Στη δουλειά μέρα απεργίας πάνε μόνο τα «φυτά» και τα ρουφιανάκια των αφεντικών, αλλά από την άλλη, «το να πας στην πορεία μέρα απεργίας είναι declasse (σ.σ. κάπως μπανάλ...)». Επίσης, αν πας για ψώνια σου βγαίνουν ξινά από το λυπημένο ύφος του εμποροϋπαλλήλου, που σκέφτεται «γιατί εσύ και όχι εγώ;». Οπότε κάτσε στο σπιτάκι σου και κάνε «επαναστατικές πράξεις κλειστού χώρου» ακούγοντας cd και βλέποντας ταινίες.

Αυτές οι απόψεις δεν εκφράζονται από το στόμα κάποιου «εναλλακτικού» κυβερνητικού εκπροσώπου, ούτε από «προχωρημένους» εργοδότες. Είναι το άρθρο του αθλητικογράφου Αντώνη Πανούτσου μια μέρα πριν την απεργία στο contra.gr. Δεν είναι θέμα ελευθερίας έκφρασης μιας άποψης, όσο ποιον σε τελευταία ανάλυση εξυπηρετεί αυτή η άποψη. Και πώς τυχαίνει - σχεδόν πάντα - οι διάφορες απόψεις, διαφόρων δημοσιολόγων βολεύουν τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες...