Τι μας είπε ο Αλιβιζάτος για το σύνταγμα; «Να ξεκαθαρίσουμε ότι οι θεμελιώδεις αρχές δεν μπορούν να αμφισβητηθούν». Μιλά για το σύνταγμα που κατοχυρώνει την καπιταλιστική ιδιοκτησία, που κατοχυρώνει το δικαίωμα των μεγαλοεπιχειρηματιών να απολύουν, να μειώνουν μισθούς, να εξαντλούν μέχρι θανάτου τους εργάτες κ.λπ. Αλλά ο κύριος καθηγητής λέει ότι δεν μπορούν οι εργάτες, ο λαός να παλεύουν για ένα σύνταγμα για τα δικά τους συμφέροντα. Που να απαγορεύει τις απολύσεις. Να απαγορεύει το κέρδος. Να κατοχυρώνει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής ως κοινωνική και όχι ατομική. Πολύ περισσότερο, ο κύριος Αλιβιζάτος λέει ότι απαγορεύεται ένα κόμμα, το ΚΚΕ π.χ., να έχει ιδεολογία και πολιτική που να κατοχυρώνει τα παραπάνω ζητήματα, που είναι σε όφελος του λαού, και στο σύνταγμα και να καλεί το λαό να παλέψει για να γίνουν πράξη.

Τι άλλο είπε ο κύριος καθηγητής; «ότι το καταστατικό αυτού του συγκεκριμένου κόμματος (σ.σ. του ΚΚΕ) μιλάει πάντα για δικτατορία - αλλά αυτό το "φλου", όταν δεν έχει προταθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας σοβαρή εναλλακτική λύση στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, εγώ προσωπικά είμαι πάρα πολύ διστακτικός να το αποδεχτώ (...) Πού να πάμε δηλαδή; Αν δεν υπάρχει σύνταγμα, αν δεν υπάρχει βουλή, αν δεν υπάρχουν εκλογές (...) Θα περίμενα από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής, να μην αμφισβητούν τα θεμέλια του πολιτεύματος όταν δεν είναι σε θέση να προτείνουν οτιδήποτε άλλο. Γιατί αυτό είναι το χάος, μια έκκληση προς το χάος, την άβυσσο».

Και κάτι τελευταίο. Το ΚΚΕ δεν έχει «φλου» αντιπρόταση στη σημερινή αστική δημοκρατία και ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε κάθε άλλο παρά «χάος» και «άβυσσος» ήταν. Το ΚΚΕ έχει συγκεκριμένη πρόταση εξουσίας, τη λαϊκή εξουσία, το Σοσιαλισμό. Και κάποιος πρέπει να θυμίσει στον Αλιβιζάτο ότι στο Σοσιαλισμό και σύνταγμα υπήρχε, και κοινοβούλιο, και εκλογές γίνονταν. Και μάλιστα εκλέγονταν μόνο εργάτες, αγρότες, επιστήμονες που δούλευαν για όλη την κοινωνία και όχι για τους καπιταλιστές, όπως στο αστικό κοινοβούλιο. Το ότι αυτές οι δομές καθορίζονταν από τους εργάτες για τους εργάτες και ήταν απαλλαγμένες από την αστική σαπίλα, μάλλον είναι ο λόγος για τον οποίο ο Αλιβιζάτος και ο Παπαδημητρίου βγάζουν σπυράκια, ακούγοντας το ΚΚΕ να μιλάει για το δικαίωμα του λαού να επιβάλει το δίκιο του - και συνεπώς το σύνταγμά του -, με τη μαζική πολιτική πάλη του. Ξέρουν ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Αλλά είναι ταγμένοι με τους επιχειρηματίες.