`Η μήπως δεν είναι βολική η προσωπική εκτίμηση του εν λόγω δημοσιογράφου ότι «στις πορείες πηγαίνουν επαγγελματίες συνδικαλιστές, συριζαίες που πηγαίνουν όπως πηγαίνουν οι θεούσες στα μοναστήρια, κνίτες που φοβούνται ότι θα κοπούν αν κάνουν απουσίες και fashion victims κουκουλοφόροι που θέλουν να δουν τι θα φορεθεί εφέτος το καλοκαίρι»; Οσο βολική είναι, άλλο τόσο και ψευδής. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Η εγκυρότητα δεν έχει τόση αξία, όσο η «ελευθερία της έκφρασης»! Ετσι, λοιπόν, «ελεύθερος» και «ανεξάρτητος» από κάθε υποχρέωση να πει την αλήθεια, ο Αντ. Πανούτσος δε βλέπει ούτε ανθρώπους που φοβούνται να απεργήσουν, γιατί τότε θα άφηνε υπονοούμενα για τρομοκρατία και έλλειψη δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς, ούτε χιλιάδες εργαζόμενους που διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα, ούτε αντικειμενικούς λόγους να διαδηλώσει ένας άνθρωπος των λαϊκών στρωμάτων, παρά την πλήρη κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Είναι, λοιπόν, φυσικό να θεωρεί «επαναστατικές πράξεις» - έστω και «κλειστού χώρου», αν τελικά υπάρχουν τέτοιες - το να ακούσεις εκείνη τη μέρα ένα cd και να δεις μια ταινία με απεργιακό θέμα. Οποιος σκεφτεί ότι «δουλεύει ψιλό γαζί» τους αναγνώστες του, είναι πολύ επιεικής με αυτού του είδους τη δημοσιογραφία...