Το πρώτο θύμα της έντασης είναι πάντα η διεκδίκηση. Ακόμη και εύλογα αιτήματα ή βάσιμα παράπονα διαφόρων επαγγελματικών ομάδων αποδυναμώνονται και δαιμονοποιούνται από τη στιγμή που δείχνουν να εμπλέκονται σε μια προσπάθεια γενικότερης ανάφλεξης της κοινωνίας.

Αντιλαμβάνομαι μέρος του εκνευρισμού όσων επενδύουν στη σύγκρουση»...

Αυτά έγραφε την περασμένη Παρασκευή, γνωστός δημοσιολόγος στα «Νέα».

Ετερος δημοσιολόγος, στην ηλεκτρονική του ΔΟΛ, το «Βήμα», την ίδια μέρα έγραφε: «Η κ. Παπαρήγα και το ΚΚΕ, απεργάζονται επίσημα και επαγγέλλονται δημοσίως τη βίαιη κατάλυση του πολιτεύματος και δικτατορία...

67 χρόνια μετά τα Δεκεμβριανά, το ΚΚΕ δηλώνει έτοιμο και αποφασισμένο να κάνει τα ίδια. Ουδέν σχόλιο. Απλώς, να έχει καταγραφεί και ότι το λέει και ότι το καταλάβαμε»...

Συντονισμένοι οι δημοσιολόγοι του Συγκροτήματος και με ενιαία γραμμή. Ο εκνευρισμός είναι δικός τους, από το φόβο τους ότι η ταξική πάλη κόντρα στην πολιτική κεφαλαίου - κυβέρνησης - τρόικας παίρνει διαστάσεις, και σε ένταση και σε περιεχόμενο, μαζικοποιείται σε ρότα αμφισβήτησης της αστικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης.

Οι κυβερνήσεις, των καπιταλιστικών κρατών ξεχωριστά και στα πλαίσια της ΕΕ, βρίσκονται μπροστά σε ανυπέρβλητες δυσκολίες, που δεν έχουν να κάνουν με την ικανότητα της μιας ή της άλλης κυβέρνησης να επεξεργαστεί μια ρεαλιστική πολιτική εξόδου από την κρίση, όπως στο παρελθόν. Εχουν να κάνουν με την εξάντληση των μέσων διαχείρισης των κρίσεων. Κυρίως, έχουν να κάνουν με την αυξανόμενη δυσκολία του καπιταλισμού να αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις, να περάσει σε φάση ανάκαμψης που θα συνεχίζει και θα δυναμώνει την κερδοφορία. Χάνει βαθμιαία το δυναμισμό που είχε σε προηγούμενες περιόδους. Ο καπιταλισμός είναι σε παρακμή. Το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» που επεξεργάζονται τα επιτελεία της ΕΕ αποκαλύπτει ακριβώς και τις δυσκολίες που έχουν και τα αδιέξοδά τους.

Η πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, έστω και όπως την περιγράφουν, γιατί η πραγματικότητα της ζωής των λαϊκών οικογενειών είναι απείρως χειρότερη, αποτελεί τη μαγιά, που, όταν οσμωθεί με την πολιτική του ΚΚΕ, μπορεί να πάρει διαστάσεις συνειδητής αμφισβήτησης του αστικού πολιτικού συστήματος και της εξουσίας των μονοπωλίων, που πασχίζουν να στηρίξουν οι δημοσιολόγοι, και ρήξης μ' αυτήν τη σάπια αντιδραστική εξουσία και πολιτική.

Προσπαθούν λοιπόν να ενοχοποιήσουν όχι την πολιτική που οδηγεί στη φτώχεια, την ανεργία, που είναι αιτία της ταξικής πάλης, που ωθεί σε κινητοποιήσεις, «κοινωνική ένταση» που λέει και ο δημοσιολόγος, αλλά την πολιτική που καλεί σε εναντίωση και ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Αυτό θέλει να πει όταν γράφει ότι η ένταση «πυροδοτείται από ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, που δεν εκφράζει απλώς τη διαφωνία του ή την αντίθεσή του (κάτι απολύτως θεμιτό σε καθεστώς δημοκρατίας), αλλά επενδύει στην κοινωνική ένταση για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη». Αυτό θέλει να πει όταν γράφει ότι «η κοινωνική ένταση κινδυνεύει να τεθεί εκτός ελέγχου... οδηγεί την κοινωνία στην ανοιχτή σύγκρουση».

Και οι δύο δημοσιολόγοι πασχίζουν να εμποδίσουν την ανάπτυξη της πολιτικής πάλης ως το επίπεδο καθολικής εναντίωσης και ρήξης με την πολιτική που κάνει κόλαση τη ζωή του λαού, να χειραγωγήσουν λαϊκές δυνάμεις στην αστική πολιτική. Πρώτα, με το ότι η πολιτική ανυπακοής στη βάρβαρη πολιτική υπονομεύει τις διεκδικήσεις, γράφοντας: «Το πρώτο θύμα της έντασης είναι πάντα η διεκδίκηση». Και έπειτα, με το ότι το ΚΚΕ θέλει δικτατορία! Τέτοια αθλιότητα, τέτοιο ψέμα! Οπως και η υπενθύμιση του Δεκέμβρη του '44, την ευθύνη του οποίου αποδίδει στο ΚΚΕ, όταν ο αστικός πολιτικός κόσμος με τους Αγγλους συμμάχους του χτύπησαν το λαό με τα όπλα θέλοντας να τον τσακίσουν για να επιβάλουν την εξουσία του κεφαλαίου, αφού στην Κατοχή είχαν χάσει κάθε λαϊκό έρεισμα, επομένως και την εξουσία τους. Αλλο ψέμα, ακόμη πιο μεγάλη αθλιότητα. Αλλά στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί...

Ξέρουν πολύ καλά τη στρατηγική του ΚΚΕ, αλλά φαίνεται ο φόβος τους, επειδή όλο και πιο πολύ γίνεται φανερό πως δυο γραμμές συγκρούονται, αυτή των αστικών κομμάτων για το δρόμο ανάπτυξης του καπιταλισμού και αυτή του ΚΚΕ για το δρόμο ανάπτυξης της εργατικής τάξης, του λαού, με λαϊκή εξουσία και οικονομία. Το ζήτημα της εξουσίας τούς πονάει. Και λένε ότι το κατάλαβαν. Το ξέρουμε πως δεν είναι βλάκες. Αλλά αργά ή γρήγορα, ο λαός θα επιβάλει το δικό του δρόμο ανάπτυξης

Οσο για τη δημοκρατία και το τι αυτή επιτρέπει, όπως λένε, μας είναι γνωστό. Θέλουν ένα κίνημα που να μην παλεύει. Να προβάλλει διεκδικήσεις, αλλά μέχρι εκεί που δεν αμφισβητεί την πολιτική των αστών. Και ένα ΚΚΕ, που «απλώς να εκφράζει τη διαφωνία του, την αντίθεσή του» και όχι να διεκδικεί η πολιτική του να γίνει υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης και του λαού και να επιβληθεί από το λαό καταργώντας τους κεφαλαιοκράτες και την εξουσία τους. Να μην αγωνίζεται η εργατική τάξη να επιβάλει το δίκιο της, που το στερούν οι νόμοι της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή η αστική πολιτική. Μπορεί να διεκδικούν, αλλά όχι και να θέλουν οι διεκδικήσεις τους να γίνουν πράξη. Γιατί αυτό οδηγεί στη σύγκρουση, που την προκαλεί η πολιτική των αστικών κομμάτων και η δράση του αστικού κράτους, που στηρίζουν οι δημοσιολόγοι. Ας μη μιλούν λοιπόν για δημοκρατία. Γιατί κάνουν φανερό πως τα όρια της δημοκρατίας τους φτάνουν ως εκεί που δεν αμφισβητείται η βάρβαρη πολιτική της εκμετάλλευσης και η εξουσία των μεγαλοεπιχειρηματιών.