Εκβιαστικές χαρακτήρισε ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου τις μεθόδους των προμηθευτών των νοσοκομείων, αλλά την ίδια στιγμή η κυβέρνηση υπέκυπτε αμαχητί στον εκβιασμό τους, ικανοποιώντας με το παραπάνω τα αιτήματά τους. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η κυβέρνηση τους έδωσε 6 δισ. ευρώ από τα 7,1 δισ. που τους «χρώσταγε», διασώζοντας και διασφαλίζοντας την υψηλή κερδοφορία τους. Για ακόμα μια φορά αποδείχθηκε περίτρανα ότι χρήμα και μάλιστα ζεστό υπάρχει για τους επιχειρηματίες - προμηθευτές των νοσοκομείων, όπως υπήρχε για τις τράπεζες, τους μεγαλοξενοδόχους, τους εφοπλιστές όταν το ζήτησαν εν μέσω μάλιστα της καπιταλιστικής κρίσης, πολύ περισσότερο πριν από αυτή. Αντίθετα, την ίδια στιγμή χρήμα δεν υπάρχει για το νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων, τους συμβασιούχους του δημοσίου, τους εργαζόμενους γενικότερα. Οταν μάλιστα κατεβαίνουν στους δρόμους του αγώνα, τότε αντιμετωπίζονται ως ταραξίες, υπονομευτές της εθνικής οικονομίας, της διεθνούς εικόνας της χώρας, κ.ο.κ. Τίποτα επιλήψιμο όμως δε βρήκε ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της πλουτοκρατίας στον εκβιασμό των προμηθευτών του δημοσίου. Οι εργαζόμενοι οφείλουν να βγάλουν συμπεράσματα και από τη «λύση» που έδωσε η κυβέρνηση για τα χρέη των νοσοκομείων. Πάνω απ' όλα ότι είναι θέμα πολιτικής εξουσίας, δηλαδή λαϊκής εξουσίας, να υπάρξουν λύσεις με βάση τις δικές τους ανάγκες.