Οι υψηλοί αντιπολιτευτικοί τόνοι και τα άσφαιρα πυρά που χρησιμοποίησε στη χτεσινή παρέμβασή του στη Βουλή ο Α. Σαμαράς είχαν έναν εξόφθαλμο στόχο: Να αποφύγει όσο γίνεται η ΝΔ τη λαϊκή κατακραυγή και ταυτόχρονα να δείξει ότι τάχα δεν ταυτίζεται με την πολιτική που εφαρμόζουν η κυβέρνηση και οι ξένοι σύμμαχοί της. Αυτός ήταν ο λόγος που επαναλάμβανε διαρκώς ότι «συνένοχοι δικοί σας δεν πρόκειται να γίνουμε» ή ότι δεν πρόκειται να δώσει συναίνεση «στην πολιτική της ασφυξίας», όπως χαρακτηριστικά είπε. Ομως αν αφαιρέσει κανείς τις έξυπνες κορόνες, τις περίτεχνες, πλην ανούσιες, διαπιστώσεις και τις σκόπιμα ερμαφρόδιτες εκφράσεις, στο τέλος δε μένει τίποτα. Ο πρόεδρος της ΝΔ δεν ανέφερε κανένα συγκεκριμένο αντιλαϊκό μέτρο με το οποίο να εκφράσει ξεκάθαρα τη διαφωνία του και να δεσμευτεί ταυτόχρονα ότι θα το καταργήσει όταν αναλάβει την εξουσία. Ούτε βέβαια ανέφερε κάποια διαρθρωτική αλλαγή που είναι επιζήμια για το λαό και θα την πάρει πίσω. Δεν πρόκειται βέβαια για τυχαία παράλειψη, γιατί απλούστατα συμφωνεί με όλες όσες προβλέπει το μνημόνιο και έξω από αυτό, τις ψηφίζει στη Βουλή και βάζει πλάτη να υλοποιηθούν. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να δίνει την εικόνα ότι δεν ταυτίζεται με την κυβέρνηση, ακριβώς για να μπορέσει να διασώσει το κόμμα του και το αστικό πολιτικό σύστημα από τη «λαϊκή κατακραυγή», για την οποία παραδέχθηκε ότι διογκώνεται. Οσο όμως και αν φωνάζει ότι «απορρίπτει το μνημόνιο 2», ο λαός ξέρει ότι υποκρίνεται και πως στην πράξη θα το στηρίξει, όπως έκανε με το μνημόνιο.