«Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα μπορεί να "επηρεάσει άμεσα την οικονομία των ΗΠΑ", δήλωσε σήμερα ο Ντένις Λόκχαρτ, αξιωματούχος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED). (...) "Πρώτον, αν χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης έπρεπε να προβλέψουν προσαρμογές σε προβλήματα δημοσιονομικής τάξης, αυτό θα μπορούσε να εμποδίσει την ανάπτυξη της ζώνης του ευρώ και τις αμερικανικές εξαγωγές προς την περιοχή αυτή", υπογράμμισε ο Λόκχαρτ υπενθυμίζοντας ότι η ΕΕ των 27 είναι η πρώτη αγορά για τα αμερικανικά προϊόντα. "Δεύτερον, αν η κρίση προκαλέσει μια μετακίνηση κεφαλαίων προς το δολάριο σε βάρος του ευρώ, η ανατίμηση του δολαρίου που μπορεί να προκύψει από αυτό, ενδέχεται να βλάψει την ανταγωνιστικότητα των αμερικανικών εξαγωγών" (...) "Το τρίτο σημείο είναι το ενδεχόμενο η δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα να επιφέρει μεγάλο σοκ στις χρηματαγορές. Αυτό θα μπορούσε να εκδηλωθεί στο τραπεζικό σύστημα ή υπό τη μορφή μιας κίνησης γενικής υποχώρησης (των επενδυτών) από την αγορά του χρέους των κρατών", πρόσθεσε» (στο ΒΗΜΑ, ηλεκτρονική έκδοση).

«Η δήλωση της Γαλλίδας υπουργού Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ ότι ο εγωισμός της γερμανικής οικονομίας μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος προκάλεσε οργή στο Βερολίνο. Είναι σαν να ζητάς από μια ομάδα να παίξει άσχημα για να δώσει μια ευκαιρία στον αντίπαλό της, σχολίασε ο κ. Σόιμπλε. "Δεν μπορούμε να χτίσουμε μια ανταγωνιστική οικονομία σε αυτήν την βάση"» (η καταγραφή στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Οι ανταγωνισμοί είναι οξύτατοι. Το ευρώ χτυπάει το δολάριο και το δολάριο το ευρώ, το δολάριο χτυπιέται με το κινέζικο γουάν. Σήμερα δεν έχουμε απλά τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Ιαπωνία, σήμερα στον ανταγωνισμό μπαίνουν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και άλλες χώρες. Αξονες και αντιάξονες. Ο ανταγωνισμός τρώει αρκετά από τα κέρδη του κεφαλαίου, γιατί για να ανταγωνιστούν μεταξύ τους πρέπει να κάνουν γρήγορες αλλαγές, πρέπει να λαδώσουν, πρέπει να μοιράσουν χρήματα, πρέπει να εξαγοράσουν, πρέπει να ξοδέψουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι για να βγάλουν από τη μέση άλλους επιχειρηματικούς ομίλους (...) Τι τους μένει; Να μειώσουν τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, να απολύουν 200.000 - 300.000 δημόσιους υπάλληλους όπως έχει γίνει σε άλλες χώρες και θα έρθει και στην Ελλάδα, να διώξουν μαζικά τους συμβασιούχους, τους εργαζόμενους stage, να ανεβάσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια, να μοιράζουν μία θέση σε πέντε και έξι εργαζόμενους, να συρρικνώσουν απελπιστικά την όποια δημόσια Υγεία και Παιδεία, να αυξήσουν τους τοπικούς πολέμους, να αλλάξουν σύνορα. Δεν μπορεί το καπιταλιστικό σύστημα με τον συνηθισμένο τρόπο, ή με τον - πιο σχετικό με το σήμερα - ίδιο τρόπο να περάσει την κρίση» (απόσπασμα από ομιλία της Αλ. Παπαρήγα / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).