Με κάτι κομψές εκφράσεις προσπαθούν να δώσουν περιτύλιγμα καραμέλας στο φαρμάκι.

Μιλούν για «μισθούς ανταγωνιστικότητας» όταν πρόκειται για βύθιση των μισθών στα τάρταρα.

Μιλούν για «δυνατότητες διευθέτησης» που αφορούν σε εργάτες λάστιχο οι οποίοι όλο το 24ωρό τους θα είναι στη διάθεση του εργοδότη για να δουλέψουν όσο, όποτε και με όποιο αντίτιμο καθορίσει αυτός.

Το όλο σχέδιο επιχειρεί να γυρίσει την εργατική τάξη στην εποχή που δεν είχε ακόμα οργανωθεί για να διεκδικήσει.

Κι αυτό ακριβώς το σχέδιο είναι που πρέπει να ανατραπεί.

Κοιτώντας τις υπογραφές όσων το προωθούν, καθένας καταλαβαίνει ότι η πάλη είναι με τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους σαν αδιαίρετο σύνολο.

Ορισμένοι εδώ αρέσκονται να μιλούν για «κατοχή».

Αθωώνουν έτσι την κυβέρνηση αλλά και αφαιρούν από τον αγώνα το περιεχόμενο που πρέπει να έχει: Την πάλη για την κατάργηση των μονοπωλίων.

Και στη δημοσιογραφία δυο γραμμές συγκρούονται καθημερινά. Αυτή των αστών και αυτή του λαού.

Ωραια τα θλιμμένα ρεπορτάζ του αστικού Τύπου.

Ακόμα καλύτερα τα άρθρα που λένε στην εργατική τάξη τι και ενάντια σε ποιον να το κάνει. Από το «Ριζοσπάστη»

Νέα στοιχεία διαρκώς για να αυξάνεται η λαϊκή οργή: Αυξήσεις στο πετρέλαιο θέρμανσης, αυξήσεις στα επιτόκια των δανείων, μειώσεις στους μισθούς, εξαφάνιση κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, όπως οι επικουρικές συντάξεις. Η οργή που σωρεύεται είναι μεγάλη.

Απέναντι στη λαϊκή οργή η κυβέρνηση επιλέγει το θράσος για να ντύσει την επίθεσή της. Ξάφνου θυμήθηκε τους επιβάτες που όλο το προηγούμενο διάστημα στοιβάζει σαν σαρδέλες. Ξάφνου θυμήθηκε το δημόσιο ταμείο που δήθεν βλάπτεται απ' όσους αρνούνται να πληρώσουν χαράτσι, την ώρα που γνωρίζουν ότι αυτό το ταμείο είναι διαρκώς ανοιχτό για να παίρνουν όσα θέλουν, όποτε θέλουν οι καπιταλιστές.

Μέσα στο γενικό χαμό, κάποιοι δικαστές αποφάνθηκαν πως όποιος δεν έχει δεσμό αίματος δεν είναι Ελληνας.

Μαύρες εποχές. Στις όποιες αποκτά ξεχωριστή αξία το χτεσινό πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» που κόντρα στον καθωσπρεπισμό της «νομιμότητας» διακήρυξε πως παράνομη είναι η απαγόρευση της απεργίας. Για μια ακόμα φορά η ταξική θέση κάνει τη διαφορά.

Οταν οι λαοί θέλουν μπορούν.

Μοιάζει με βολονταρισμό, βρίσκει όμως ξανά την απόδειξή του στην ίδια τη ζωή. Το αποδεικνύουν και στις μέρες μας οι λαοί που εξεγείρονται. Δεν είναι βέβαια περίπατος αυτό. Εχει και θύματα, έχει και νίκες: Για παράδειγμα, την αυτοσυνείδηση, γιατί όχι και την ταξική συνείδηση που κερδίζεται στη φωτιά του αγώνα. Κλειδί η οργάνωση. Η πολιτική οργάνωση. Που είτε θα γεμίζει το μυαλό των ανθρώπων με πίτουρα, ή θα αναλύει επιστημονικά την πραγματικότητα, θα κάνει ορατό αυτό που μυστικιστικά κρύβουν όσοι δε θέλουν να φανεί - άρα και να αντιμετωπιστεί, η πραγματικότητα ενός κόσμου μοιρασμένου στα δύο: από δω οι εργάτες κι από εκεί οι καπιταλιστές.

Η καπιταλιστική εξουσία και μαζί της η αντίστοιχη δημοσιογραφία έχει ταΐσει πολύ κουτόχορτο τον κόσμο. Και πάλι όμως δεν κατορθώνει να διατηρεί λουστραρισμένη την πρόσοψη.

Οταν ακόμα και στις ΗΠΑ γίνεται έστω και περιθωριακά συζήτηση για κινητοποιήσεις, τα πράγματα πάνε καλά. Σημαίνει πως η επέλαση των καπιταλιστών δε θα είναι περίπατος.

Δεν είναι, βέβαια, από μόνη της άγια κάθε κινητοποίηση. Η κινητοποίηση όμως είναι προτιμότερη από την ακινησία. Εκεί στο «δρόμο» όποια μορφή κι αν παίρνει ο δρόμος, αλλάζουν συνειδήσεις. Εκεί η επαναστατική θεωρία δοκιμάζεται σαν επαναστατική πράξη κι εκεί κερδίζει τις συνειδήσεις. Αρκεί να 'χει σταθερή στρατηγική και τακτική για την ανατροπή του αντίπαλου. Το ΚΚΕ δρά μ' αυτή τη στρατηγική όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά κάνοντας και το διεθνιστικό του καθήκον για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, γεγονός που δεν περνά απαρατήρητο από την αστική τάξη.

Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο μαρτυρούν την ανάγκη πολιτικής οργάνωσης που δε θα πασχίζει για την ομαλή μετάβαση από τη μία αστική εξουσία στην άλλη.

Κι έτσι όμως, οι εξεγερμένοι δικαιούνται τη συμπαράσταση και γιατί όχι και τη συντροφική βοήθεια σε ό,τι μπορεί κι εκεί να κάνει την πάλη να αναδειχτεί στη ταξική της διάσταση.

Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία. Πίσω και κάτω από συνθήματα που μοιάζουν γενικά, υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη ζωή που υποφέρει από τα ταξικά δεσμά.

Τώρα η αφορμή ήταν οι τιμές στα προϊόντα. Πάντα κάτι θα 'ναι η αφορμή.

Το κρίσιμο είναι η συσσωρευμένη γνώση - εμπειρία ότι ένα κίνημα μπορεί να γίνει νικηφόρο στον καιρό του.

Δεν ξέρουμε αν αυτός είναι ο καιρός των Αιγυπτίων, ξέρουμε όμως ότι στη δική μας χώρα η αστική τάξη έχει βάλει στο φουλ τις μηχανές για να εμποδίσει την όποια ριζοσπαστικοποίηση στις συνειδήσεις.

Ξέρουμε πως ο σπόρος που έχει σπείρει το ΠΑΜΕ καρπίζει.

Στην πορεία για τις κινητοποιήσεις στις 10 Φλεβάρη και την απεργία στις 23 Φλεβάρη πολλές ακόμα συνειδήσεις θα συναντηθούν με το ταξικό κίνημα. Ηδη, δεν είναι λίγο να διακηρύσσουν μαθητές - σπουδαστές «κανένας στο μάθημα την μέρα της απεργίας». Θέμα που και πάλι μόνο στο «Ριζοσπάστη» δημοσιεύεται.