Με χτεσινή ανακοίνωσή της, η Γραμματεία Ισότητας της ΑΔΕΔΥ και με αφορμή το νέο Ασφαλιστικό των δημοσίων και των ιδιωτικών υπαλλήλων περιγράφει μια σειρά από διαπιστώσεις και προβλήματα (π.χ., ελλείψεις παιδικών σταθμών, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών, κ.λπ.) και αναφέρεται ιδιαίτερα στις επιπτώσεις του νέου αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου στις γυναίκες. Καλεί δε την κυβέρνηση να αποσύρει τα σχέδιά της, να μην αυξήσει τα όρια ηλικίας και ιδιαίτερα των γυναικών, να αυξήσει τις κοινωνικές παροχές, κ.λπ.

Τα συμπεράσματα για τα αυξημένα προβλήματα των εργαζομένων γυναικών είναι σωστά. Το θέμα είναι όμως και τι προτείνει για την επίλυσή τους, ή αν, ακόμα, η περιγραφή του προβλήματος έτσι όπως επιλέγει να την κάνει φυγαδεύει τους ενόχους.

Μπροστά σε αυτήν την ανελέητη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αποφεύγουν να μιλήσουν καθαρά. Γιατί δεν αρκεί κανείς να ζητά ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και των υπηρεσιών του γενικά και αόριστα. Για παράδειγμα, η πρόσβαση κάθε λαϊκής οικογένειας σε παιδικούς σταθμούς σύγχρονους, δωρεάν, ασφαλείς απαιτεί την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Πρόνοια. Να σταματήσει, δηλαδή, η ανάπτυξη των ιδιωτικών παιδικών σταθμών, από τη μια, να αποτελεί άλλοθι για τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου (μπορεί π.χ. να σου πει «ε, όποιος δεν μπορεί να πάει στους δημόσιους ας πάει στους ιδιωτικούς, τόσοι υπάρχουν») και, από την άλλη, ν' ανοίγει νέα επενδυτικά πεδία για το κεφάλαιο που θησαυρίζει λόγω της πολιτικής που συνειδητά υποβαθμίζει τις δημόσιες δομές (με ανεπαρκές προσωπικό, μείωση σταθμών λόγω ανεπαρκών πόρων, αύξηση τροφείων κ.τ.λ.). Η λογική της συνύπαρξης του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία που συνοδεύεται από τη δήθεν «ελευθερία της επιλογής» το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι να στηρίζει την αντιλαϊκή επίθεση.