Η «ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ»: «Οι "άστοχες" κινητοποιήσεις, πέραν της κοινωνικής αντίδρασης που προκαλούν, της "φθοράς" στην κινηματική λογική, των οικονομικών ή και άλλων ζημιών που δημιουργούν και της κακής διεθνούς εικόνας της χώρας που προσφέρουν, κάνουν και κάτι ακόμα χειρότερο: Αμφισβητούν την κυβερνησιμότητα της χώρας. Δηλαδή την ηγετική ικανότητα της κυβέρνησης, εν ώρα κρίσης, να οδηγήσει τη χώρα σταθερά και αποφασιστικά στο δρόμο της ανασυγκρότησης και της οριστικής εξόδου από την κρίση. Γι' αυτό είναι "επικίνδυνες" όταν επαναλαμβάνονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

«ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ»: «Η κρίση (...) χρησιμοποιείται ως ευκαιρία για τον βίαιο μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας - κοινωνίας (...) για να υπάρξει διέξοδος χρειάζονται νέα πολιτικά εργαλεία, νέες ευφάνταστες προσεγγίσεις και αποτελεσματικές πρακτικές (...) η κυβέρνηση Παπανδρέου (...) κρύβει την ανικανότητά της να αντιμετωπίσει δραστικά την κρίση (...) το ελληνικό πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό» (ο Σ. Λυγερός στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ: «Η δραματική αυτή αλλαγή κατέστησε αναποτελεσματικό το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας (...) Η συλλογική ψευδαίσθηση του γενικού και αφηρημένου "δημόσιου συμφέροντος', μέσω του οποίου η πολιτική εξουσία υποτάσσει ιδεολογικά την κοινωνία και διαχειρίζεται τις υποθέσεις της προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας, έχασε οριστικά τη νομιμοποιητική της βάση (...) Η ανάγκη μιας νέας θεσμικής οργάνωσης, που θα αντιστοιχεί στις νέες οικονομικές συνθήκες, γίνεται επιτακτική (...) το "κόμμα των επιχειρηματιών" εργάζεται αόκνως για την επόμενη μέρα. Η κοινωνία, από την άλλη, κοχλάζει εδώ και καιρό. Ουδείς ωστόσο από εκείνους που επιθυμούν να ελέγξουν τη συσσωρευμένη έκρηξη οργής γνωρίζουν πότε ακριβώς θα επέλθει το σημείο βρασμού της» (ο Χ. Ζέρβας στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).