Οταν πριν επτά μήνες η κυβέρνηση και οι δυνάμεις του κεφαλαίου επέβαλαν το μνημόνιο, μειώνοντας τις συντάξεις και τους μισθούς στο Δημόσιο, προπαγάνδιζαν ότι αυτό είναι αναγκαίο για να λυθεί δήθεν το δημοσιονομικό πρόβλημα, που όπως έλεγαν ήταν όρος απαραίτητος για να εξασφαλιστούν τα δάνεια και η «σωτηρία» της χώρας.

Για όσους «έβλεπαν» πίσω από τα προπαγανδιστικά τερτίπια ήταν καθαρό ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει η σειρά των εργαζομένων και στον ιδιωτικό τομέα. Και η ώρα αυτή ήρθε. Η επίθεση στις συλλογικές συμβάσεις, η προώθηση νόμου που θα επιβάλλει και θα εξασφαλίζει την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών αυτό ακριβώς εξυπηρετεί, τη μείωση των μισθών και των μεροκάματων, τη συρρίκνωση της τιμής της εργατικής δύναμης και άρα την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Στόχος ένας και μοναδικός: Οι κεφαλαιοκράτες να μεγαλώσουν το απλήρωτο κομμάτι της εργασίας, να αυξήσουν τα κέρδη τους. Στόχος στρατηγικός, τον οποίο οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής, των τραπεζών, των καραβιών, των μεγάλων βιομηχανιών δεν εγκαταλείπουν ποτέ, ούτε σε περιόδους ανάπτυξης και αύξησης της παραγωγής, ούτε σε περιόδους κρίσης. Γιατί γι' αυτούς «βρέξει - χιονίσει» το κέρδος και μόνο το κέρδος είναι ο οδηγός τους.

Μάλιστα, η κυβέρνηση, για να «δέσει» στην κυριολεξία τους εργάτες με το νόμο που προωθεί, χτυπά τις συμβάσεις από όλες τις πλευρές, έτσι, εκτός από την υπερίσχυση των επιχειρησιακών έναντι των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών, θα υπάρχει η πρόβλεψη οι κλαδικές, όσες και αν αυτές υπογράφονται, τελικά να μην επεκτείνονται στους εργαζόμενους όλου του κλάδου, αλλά να περιορίζονται μόνο στις επιχειρήσεις που εκπροσωπούνται στη διαπραγμάτευση. Επιπλέον, σε περίπτωση που δε βρεθούν συνδικάτα να υπογράψουν επιχειρησιακή με περιεχόμενο που θέλει η εργοδοσία, η κυβέρνηση φροντίζει να αχρηστεύσει νομικά όλους τους πιθανούς τρόπους που διέθεταν οι εργαζόμενοι για να προασπίσουν το μισθό τους. Ηδη, με τροπολογία, από το καλοκαίρι απαγορεύτηκαν αυξήσεις στις συμβάσεις πάνω από αυτό που ορίζει η επαίσχυντη σύμβαση της ΓΣΕΕ δηλαδή 0% αύξηση για το 2010 και 18 με 20 λεπτά την ημέρα για το 2011 και 2012.

Μπροστά μας, λοιπόν, έχουμε όλο το οπλοστάσιο κατά της εργατικής τάξης, οπλοστάσιο που επιδιώκει με κάθε τρόπο να μετατρέψει τα εργατικά χέρια σε φτηνές μηχανές παραγωγής πρόσθετου πλούτου για την κεφαλαιοκρατία. Απέναντι σε αυτό το οπλοστάσιο οι εργάτες και οι εργάτριες δεν έχουν άλλη λύση παρά να σηκώσουν τα δικά τους όπλα. Οπως οι ναυτεργάτες, που αυτές τις μέρες δίνουν το δικό τους αγώνα. Οπως δεκάδες εργοστάσια και κλάδοι που με τη στήριξη των ταξικών δυνάμεων στέκονται εμπόδιο στις επιδιώξεις της εργοδοσίας, υπερασπίζονται μισθούς και μεροκάματα, διεκδικούν τον πλούτο που παράγουν.