Οσο βαθαίνει η οικονομική κρίση, τόσο αναδεικνύονται τα αδιέξοδα, η σαπίλα και τα όρια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οσο οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα φτύνουν αίμα από τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης και τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τόσο περισσότερο υπάρχει η δυνατότητα να συνειδητοποιήσει ο λαός την ανάγκη να πάρει ο ίδιος στα χέρια του την ιδιοκτησία του πλούτου που παράγει.

Γι' αυτό το λόγο τα αστικά επιτελεία με την προπαγάνδα τους φροντίζουν να βάλουν τα πράγματα σε μια τάξη. Στην τάξη και την ασφάλεια που παρέχει ο καπιταλισμός στο κεφάλαιο, τα μονοπώλια, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, την εργατική αριστοκρατία. Λένε λοιπόν: Τι να κάνουμε; Καπιταλισμό έχουμε, σ' αυτό το ταψί πρέπει να χορέψουμε. Γιατί ο σοσιαλισμός είναι χειρότερος. Μια εκδοχή αυτής της προπαγάνδας που ζητά από το λαό να υποταχθεί, να πληρώσει για να βγει αλώβητη η πλουτοκρατία από την κρίση, είναι αυτά που γράφει χτες στο ΒΗΜΑ ο Δ. Δανίκας. Τι λέει; «...στη συντριπτική του πλειοψηφία ο ελληνικός εργαζόμενος λαός εξακολουθεί να βολεύεται και να πορεύεται με τον καπιταλισμό (...) επειδή η ατομική ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτη ακόμη και με δυσθεώρητο κόστος οικονομικό. (...) Το εναλλακτικό, σοβιετικό μοντέλο καθόλου μα καθόλου πειστικό. (...) κάλλιο πέντε από καπιταλιστικό χέρι παρά δέκα πέτσινα από σοβιετικό καρτέρι».

Μόνο που η «ελευθερία» των αστών είναι τέτοια, που στέλνει στο θάνατο εργάτες (εργάτρια - μάνα δύο παιδιών πέθανε από την εξάντληση και την υπερκόπωση, δουλεύοντας σε πολυεθνική στη Ρουμανία), στέλνει στην ανεργία εκατομμύρια ανθρώπους, πολλοί εκ των οποίων οδηγούνται στην αυτοκτονία, εξαναγκάζει να δουλεύουν οι εργαζόμενοι μέχρι το θάνατο για να πάρουν μια σύνταξη λίγο πάνω από τα 350 ευρώ.

Απολύτως φυσιολογικό, οι γραφίδες των αστών, να συκοφαντούν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και να εκβιάζουν το λαό να υποτάσσεται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Τα αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησης του καπιταλιστικού συστήματος λειτουργούν, ειδικά τώρα που έρχεται ξανά στην επικαιρότητα το πόσο ξεπερασμένος είναι σαν κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός. Και πασχίζουν οι άθλιοι αστέρες της δημοσιολογίας όσο μπορούν να προφυλάξουν τα αφεντικά. Και ας ξεπέφτουν...