εκλογές.

Σήμερα, σαν κυβέρνηση, σε πείσμα όλων εκείνων που ανακάλυπταν «θετικά στοιχεία» στις εξαγγελίες του, το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει κατά γράμμα το πρόγραμμά του και είναι συνεπέστατο στη στρατηγική που υπερασπίστηκε τα προηγούμενα πέντε χρόνια σαν αντιπολίτευση.

Αρκεί να συγκρίνει κανείς τα βασικότερα από τα μέτρα που εξήγγειλε την Τρίτη ο πρωθυπουργός με το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει πως αυτά που σήμερα προωθούνται έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί στα επίσημα ντοκουμέντα και στις ομιλίες στελεχών του ΠΑΣΟΚ.

Δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Στο κυβερνητικό του πρόγραμμα, το ΠΑΣΟΚ πρότεινε χωρίς περιστροφές: «Παράταση ασφαλιστικού βίου. Η παραμονή στην εργασία και μετά τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος θα πρέπει να αποτελεί δικαίωμα (!) για κάθε εργαζόμενο». Η παραπάνω θέση σε συνδυασμό με την παλιότερη νομοθεσία, στη διαμόρφωση της οποίας έχει καθοριστική συνεισφορά το ΠΑΣΟΚ, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.

Αυτό συμβαίνει με την προωθούμενη εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών που εργάζονται στο Δημόσιο πριν το 1993 και των εργαζόμενων στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, η κατάργηση των οποίων επί της ουσίας προβλέπεται από τον 3029/02 του ΠΑΣΟΚ. Για το θέμα της εξίσωσης των ορίων στο Δημόσιο, η σημερινή Επίτροπος και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Μ. Δαμανάκη είχε πει από τον Αύγουστο ακόμα, σε συνέντευξή της στο κρατικό ραδιόφωνο: «Στο θέμα της συνταξιοδότησης των γυναικών, η κατάσταση πράγματι που θα κληρονομήσουμε θα είναι πάρα πολύ δύσκολη, δεν υπάρχει λόγος να λέμε ψέματα, θα προσπαθήσουμε να διαπραγματευθούμε μεταβατικές διατάξεις, αλλά οι αποφάσεις, μην κοροϊδευόμαστε, έχουν παρθεί».

Οι σχεδιασμοί όμως του κεφαλαίου πάνε ακόμα πιο πέρα και αυτούς υπηρετεί το ΠΑΣΟΚ. Στόχος είναι η καθιέρωση ενός συστήματος τριών πυλώνων ασφάλισης, με έμφαση στην ανταποδοτικότητα, γεγονός που θα σημάνει την οριστική ανατροπή του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης. Μιλώντας προεκλογικά στη ΔΕΘ, ο Γ. Παπανδρέου ήταν ξεκάθαρος προτείνοντας την «καθιέρωση της βασικής σύνταξης ως κοινής αφετηρίας για όλες τις συντάξεις, όπου ανάλογα με τη δουλειά, ανάλογα με τις εισφορές, μπορεί να αυξηθεί η τελική σύνταξη».

Αυτή η πρόταση ανοίγει το δρόμο για καθιέρωση ενιαίας σύνταξης για όλους, στο πλαίσιο των τριών πυλώνων που προβλέπει: α) Εθνική Κατώτατη Σύνταξη - Επίδομα β) Επαγγελματικά - Ανταποδοτικά Ταμεία γ) Ιδιωτική Ασφάλιση. Ολα τα παραπάνω, συνδυασμένα με την παραίνεση Παπακωνσταντίνου προς τα Ταμεία να εκποιήσουν την περιουσία τους για να πληρώσουν τις συντάξεις, αφού το κράτος δεν έχει σκοπό πλέον να τις εγγυάται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δείχνει καθαρά το προς τα πού κατευθύνονται τα πράγματα: Η υγεία και η σύνταξη θα είναι προνόμιο όσων έχουν να πληρώσουν σε όλη τη διάρκεια του εργάσιμου βίου τους και μετά.

Προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για «αυξήσεις στα όρια του πληθωρισμού». Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που τότε έλεγε ότι οι «αυξήσεις» - πρόκληση που υποσχόταν το ΠΑΣΟΚ, ισοδυναμούν όχι απλά με «πάγωμα», αλλά με μείωση των μισθών, με δεδομένες τις αντίστοιχες «αυξήσεις» που προέβλεπε η εισοδηματική πολιτική τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και το «πάγωμα» στους μισθούς του 2009, που επέβαλε η ΝΔ πέρσι.

Το ίδιο ομολόγησε και ο υπουργός Οικονομικών λίγο πριν τα Χριστούγεννα, αναλύοντας την κυβερνητική πολιτική στους τραπεζίτες στο «Σίτι» του Λονδίνου. Οπως καυχιόταν τότε ο υπουργός, «η μείωση των επιδομάτων κατά 10% που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός ισοδυναμεί με ονομαστική μείωση των μισθών κατά 4% (...) Αυτή η παράμετρος είναι σημαντική, γιατί στην Ελλάδα τα επιδόματα μπορεί να κυμαίνονται από 30% έως 100% του βασικού μισθού».

Ιδια είναι η φιλοσοφία και του νέου μισθολογίου, το οποίο θα ενσωματώσει κάποια από τα επιδόματα στο βασικό μισθό και θα πετσοκόβει άλλα, εξισώνοντας προς τα κάτω τους μισθούς εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Μετά τα παραπάνω, μόνο σαν πρόκληση για τους εργαζόμενους μπορεί να ακούγεται το σκούξιμο του προέδρου της ΓΣΕΕ ότι η κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόσει τις «εξαγγελίες του Ζαππείου». Θυμίζουμε ότι ανάμεσα στα άλλα που είχε εξαγγείλει τότε ο πρωθυπουργός ήταν: «Μείωση των δαπανών για επιδόματα στο δημόσιο τομέα κατά 10% (...) Εως τα μέσα του 2010 θα υπάρξει ενιαία αρχή πληρωμών στο δημόσιο». Με άλλα λόγια, η ΓΣΕΕ ζητάει από την κυβέρνηση να εφαρμόσει αυτά τα οποία υποσχέθηκε η ίδια και τώρα τα δρομολογεί!

Ολα τα παραπάνω, επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα που σημείωνε το ΚΚΕ στην Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ, την πρώτη μόλις εβδομάδα μετά τις εκλογές του Οκτώβρη, καθορίζοντας τα μέτωπα πάλης και διεκδίκησης:

«Δυο επιλογές - δυο δρόμοι υπάρχουν για τους εργατοϋπαλλήλους, τους αυτοαπασχολούμενους επιχειρηματίες, τους φτωχούς αγρότες. Οσο περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν τη δύναμη που έχουν και τη χρησιμοποιήσουν, τόσο πιο γρήγορα η λαϊκή άμυνα γίνεται λαϊκή αντεπίθεση και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις του δρόμου ανάπτυξης που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.

Η διέξοδος από τα αβάσταχτα προβλήματα δε θα προκύψει σε μια μέρα, ούτε είναι δυνατόν να δώσει ριζική λύση η κάλπη, αν δεν έχει προηγηθεί η ακάθεκτη αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, του λαϊκού κινήματος, αν δεν έχει ισχυροποιηθεί η πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού και σε σύγκρουση με τα μονοπώλια. Αν δεν έχουν ωριμάσει αισθητές θετικές διεργασίες στη διαμόρφωση εργατικής πολιτικής συνείδησης, αν δεν έχει συνειδητοποιηθεί βαθύτερα ο ταξικός χαρακτήρας των προβλημάτων και της κυρίαρχης πολιτικής.

Ο ένας είναι ο δρόμος που γνωρίζουμε χρόνια τώρα, που έχει γίνει ακόμα πιο δύσβατος την τελευταία 20ετία, ειδικά μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Είναι ο δρόμος που συμφέρει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, ο δρόμος της βαθύτερης ενσωμάτωσης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Ο άλλος δρόμος είναι της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης, η κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρομεσαία αγροτιά που κατευθύνεται στη Λαϊκή Εξουσία, Οικονομία. Είναι ο δρόμος που αναγνωρίζει αποκλειστικά και μόνο ως παραγωγό του πλούτου τον εργαζόμενο άνθρωπο και ως κίνητρο της παραγωγής την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.

Μόνο το ενιαίο μέτωπο εργατών, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίων αγροτών, αδιαπέραστο από το συμβιβασμό και τη συντεχνιακή διαίρεση, μπορεί να έχει ορισμένα θετικά αποτελέσματα και να φέρει ανακατατάξεις θετικές στον πολιτικό συσχετισμό, ικανές να ανοίξουν το μόνο δρόμο που συμφέρει το λαό, το δρόμο της ανατροπής. Που μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα στην πλήρη, σταθερή εργασία για όλους και όλες, δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, να ανταποκρίνεται στις ταχύτατα αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες, να χρησιμοποιεί την επιστήμη και τα τεχνολογικά επιτεύγματα για τη συνδυασμένη αύξηση της λαϊκής ευημερίας, του ελεύθερου χρόνου, της ικανοποίησης των σύγχρονων υλικών και πνευματικών αναγκών. Απαλλάσσει το λαό από την ταξική εκμετάλλευση, την καταπίεση, τη διαφθορά, την κοινωνική εγκληματικότητα. Που θα εγκαθιδρύσει μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας με βασικό χαρακτηριστικό την ενεργητική εργατική και λαϊκή συμμετοχή και τον έλεγχο. Σε τελευταία ανάλυση, καλλιεργεί και εξασφαλίζει κλίμα ασφάλειας, που εδράζεται στην εξασφάλιση όλων των ατομικών αναγκών στα πλαίσια των συλλογικών κατακτήσεων.

Μόνο το ενιαίο μέτωπο εργατών, αυτοαπασχολούμενων, μικροϊδιοκτητών αγροτών μπορεί να καλλιεργήσει πνεύμα αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας, αδιαλλαξίας σε κάθε μορφής εκμετάλλευση, ανύψωσης του ηθικού και πολιτιστικού επιπέδου».