Κάθε βράδυ, ο 15χρονος Λι σφάζει ως τα ξημερώματα δράκους και εξοντώνει δαίμονες παλεύοντας να σώσει την πριγκίπισσά του από τις σκοτεινές δυνάμεις. Κάθε πρωί, σέρνει τα βήματά του μέχρι το σχολείο και βυθίζεται στη σιωπή μέχρι να ξαναχτυπήσει το κουδούνι για σχόλασμα.

Το μεσημέρι πετάει τη σχολική τσάντα στο χολ, βάζει με το ζόρι μία μπουκιά στο στόμα και τρέχει να πιάσει με λαχτάρα τη φορητή ηλεκτρονική παιχνιδομηχανή για να παίξει κλέφτες και αστυνόμους.

Το απόγευμα, η τσάντα παραμένει στο χολ και ο Λι μόνος στο δωμάτιό του. Νωρίς το βράδυ. Οι γονείς καταφθάνουν στο σπίτι κατάκοποι απ' τη δουλειά και αντικρίζουν το γιο τους με ανάμεικτα συναισθήματα ανησυχίας και τύψεων. Αρχίζουν το κήρυγμα περί πειθαρχίας, προγράμματος, μελέτης και «μέλλοντος». Ο Λι απαντά με μουγκρητά και σπρωξίματα, παρατά την ηλεκτρονική παιχνιδομηχανή και πιάνει το ποντίκι του υπολογιστή. Εκεί η μοναχική, μελαγχολική ζωή του «εξαφανίζεται». «Ξαναγεννιέται» λαμπερός ιππότης, που με περισσό θάρρος και τόλμη αγωνίζεται κατά δράκων και δαιμόνων μέχρις εσχάτων...

Οι γονείς, με δάκρυα στα μάτια, ξεραίνονται στον ύπνο και το πρωί ο φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται...

Η θλιβερή ζωή του 15χρονου Λι δεν είναι μία μεμονωμένη περίπτωση, ούτε σπάνιο φαινόμενο αποξένωσης στη Νότια Κορέα, σ' αυτήν την πρώην ανερχόμενη «Τίγρη» της ΝΑ Ασίας, μητρόπολη του σύγχρονου καπιταλισμού και της υπερσύγχρονης τεχνολογίας που προβάλλεται ευρύτερα σαν πρότυπο. Οι 15χρονοι μοναχικοί και προβληματικοί Λι είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Σύμφωνα μάλιστα με σχετική έκθεση του νοτιοκορεατικού υπουργείου Πολιτισμού, Αθλητισμού και Τουρισμού, οι εθισμένοι στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και στο Ιντερνετ δεν είναι μόνον έφηβοι, αλλά παιδιά (από εννιά ετών...) και ενήλικες που ξεπερνούν τα 2.000.000, σε συνολικό πληθυσμό που ανέρχεται σε 49.000.000. Απ' αυτά τα 2.000.000 άτομα, το 52% είναι ηλικίας από εννιά ως 19 ετών, ένα 14,3% προέρχεται από μονογονεϊκές οικογένειες και ένα 19,1% υποφέρει από σοβαρές αναπηρίες.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι μικρό. Ετσι εξηγείται η απόφαση της νοτιοκορεατικής «κεντροδεξιάς» κυβέρνησης του «Μεγάλου Εθνικού Κόμματος» να προχωρήσει προ βδομάδων στη λήψη μέτρων (επιδερμικών, είναι η αλήθεια...), που, τάχα, θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του εθισμού των νέων στα διαδικτυακά ηλεκτρονικά παιχνίδια...

Τέτοια αποσπασματικά μέτρα που εφαρμόζονται από τις 14 Απρίλη είναι: α) το μπλοκάρισμα της πρόσβασης ατόμων κάτω των 18 ετών σε 19 διαδικτυακά παιχνίδια που είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στη Ν. Κορέα (π.χ. «Dungeon & Fighter», «Dragon Nest»,«Barameui Nara», «Maple Story», «Mabinogi») από τα μεσάνυχτα ως τις 8 πρωί, β) η δωρεάν παροχή λογισμικού στους γονείς ώστε να περιορίζουν ή να ελέγχουν τις κινήσεις των παιδιών τους στο Ιντερνετ, γ) η πραγματοποίηση σεμιναρίων και ενημερωτικών εκπαιδευτικών επισκέψεων ψυχολόγων στα δημοτικά σχολεία της χώρας, ώστε από πολύ μικρά να ενημερωθούν για τους κινδύνους στο Ιντερνετ, δ) η κρατική χρηματοδότηση συμβουλευτικών κέντρων που ασχολούνται με προβλήματα εθισμού στο Ιντερνετ με περίπου 9.000.000 δολάρια...

Εξυπακούεται πως όλα τα παραπάνω μοιάζουν με ασπιρίνη για τη θεραπεία καρκίνου. Κάλλιστα οι ανήλικοι παίχτες μπορούν να δηλώσουν ηλικία άνω των 18 ετών συνεχίζοντας απρόσκοπτα να σφάζουν δράκους, να πιλοτάρουν μαχητικά ή να υποδύονται τους μυστικούς πράκτορες για όσο καιρό θελήσουν μέσα στα μοναχικά τους δωμάτια...

Οσο για τα σεμινάρια, με δύο ή τρεις επισκέψεις το τρίμηνο, ούτε προλαβαίνεις να ενημερώσεις, πόσο μάλλον να μορφώσεις τα παιδιά για τους κινδύνους που παραμονεύουν στο Ιντερνετ...

Από την άλλη, ποιος εθισμένος θα μπορέσει να αντιληφθεί το πρόβλημά του, ώστε να πάει στα συμβουλευτικά κέντρα, τα οποία δεν είναι σίγουρο πως θα είναι στελεχωμένα με την απαραίτητη εξειδικευμένη βοήθεια;

Ο ψυχολόγος Δρ. Κιμ Τάε Χουν από το νεοσύστατο Συμβουλευτικό Κέντρο Απεξάρτησης από το Ιντερνετ, «Ι Will Center», σχολίασε, μιλώντας στο Ασοσιέιτεντ Πρες, πως για τους Νοτιοκορεάτες «είναι πιο εύκολο να παίξουν διαδικτυακά ηλεκτρονικά παιχνίδια από το να επενδύουν στις άμεσες, διαπροσωπικές σχέσεις»... Ωστόσο, η διαπαιδαγώγηση του Δρ. Κιμ και του κάθε Κιμ τον εμποδίζει να δει, και ως εκ τούτου να αποκαλύψει, τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος, που πηγάζουν απ' το στυγνό καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Εργαζομένων, που καλούνται να θυσιάσουν προσωπική ζωή, οικογένεια, γαλήνη και ευτυχία στο βωμό της εργοδοσίας και της αύξησης των κερδών της ντόπιας και διεθνούς πλουτοκρατίας, που απομυζεί με κάθε τρόπο τον πλούτο που παράγει ο εργαζόμενος.

«Είναι σχεδόν αδύνατο να ελέγξουν οι γονείς τη χρήση του Ιντερνετ από τα παιδιά τους. Η κατάσταση δυσκολεύει ακόμη περισσότερο για οικογένειες με έναν γονιό και φτωχικά νοικοκυριά όπου και οι δύο γονείς δουλεύουν απ' το πρωί ως το βράδυ και καμία φορά μέχρι και τα ξημερώματα...», λέει χαρακτηριστικά ο Λι Χιουνγκ Τσο από το «Ψυχολογικό Συμβουλευτικό Κέντρο» στη Σεούλ. Ο ίδιος σημειώνει με πικρία πως η τωρινή κυβέρνηση έδωσε 100.000 ηλεκτρονικούς υπολογιστές στις φτωχότερες οικογένειες της χώρας για να αντιμετωπιστεί ο ηλεκτρονικός «αναλφαβητισμός» και το χάσμα ανάμεσα σ' αυτούς που έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο και σε αυτούς που δεν έχουν. Ομως, η κυβέρνηση δε φρόντισε να βελτιώσει το επίπεδο ζωής και της οικονομικής τους κατάστασης...

«Παιδιά που μένουν μόνα τους στο σπίτι για πολλές ώρες και πνίγονται απ' την αβεβαιότητα για το μέλλον, εκτονώνονται εύκολα με online ηλεκτρονικά παιχνίδια», συμπληρώνει ο ίδιος με νόημα.

Το πρόβλημα, συνεπώς, παραείναι σύνθετο για να λυθεί με μερικά σεμινάρια και ηλεκτρονικά μπλακ άουτ...

Γι' αυτό και όσο εφαρμόζονται μέτρα τύπου ασπιρίνης, δεν πρόκειται να λυθούν αλλά να γιγαντωθούν φαινόμενα αποξένωσης, αλλοτρίωσης και εθισμού σε δραστηριότητες που από μόνες τους δεν αρκούν για να αποκτηνώσουν, να «τρελάνουν», να αποχαυνώσουν... Ούτε το Ιντερνετ, ούτε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι από μόνα τους φορείς των ...«δυνάμεων του σκότους»! Οπως δε φταίει από μόνο του το μαχαίρι για το εάν θα χρησιμοποιηθεί για φονικό ή για το φτιάξιμο μιας δροσερής σαλάτας...

Πριν από ενάμιση μήνα δεν έκανε το γύρο του κόσμου η σύλληψη ενός ζευγαριού στην πόλη Σουεόν της Νότιας Κορέας που άφησαν το βρέφος τους τριών μηνών να πεθάνει απ' την πείνα, επειδή προτίμησαν να ασχοληθούν με την ανατροφή της «Ανιμα», ενός εικονικού παιδιού που δημιούργησαν στο Ιντερνετ;

Αργότερα αποκαλύφθηκε πως ο 41χρονος πατέρας και η 25χρονη μητέρα, που γνωρίστηκαν μέσω Ιντερνετ, ήταν άνεργοι για πολύ καιρό και περνούσαν πάνω από 12 ώρες τη μέρα σε Ιντερνετ καφέ της γειτονιάς παίζοντας «Prius Online»...

Τον περασμένο Φλεβάρη, ένας 22χρονος φοιτητής χτύπησε τη μητέρα του μέχρι θανάτου επειδή τον ενόχλησε με τις συνεχείς, επικριτικές παρατηρήσεις της σχετικά με την πολύωρη ενασχόλησή του με διαδικτυακά παιχνίδια ρόλων (Role Playing Games, R.P.G.).

Τα δύο παραπάνω περιστατικά είναι, αναμφίβολα, εξαιρέσεις στον κανόνα και εγκλήματα αποτρόπαια, αλλά σίγουρα όχι ανεξήγητα. Και οπωσδήποτε δεν αφορούν μόνον τη Νότια Κορέα, αλλά και κάθε άλλη μεγαλύτερη ή μικρότερη καπιταλιστική χώρα, όπου οι σχέσεις ζωής και εργασίας επιδεινώνονται διαρκώς, θυμίζοντας περισσότερο δουλοπάροικους σε φέουδα παρά ανθρώπους μιας σύγχρονης και καλώς εννοούμενης εποχής ανάπτυξης και προόδου...