Η «γραμμή» αυτή είναι βραχνάς για το εργατικό κίνημα, καταστροφική για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Γιατί, πάντα απέναντι στις επιβουλές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, οι φορείς αυτής της στρατηγικής καταλήγουν στην πράξη, να διαπραγματεύονται τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι και όχι τι θα κατακτήσουν. Αυτή η στάση εκφράστηκε όχι μόνο απέναντι σε μεμονωμένους καπιταλιστές σε ορισμένους κλάδους, αλλά και σε κεντρικά ζητήματα που αφορούσαν στο σύνολο των εργαζομένων, όπως τα αλλεπάλληλα νομοσχέδια για τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, τους μισθούς, τις συλλογικές συμβάσεις. Κάθε φορά λοιπόν που ερχόταν ένα νέο αντασφαλιστικό νομοσχέδιο, η πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αλλά και οι ηγεσίες στις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, κάθονταν στο τραπέζι του διαλόγου, έβγαζαν τη μεζούρα και μετρούσαν, τι θα εκχωρήσουν, τι θα παζαρέψουν, άντε στην καλύτερη περίπτωση τι θα «περισώσουν». Ποτέ δεν έβαλαν στην ημερήσια διάταξη των αγώνων, ποιες είναι οι ανάγκες των εργαζομένων, και με βάση αυτές τις ανάγκες τι θα έπρεπε να διεκδικούν τα συνδικάτα. Ποτέ δεν στοχοποιήθηκε η κερδοφορία των επιχειρήσεων, ποτέ το καπιταλιστικό κέρδος και η επιδίωξη γι' αυτό δεν φωτίστηκε, από την πλευρά του εργάτη και των αναπόφευκτων απωλειών που θα έχει. Ετσι στο πριόνισμα των συντάξεων, στην αύξηση των ορίων ηλικίας, το «μέτωπο» από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ ήταν η «βιωσιμότητα» των Ταμείων, η εξεύρεση πόρων κλπ. Ποτέ και πουθενά δεν τέθηκε ζήτημα αύξησης των συντάξεων στο ύψος των αναγκών των συνταξιούχων, πότε δεν υπήρξε η παραμικρή νύξη για μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, έχοντας σαν βάση την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας και του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι.

Η αντίληψη να «σώσουμε τα κεκτημένα» ήταν και είναι αποτέλεσμα της στρατηγικής, την οποία εκφράζουν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που έχει αναδείξει το κεφάλαιο σε «κοινωνικό εταίρο» και συνομιλητή, και όχι σε ταξικό αντίπαλο. Τη στρατηγική που βλέπει τα «κοινά συμφέροντα» εργατών και καπιταλιστών, που έχει κάνει σημαία την «ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας». Και που ακόμα και τώρα, σε συνθήκες κρίσης, γυρίζει ξανά στον τόπο του εγκλήματος και μιλά για την «ανόρθωση και σωτηρία της οικονομίας»! Ετσι υποστέλλουν τη σημαία της ταξικής πάλης, ενάντια στην καθολική επίθεση στην εργατική τάξη. Και αυτή η καθολική επίθεση όχι μόνο δεν προστατεύει τα κεκτημένα, αλλά σαρώνει τα πάντα, όπως π.χ. η επιβολή των επιχειρησιακών συμβάσεων παντού, για ισοπέδωση προς τα κάτω, μισθών, συντάξεων και άλλων κατακτήσεων.

Αυτή η αντίληψη, καταστροφική για τους εργαζόμενους, επιβεβαιώνει την ανάγκη όχι μόνο να οξύνουν την πάλη τους απέναντι στο σύνολο της αντεργατικής πολιτικής, με αιτήματα και διεκδικήσεις που θα αποτυπώνουν τις πραγματικές τους ανάγκες, αλλά και με «γραμμή» που θα πολιτικοποιεί βαθιά τους αγώνες τους και θα θέτει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα αλλαγής πολιτικής και τάξης στην εξουσία.