Τα κύρια άρθρα στις εφημερίδες της αστικής τάξης εκφράζουν με αυθεντικό τρόπο τη γνώση και συνάμα την αγωνία της αστικής τάξης. Ξέρουν πως στη βράση κολλάει το σίδερο. Γι' αυτό και ζητάνε κατεπειγόντως, τώρα, πριν η αντίδραση των εργατών γίνει χιονοστιβάδα, να περάσουν οι αναδιαρθρώσεις που αξιώνει το κεφάλαιο.

Για την αστική τάξη, η καθυστέρηση στην ανατροπή κάθε εργατικής κατάκτησης είναι θανάσιμη στο κυνήγι της για μια ακόμα πιο ανταγωνιστική αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους. Για τους ακριβώς αντίθετους λόγους ισχύει αυτό και για τους εργάτες. Κάθε καθυστέρηση στην οργάνωση του εργατικού αγώνα έτσι που να είναι ικανός να τραβήξει μέχρι το τέρμα, τώρα που το καπιταλιστικό σύστημα βουλιάζει στην κρίση του, είναι θανάσιμη για την ίδια τη ζωή των εργατών.

Το λένε ωμά: Ολα τα μέτρα που αρχικά τα εμφάνισαν σαν χτύπημα, δήθεν, των «προνομιούχων», αφορούν το σύνολο της εργατικής τάξης. Οτι φτάνει στο ανώτατο σημείο της γελοιότητας ο αρμόδιος υπουργός, για να στηρίξει τη νέα φοροεπιδρομή να επικαλείται τα «καγιέν» που κυκλοφορεί αυτός και η τάξη του, είναι χαρακτηριστικό του απόλυτου πλέον εξτρεμισμού στον οποίο είναι υποχρεωμένοι οι αστοί να καταφύγουν. Ο ίδιος ο Παπανδρέου μιλά πλέον για άγρια μέτρα.

Οι αστοί ξέρουν πως η πολιτική που προωθούν δεν έχει τη λαϊκή συναίνεση που τόσο καιρό δηλώνουν ότι υπάρχει. Και σε μια έσχατη απόπειρα να εξασφαλίσουν τη συναίνεση ως ανοχή, περιβάλλουν με φωτοστέφανο «πατριώτη» αυτόν που ανέλαβε να γίνει ο νεκροθάφτης κάθε εργατικού δικαιώματος.

Ισχυε χτες, γίνεται απόλυτο σήμερα: Ο θάνατος της αστικής τάξης είναι η ζωή των εργατών.

Διαβάζεις τους δραματικούς τόνους, με τους οποίους περιγράφουν τον Παπανδρέου και το «ιστορικό» του χρέος και πέρα από τις καρπαζιές που θες να ρίξεις, σε πιάνει κι ένα γέλιο, καθώς η όλη περιγραφή - αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο επικίνδυνα - κάνει μόνο για καλοκαιρινή θεατρική επιθεώρηση.

Ακου, λέει, «είναι υποχρεωμένος να συναντηθεί με την Ιστορία». Γιατί, δεν του 'φτασε τόσα χρόνια η Ολμπράιτ;

Θα το κάνει, λέει - το πήδημα ή το άλμα, δεν διευκρινίζεται - τώρα που η κοινωνία είναι φοβισμένη. Μόνη της «φοβήθηκε» η κοινωνία; Δεν ξέρουν τίποτα αυτοί που μήνες τώρα μιλάνε για το χείλος του γκρεμού;

Από κοντά και όλοι αυτοί που κάνουν τον καμπόσο, δήθεν, με τη Γερμανία, κρύβουν ότι οι ίδιοι πρόβαλαν την ΕΕ, δηλαδή την ένωση των καπιταλιστών, σα λύση διά πάσα νόσο... Και τώρα έρχονται να διαπιστώσουν σα μωρές παρθένες ότι υπάρχει ανισομετρία στο σύστημα. Μα αυτό ακριβώς είναι βασικό στοιχείο του συστήματος το οποίο και πληρώνεται ακριβά από την εργατική τάξη.

Τα πολλά λόγια, πράγματι, είναι φτώχεια. Αυτό που πρέπει να μείνει στον εργάτη είναι πως δεν υπάρχει σωτηρία μέσα σ' αυτό το σύστημα.

Κι αυτό είναι επίσης κάτι που κρύβουν όσοι τις τελευταίες μέρες εμφανίζονται να προτείνουν διάφορα, εκτός από το κρίσιμο: ότι πρέπει να οξυνθεί η αντικαπιταλιστική πάλη, η πάλη ενάντια στα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό.

Εμφανίστηκαν και χτες «αντιεξουσιαστικές» προτάσεις που παραπέμπουν στον περίφημο λαϊκό καπιταλισμό - ένας μάλιστα εγκαλεί την «αριστερά», που έχει στο μυαλό του, γιατί, λέει, δε διεκδικεί ως λύση την ίδρυση λαϊκής τράπεζας. Σα να μην έχουν πληρωθεί πανάκριβα όλες οι προηγούμενες επιλογές (τόσες και τόσες εταιρείες «λαϊκής βάσης» που έγιναν μονοπώλια στα χέρια μιας χούφτας καπιταλιστών).

Οι απεργοί στις 24 Φλεβάρη επικέντρωσαν σε ένα σύνθημα: Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία. Αυτό ορίζει και τη γραμμή άμυνας. Πέρα από την οποία υπάρχει μόνο αντεπίθεση! Τέτοιας κατεύθυνσης είναι και η επόμενη διαδήλωση που έχει ήδη οριστεί για τις 8 Μάρτη.