Το «χριστιανικό» είναι να μην κλέβεις το παγκάρι. Οταν, όμως, διαβάζεις τη δήλωση του προέδρου του ΣΥΝ, ε, δε χρειάζεται να κλέψεις κανένα παγκάρι. Το έχει αδειάσει στο δρόμο μόνος του. Σ' άλλη στιγμή ίσως να ήτανε για καλαμπούρι η ιστορία, αλλά σήμερα; Η ώρα που ο ανταγωνισμός των καπιταλιστών μέσα κι έξω από την ΕΕ φτάνει σε τέτοια ύψη που από την αγριότητα της διαπάλης τους γονατίζει κόσμος και κοσμάκης, δεν είναι για αστεία. Καταγράφεις αυτούσια τη δήλωση ενός κόμματος που συκοφαντεί και την πλέον χαλαρή εκδοχή του όρου «αριστερά» για να μην ξεχάσεις ποτέ πως ακριβώς στα δύσκολα του συστήματος σπεύδει πάντα να κάνει καθαρό με ποια τάξη είναι. Το έκαναν το 1992 υπερψηφίζοντας το Μάαστριχτ, υπεράσπισαν την ΕΕ, προκαλούν σήμερα, ακριβώς την ώρα που η καπιταλιστική ΕΕ στα μάτια, τη συνείδηση των εργατών καταγράφεται ως ένας αντίπαλος που απειλεί την ίδια την ύπαρξή τους. Να θυμάσαι, λοιπόν, πως την ώρα της μάχης πρέπει πάντα να καθαρίζεις την αυλή σου, για να μην πας από πισώπλατη.

Ο καθημερινός άνθρωπος, αυτός που τρέχει και δεν προλαβαίνει να τα βγάλει πέρα, αντικειμενικά δεν παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις. Δεν έχει το προνόμιο να διαβάζει αναλυτικά, να διαβάζει πολλά και τελικά να διαμορφώνει μετά γνώσεως μια όσο πιο ολοκληρωμένη άποψη - θέση που να του επιτρέπει και να παρέμβει έγκαιρα για να αποτρέψει μια αρνητική γι' αυτόν εξέλιξη. Να, ένα ακόμα πεδίο για τον εργατικό Τύπο. Να ξεδιαλέγει, να προβάλει αυτό που είναι κύριο, να λειτουργεί ο ίδιος σαν βάση της ταξικής συσπείρωσης, να βοηθά στο ξάνοιγμα του νου.

Παράδειγμα: Κλάμα στα δελτία χτες για τους ανέργους με αφορμή τα στοιχεία των επιθεωρητών Εργασίας. Ακίνδυνη καταγραφή. Στο πριν και το επόμενο ρεπορτάζ τα ίδια δελτία αξιώνουν από τους εργάτες να σκύψουν κι άλλο για την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Να σκύψουν μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο: Να αποδεχτούν - ανεχτούν τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα μιας απειλής που δεν αφορά τους εργάτες, αλλά την αλληλοσφαγή των καπιταλιστών. Απέναντι σ' αυτήν την τρομοκρατία μόνο ο «Ριζοσπάστης» βγήκε με τίτλο «Ούτε υποταγή, ούτε ανοχή». Για τον «Ριζοσπάστη» είναι ένας αυτονόητος τίτλος. Το πρόβλημα βρίσκεται στον εργάτη που ανέχεται να τον λοβοτομεί καθημερινά ο αστικός Τύπος. Δικό του το πρόβλημα, δική μας η χρέωση να μη χαρίσουμε κανέναν στον αντίπαλο.

Η εμπειρία των εργατών πια για το τι σημαίνει στην πλάτη τους ο ανταγωνισμός των καπιταλιστών είναι συσσωρευμένη. Το ειδικό στοιχείο που διαφοροποιεί τις αντιστάσεις είναι το ταξικό κίνημα, όταν υπάρχει ή δεν υπάρχει. Παράδειγμα: Ενας από τους δείκτες της ανταγωνιστικότητας είναι και η αύξηση της ευέλικτης εργασίας. Ε, τώρα που μετριέται το αποτέλεσμα, τώρα που ξέρουν περισσότεροι στο πετσί τους τι σημαίνει «part time», είναι στο χέρι του ταξικού κινήματος να μην αφήσει την εμπειρία να γίνει κλάμα, να προβάλει και αιτήματα - άμεσους στόχους πάλης, αλλά και πολιτικό πλαίσιο που να οδηγεί την πάλη πέρα από τα σημεία εκτόνωσης που το ίδιο το σύστημα περιέχει, και αυτό κάνει.

Στη συντονισμένη κραυγή των καπιταλιστών «βοηθάτε εργάτες μη χαθούμε», μια μόνο απάντηση: «Χαθείτε! Η δική μας ζωή μπορεί να γίνει καλύτερη μόνο όταν φύγετε απ' τη μέση». Και θα «σας βγάλουμε από τη μέση».

Αυτή η απάντηση πρέπει να οργανωθεί, αυτή η απάντηση για να γίνει υλική δύναμη, χρειάζεται ακόμα πιο ενισχυμένο το ιδεολογικό μέτωπο. Εδώ είμαστε.