Την κακοδιαχείριση του κράτους, το σκάνδαλο των ομολόγων και τη γήρανση του πληθυσμού (!), ό,τι, δηλαδή, αναμασούν οι αστικές κυβερνήσεις επί δεκαετίες στην Ελλάδα και στοχευμένα προβάλλουν οι τεχνοκράτες της ΕΕ, επικαλέστηκε ο Γ. Παπανδρέου για να δικαιολογήσει τις βάρβαρες ανατροπές στο Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά που έχει ανάγκη η πλουτοκρατία.

Απείλησε ότι αν δεν προχωρήσουν τα αντιδραστικά μέτρα, «δε θα πληρώσουμε τις συντάξεις σήμερα, αλλά και στην επόμενη γενιά», ενώ απέδωσε τις εργασιακές ανατροπές στο «τεράστιο, αντιπαραγωγικό και, βεβαίως, σπάταλο» Δημόσιο και «αυτά είναι που αλλάζουμε». Κουβέντα δεν είπε, βέβαια, για το γεγονός ότι το κεφάλαιο είναι αυτό που άρμεξε τα Ταμεία, με τη συνενοχή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, που τώρα έρχονται να φορτώσουν τη «λυπητερή» σ' εκείνους που δεν έχουν καμιά ευθύνη.

Με τη φράση «φτιάχνουμε ένα σύστημα πρόνοιας, το οποίο να αντιμετωπίζει πραγματικά τα προβλήματα των ανθρώπων που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες, για τους αδύναμους», ο Γ. Παπανδρέου επιβεβαίωσε ότι στόχος των μέτρων είναι να στήσει ένα δίχτυ προστασίας από την απόλυτη εξαθλίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, η οποία, κατά τα άλλα, θα είναι υποχρεωμένη να πληρώνει για τις αυτονόητες υπηρεσίες στο ιδιωτικοποιημένο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας - Ασφάλισης.

Ομοίως, ομολόγησε ότι η επιδότηση των εργοδοτών είναι κανόνας για την κυβέρνηση, προκειμένου να εξασφαλίσουν φτηνότερους εργάτες. Οπως χαρακτηριστικά είπε, «είμαστε αποφασισμένοι, και προχωράμε ήδη σε επιδότηση και του μισθού και των εισφορών, για να μπουν οι νέοι στην αγορά εργασίας».

Ο Γ. Παπανδρέου βάφτισε «πρόοδο» για τον εργαζόμενο και το συνταξιούχο τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και τις άλλες ανατροπές, χαρακτηρίζοντας «μειοψηφία» και «συντεχνία» όσους αγωνίζονται ενάντια στη βάρβαρη πολιτική του μνημονίου.

Υπέδειξε σαν διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση «να μπει τάξη και ευνομία απέναντι στην αδιαφάνεια και την κερδοσκοπία του χρηματοπιστωτικού συστήματος (...) Να φορολογηθούν οι χρηματιστηριακές συναλλαγές, για να επενδυθούν αυτά τα έσοδα στην ανάπτυξη, στην εκπαίδευση, στην καινοτομία, στην πράσινη τεχνολογία, στις υποδομές, που θα μας κάνουν όλους πιο ανταγωνιστικούς».

Αυτό που έκρυψε ξανά ο Γ. Παπανδρέου είναι τις σχέσεις του κράτους με τα μονοπώλια «Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει», αφού τόσο στη σφαίρα της παραγωγής, όσο και στο χρηματιστηριακό τζόγο, πρωτόλεια ύλη του κέρδους είναι η εργασιακή εκμετάλλευση, η οποία δεν πρόκειται να αλλάξει αν η κλεμμένη υπεραξία μεταφερθεί από τη μια τσέπη του κεφαλαίου στην άλλη.

Κατά τον ίδιο τρόπο, μόνο σαν φαιδρή μπορεί να εκληφθεί και η άποψη που διατύπωσε ο πρωθυπουργός ότι «το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας είναι και λόγω σπατάλης, και λόγω πελατειακών σχέσεων, και λόγω διαφθοράς» και όχι, βέβαια, ζήτημα άμεσα εξαρτημένο με την τιμή, στην οποία οι εργοδότες αγοράζουν την εργατική δύναμη και την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να μειώσει με τα φιλομονοπωλιακά μέτρα που παίρνει.