Ανεκπλήρωτες προσδοκίες... | ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Ανεκπλήρωτες προσδοκίες...

Αρχεται η καινούρια βδομάδα γεμάτη ολοκαίνουριες ταινίες, χωρίς όμως τίποτα εξαιρετικό. Οι προσδοκίες για κάτι καλύτερο παραπέμπονται στο μέλλον... Ξεκινάμε με την τρισδιάστατη animation οικογενειακή ταινία περιπέτειας και φαντασίας «Ο Θρύλος των Ιπτάμενων Φρουρών» - από τον σκηνοθέτη της ταινίας «300» Ζακ Σνάιντερ - για παιδιά όλων των ηλικιών αλλά και ενήλικες. Η ταινία βασίζεται στα δημοφιλή βιβλία της Κάθριν Λάσκι ενώ πολλοί και καταξιωμένοι ηθοποιοί όπως η Ελεν Μίρεν, δανείζουν την φωνή τους στις μικρές και μεγάλες κουκουβάγιες που πρωταγωνιστούν στην ταινία. Η δεύτερη μνεία αφορά την κωμωδία «Τα παιδιά είναι εντάξει» - αμερικανική παραγωγή του 2010, σε σκηνοθεσία της Λίζα Τσολοντένκο. Η Ανέτ Μπένινγκ και η Τζουλιάν Μουρ υποδύονται την Νικ και την Τζουλς, δύο γυναίκες που ζουν μαζί. Είναι και μαμάδες, καθεμιά τους έχει ένα παιδί. Ολοι μαζί σαν οικογένεια κατοικούν σε ένα ωραιότατο σπίτι στην Καλιφόρνια. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν ο 15χρονος γιος ζητά να γνωρίσει τον βιολογικό του πατέρα... Στην ταινία «Ο τελευταίος εξορκισμός» αναφερόμαστε παρακάτω εκτενέστερα ... Εισαγωγικά όμως σημειώνουμε ότι χαρακτηρίζεται από ύφος σινεμά-βεριτέ και από ερασιτεχνικής αντίληψης λήψεις, με κάμερα στο χέρι. Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός πάστορα, επαγγελματία εξορκιστή, που ξεκινά να πραγματοποιήσει τον τελευταίο του εξορκισμό, στα ενδότερα της πολιτείας της Λουιζιάνα, ενός ιδανικού τόπου μυστηρίου. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια Αμερική παρατημένη στην τύχη της. Αντικρίζουμε μια αγροτική κοινωνία στις παρυφές των αστικών κέντρων, φονταμενταλιστική και καθυστερημένη, πνιγμένη στην φτώχεια, στον αναλφαβητισμό, στην θρησκοληψία και στις αιρέσεις. Το αξιοσημείωτο με την συγκεκριμένη ταινία δεν είναι οι καλλιτεχνικές της επιδόσεις, ή αν η ίδια συμβάλλει ή όχι στην μερική ανανέωση του είδους, ή αν οι ρόλοι πληρούν ερμηνευτικής ή όχι επάρκειας, αν ή όχι το φιλμ ανήκει στο υποείδος mockumentary (δηλ. mock documentary, ήτοι είδος κωμωδίας τηλεοπτικής υφασμένο με γεγονότα μυθοπλασίας και μορφή ντοκιμαντέρ ) ή εντάσσεται στη σάτιρα ή στην παρωδία ή εκτιμάται ως φορέας αμιγών πολιτικών μηνυμάτων. Το αξιοσημείωτο εν τούτοις είναι ότι αυτή η «ντοκουμενταρίστικη» τεχνική έχει δυνατότητες να παρουσιάζει το μαύρο - άσπρο και πρόκειται σίγουρα να καταστεί εκμεταλλεύσιμο στο έπακρο ...

ΚΡΙΤΙΚΗ:
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ