Επικράτησαν, λένε σαν κλαίουσες Μαγδαληνές τα αστικά μέσα ενημέρωσης, οι πιο σκληρές απόψεις στην ΕΕ. Για τι πράγμα; Για όλα αυτά που χρόνια τώρα συμφωνούν και ξανασυμφωνούν όλοι μαζί, «σκληροί» και «μαλακοί»;

Παρουσιάζουν σα νέα - έκτακτα - μέτρα αυτά που χρόνια τώρα συναποφασίζουν.

Ο πληθυντικός που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές είναι αυτός που τους προδίδει. Την κρίση του δικού τους συστήματος θέλουν να ξεπεράσουν στις πλάτες των εργατών. Τις πλάτες που πληρώνουν κι όταν δεν υπάρχει κρίση.

Τα μέτρα δεν είναι έκτακτα. Είναι το φυσικό επακόλουθο μιας πορείας όπου οι εργάτες καλούνται να πληρώσουν ακόμα πιο σκληρά τον ανταγωνισμό μεταξύ καπιταλιστών για περισσότερα κέρδη, κέρδη που δεν μπορούν να υπάρχουν αν δε γονατίσουν τους εργάτες.

Το νέο στοιχείο είναι πως τώρα βρήκανε παπά να θάψουνε όλες τις «εκκρεμότητες», ό,τι κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες, από τη σταθερή εργασία ως την Κοινωνική Ασφάλιση, από τους μισθούς ως την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα κάθε κωλοτούμπα είναι επικίνδυνη. Τι πάει να πει να πληρώσουν δίκαια όλοι; Μαζί δημιούργησαν χρέος οι εργάτες και τα αφεντικά; Είναι των εργατών η καπιταλιστική κρίση; Οι εργάτες πληρώνουν και ξαναπληρώνουν, ενώ το κράτος των καπιταλιστών μοιράζει τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο σ' αυτούς που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη.

Οι εργάτες δεν έχουν να πληρώσουν για τίποτα. Ισχύει απόλυτα αυτό που φωνάζουν οι διαδηλωτές στο δρόμο: «Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία». Οι εργαζόμενοι μπορούν χωρίς τους κεφαλαιοκράτες, το κεφάλαιο δεν μπορεί χωρίς τους εργάτες. Εδώ που φτάσανε τα πράγματα όσο πιο γρήγορα γίνεται όλο αυτό κοινωνική συνείδηση τόσο λιγότερα θα είναι τα θύματα ανάμεσα στους εργάτες. Η μία μετά την άλλη οι διάφορες διαχειριστικές προτάσεις συντείνουν μόνο στο βάθεμα της εκμετάλλευσης.

Οτι οι ασφαλιστικές εισφορές και στο σύστημα τριμερούς χρηματοδότησης είναι μόνο χρήμα εργατών είναι εύκολο να αποδειχτεί. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία όταν η φωνή των εργατών δεν υπάρχει πουθενά - πλην «Ριζοσπάστη» - ενώ οι αυθαιρεσίες τύπου Ανδριανόπουλου επιλέγονται ως άρθρα προβολής στις έντυπες ναυαρχίδες της αστικής τάξης, που όμως αγοράζονται και από εργάτες. Ενας ακόμα σοβαρός λόγος να μη χρηματοδοτούν οι εργάτες το δήμιό τους, ένας ακόμα λόγος να φτάσει ο «Ριζοσπάστης» σε κάθε εργατικό σπίτι.

Η καταστολή μπορεί να έχει πολλές μορφές. Συνήθως καταλήγει σ' αυτό που ήταν πάντα: Σκέτη καταστολή. Αλλά είναι τέτοια κι όταν παρουσιάζεται σαν αθώος βομβαρδισμός αυθαιρεσιών που σπέρνουν τρόμο.

Ο ένας εκλιπαρεί για διάλογο (για να μη δικαιωθεί, λέει, το ΚΚΕ!), ο άλλος διακηρύσσει διαφάνεια. Ολοι μαζί προσπαθούν να στρέψουν αλλού τη λαϊκή οργή που αφορά άμεσα στο σήμερα της ζωής των εργατών. Τη ζωή που χτυπιέται και από το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ είναι εργοδοτικός - κυβερνητικός μηχανισμός, και από το γεγονός ότι τη χώρα κυβερνούν εναλλάξ τα κόμματα της αστικής τάξης. Η πρόσκληση του ΚΚΕ προς τα λαϊκά στρώματα να διορθώσουν την ψήφο τους με τη συμμετοχή τους στους ταξικούς αγώνες ισχύει στο ακέραιο. Απλά τώρα γίνεται δραματικά επίκαιρη.

Οπως κι αν την περιγράψεις την πραγματικότητα, ή για τους μισθούς μιλάς ή για τις τιμές στα προϊόντα, ένας κερδίζει, ο καπιταλιστής. Κι αυτό είναι που δε λένε όσοι κάνουν απλά διαπιστώσεις. Ισχύει και σήμερα: Το κρίσιμο είναι να αλλάξεις τον κόσμο. Το «πώς» θέλει να μάθει ο κόσμος. Σ' αυτό στοχεύει η προσπάθεια του ΚΚΕ να φτάσει παντού η πρότασή του. Δε θα γίνει μέσα από τον αστικό Τύπο. Είμαστε ήδη ξανά στον καιρό που η εργατική συνείδηση θα οικοδομείται μέσα στο καμίνι των ταξικών αγώνων. Εκεί μπολιάζεται και η πρόταση του ΚΚΕ. Για να βρίσκουμε ξανά τα ίσα μας.