Εξαίρετο «Το γάλα της θλίψης» από το Περού που βραβεύτηκε στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου με τη «Χρυσή Αρκτο». Στο επίκεντρο μια νεαρή ιθαγενής, αξιοπρεπής και ασυμβίβαστη με βαθύ σεβασμό και αγάπη στο λαό της και τον αυθεντικό πολιτισμό του. Φόρο τιμής στο φιλμ νουάρ αποτίει η καθαρά πολιτική ταινία «Το νησί των καταραμένων» του Μάρτιν Σκορτσέζε με την άριστη ερμηνεία του Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Ιδιοφυές φιλμικό δοκίμιο που θα μπορούσε να έχει ως υπόθεση εργασίας την «ανατομία ενός προαποφασισμένου πειράματος με επιλεγμένο, για συγκεκριμένους λόγους, αντικείμενο. Ταινία που γραπώνει τον θεατή και δε λέει να τον αφήσει, παρά τις συνεχείς ρωγμές στη γραμμική αφήγηση με τις κάθε είδους παλινδρομήσεις στο χρόνο και το χώρο».

Ο ελληνικός λόγος της βδομάδας συνίσταται σε δυο ταινίες ισχνές, τόσο θεματικά όσο και κινηματογραφικού ενδιαφέροντος, εξάλλου αυτά τα δύο δεν μπορούν παρά να είναι αλληλένδετα. «Η χρυσόσκονη» της Μαργαρίτας Μαντά και «Ο Διαχειριστής» του Περικλή Χούρσογλου. Κοινός παρονομαστής, ο μικρόκοσμος μιας μικροαστικής Αθήνας που μεταλλάσσεται συναινετικά και περιχαρακωμένος στον αδιαπραγμάτευτο ατομισμό, βουλιάζοντας όλο και πιο βαθιά στην αποξένωση. Μολονότι και οι δύο ταινίες βρίθουν από αναγνωρίσιμες και αδιαμφισβήτητες καταγγελίες για την ισχύουσα κατάσταση των πραγμάτων, αρκούνται στις κοινότυπες, πεπαλαιωμένες πια, διαπιστώσεις μην τολμώντας να πάρουν το ρίσκο μιας «διά ταύτα» θέσης. Tο «Ολοι θέλουν λίγη αγάπη» της Σαμ Τέιλορ Γουντ για τα χρόνια της δύσκολης εφηβείας του Τζον Λένον δεν μπορεί να πείσει ότι έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.

--------------------------------------------------------