Ούτε στιγμή με «το στόμα ανοιχτό». Κανένα «μπαμ» να μην τραβήξει την προσοχή μας από το κύριο: Αυτήν την ώρα μπαίνει βαριά ταφόπλακα στα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα.

Αυτήν την ώρα τα νέα παιδιά που μπαίνουν στην παραγωγή, οι γυναίκες, οι εργάτες και υπάλληλοι που για δεκαετίες παρήγαγαν αμύθητο πλούτο, κινδυνεύουν να περάσουν το κατώφλι της βαρβαρότητας μ' έναν ανεπίστρεφτο για τα όρια της δικής τους ζωής τρόπο. Τα νομοσχέδια που προωθεί η κυβέρνηση στη Βουλή και που σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος τα χειροκροτεί ως ιστορικά αναγκαία (με «διαφωνίες» στα πασαλείμματα), δεν ανήκουν στο σύνηθες νομοθετικό έργο μιας τετραετούς διακυβέρνησης. Η σημερινή κυβέρνηση έχει αναλάβει να κάνει τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο και την αναπαραγωγή του με καλύτερους όρους κερδοφορίας.

Ο ορυμαγδός από την έκρηξη στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και το τραγικό για τη ζωή ενός ανθρώπου αποτέλεσμά της, δεν πρέπει να γίνει η κουρτίνα που θα κρύψει το μεγάλο, το απίστευτα εξωφρενικό έγκλημα σε βάρος εκατομμυρίων εργατών.

Η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση, πρώτος και καλύτερος ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αρπάχτηκε από την έκρηξη σα να 'ταν η ευκαιρία που περίμενε για να ενισχύσει και ιδεολογικά την επίθεση κατά της εργατικής τάξης, δεν περνά απαρατήρητη. Στο Λαβύρινθο των μηχανισμών και υπηρεσιών που λειτουργούν για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και των μεταξύ τους ανταγωνισμών κανένας αθώος του αίματος δεν μπορεί να βγάλει άκρη. Μπορεί όμως να βάλει απέναντι όλη αυτή τη μηχανή που κρατά όρθια την εξουσία του κεφαλαίου.

Τα φαιδρά που λέγανε χτες για τις βόμβες που μπορούν να κυκλοφορούν από γραφείο σε γραφείο και με το Μετρό, μπορεί να προσφέρουν υλικό για συγκεκριμένο προσανατολισμό ή, καλύτερα, αποπροσανατολισμό από το κύριο, ποιος ενισχύεται (εξουσία των μονοπωλίων), ενάντια σε ποιον (λαός που τον θέλουν υποταγμένο), γι' αυτό πρέπει να αντιμετωπιστούν με επαγρύπνηση και δράση για τα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες.

Δε θα μας τρελάνουν, επειδή όλοι τους μαζί ως σύστημα εκμετάλλευσης εργατών έχουν βάλει σκοπό να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.

Μέτρα τους έναν έναν στα κανάλια: Αυτοί που κάθε μέρα καλλιεργούν το μηδενισμό απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς, τώρα τον επικαλούνται ως αιτία και για τη βόμβα για να μπορούν στη συνέχεια να συνδέσουν τη βόμβα με το λαϊκό κίνημα.

Δεν πρέπει να τους περάσει. Το λαϊκό κίνημα δεν είχε ποτέ, δεν έχει και δε θα έχει καμία σχέση με τέτοιες πρακτικές. Το ξέρουν, θα τους βοηθήσουμε να το χωνέψουν καλύτερα με τους δρόμους γεμάτους με χιλιάδες και χιλιάδες διαδηλωτές που στο φως της μέρας, περιφρουρώντας τον αγώνα τους, θα κάνουν καθαρό πως όχι μόνο δεν πάει άλλο, αλλά κι ότι είναι αποφασισμένοι να τραβήξουν μακριά...

Παραμονές μιας μεγάλης πανελλαδικής απεργίας και ταυτόχρονα μέρες που η κυβέρνηση καταθέτει το νόμο για το Ασφαλιστικό, οι άνθρωποι της δουλειάς πρέπει να αντιμετωπίσουν το κεφάλαιο, την κυβέρνησή του, το σύνολο των πολιτικών εκπροσώπων του. Εχουν να οργανώσουν τον αγώνα τους ως την τελευταία λεπτομέρειά του (από την ενημέρωση όσων ακόμα δεν έμαθαν, το σχεδιασμό της κινητοποίησης στο εργοστάσιο, στο γραφείο και την κεντρική συγκέντρωση, ως την υποψιασμένη και αποφασιστική περιφρούρηση κάθε στιγμής αυτού του αγώνα).

Απέναντι δεν έχουμε ούτε «ανόητους», ούτε «αμετανόητους». Απέναντι έχουμε την αδίστακτη μηχανή μιας τάξης, της αστικής, που με τους μηχανισμούς της πασχίζει να κρατήσει στα γόνατα τον αντίπαλό της, την εργατική τάξη. Καμιά αφέλεια δεν επιτρέπεται πια (ούτε χτες επιτρεπόταν).

Οι αστοί διδάσκουν. Ηδη, ενώ δεν είχε κάτσει ακόμα ο κουρνιαχτός της προχτεσινής έκρηξης, άρχισαν τις αναλύσεις για την προβληματική περίοδο μετά τη δικτατορία. «Χαλαρώσαμε» λέει ένας απ' αυτούς και δύσκολα μπορείς να καταλάβεις αν τον έχει πιάσει νοσταλγία για την πριν το 1974 κατάσταση, ή έχει αγωνία να μπουν ξανά (σαν τότε) τα πράγματα στη θέση τους.

Το σίγουρο είναι πως οι αστοί μπαίνουν κατευθείαν στο ζουμί: Σπεύδουν να δείξουν την «κοινωνική αναταραχή» σαν θερμοκήπιο της τρομοκρατίας για να μη δει ο λαός τους καπιταλιστές και το σύστημά τους σαν τους άρπαγες του μόχθου του που πρέπει επειγόντως να αντιμετωπιστούν με τη μέγιστη δυνατή ταξική δράση.

Παράλληλα, δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη του. Στις σελίδες του αστικού Τύπου πυκνώνουν οι αναφορές στην ανάγκη αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Κοινός παρονομαστής η «κυβερνησιμότητα», στην οποία άλλοι βλέπουν εμπόδιο τις κινητοποιήσεις κι άλλοι την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού. Κοινό τους διαταύτα το επείγον της αναμόρφωσης από τον φόβο των ιουδαίων, στο προκείμενο, από το φόβο ότι δε θα προκάνουν να χειραγωγήσουν έγκαιρα τη λαϊκή οργή.

Η απάντηση είναι μία, διαχρονική: Ακόμα πιο καλά οργανωμένοι αγώνες και για την ανατροπή όσων προβλέπει - περιέχει το μνημόνιο για σήμερα και αύριο και ενάντια στην καταστολή.