Ο Δ. Λάγιος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 7 Απριλίου 1952. Βαφτίστηκε στους ήχους της επτανησιακής διαλέκτου, ενώ σπούδασε κοντά σε μεγάλους δασκάλους στο Εθνικό Ωδείο αρμονία, ενορχήστρωση, αντίστιξη, φούγκα και πήρε πτυχίο ανώτερων θεωρητικών και δίπλωμα κιθάρας. Διδάχτηκε, στην Αμερική, μουσική ανάλυση από τον Ερνεστ Μπράουν. Μαγεμένος από τη μεγαλοσύνη της λαϊκής μας παράδοσης αφέθηκε να τον παρασύρουν οι ήχοι της, τους οποίους, όμως, αφομοίωσε δημιουργικά στο πολύμορφο έργο του. Μουσικολογικά ερεύνησε το προεπαναστατικό τραγούδι και την παραδοσιακή (λαϊκή και εκκλησιαστική) μουσική των Επτανήσων. Η έρευνά του για το προεπαναστατικό τραγούδι καταγράφηκε στο βινύλιο σε περιορισμένα αντίτυπα. Νωρίτερα, στη Ζάκυνθο ακόμη, αρχίζει την ερευνητική του εργασία, μελέτη και καταγραφή της μουσικής παράδοσης της ιδιαίτερης πατρίδας του. Ηχογραφεί «Τα λαϊκά τραγούδια της Ζάκυνθος», «Του Σολωμού και της Ζάκυνθος», «Ζακυνθινές σερενάδες», «Εκκλησιαστική μουσική παράδοση», «Του μαντολίνου», με μουσική Επτανήσιων συνθετών, διασκευασμένη από τον ίδιο. Αυτές οι εκδόσεις μαρτυρούν την αγωνία και την προσπάθειά του για τη διάσωση και διάδοση της πλούσιας μουσικής παράδοσης της περιοχής. Παράλληλα, δημιουργεί στη Ζάκυνθο τις «Γιορτές Τέχνης και Λόγου», συντονίζοντας ένα σύνολο καλλιτεχνών με την ονομασία «Μουσικό Ασκηταριό». Είναι κάτι που το υπαγορεύουν οι καταβολές του, η πολιτιστική ιστορία ενός τόπου που διψά για δημιουργία. Ισως να νιώθει ότι το χρωστά στους συντοπίτες του, που μαζί τους πρωτοτραγούδησε αρέκειες και καντάδες, όπως και τα πρώτα δικά του τραγούδια. Μα, και στον πατέρα του, φούρναρη στο επάγγελμα και εξαιρετικό τενόρο, τον οποίο ακολουθούσε πιτσιρικάς στα ζακυνθινά ταβερνεία.

«Αυτά που έκανε ο Λάγιος στον τομέα της δισκογράφησης της παράδοσης, σε μια εποχή τόσο πεζή και αδιάφορη, που κυνηγάνε μόνο το εμπορικό, ήταν ένας πραγματικός άθλος, μια προσφορά που θα άξιζε να βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών, έστω και μεταθανάτια», έχει πει ο μουσικολόγος Μάρκος Φ. Δραγούμης.

Πιστεύοντας στον καθοριστικό ρόλο της μουσικής παιδείας, συμμετέχει με τον Αριστείδη Μόσχο στην ίδρυση του «Λαϊκού Σχολείου Παραδοσιακής Μουσικής», ενώ ξεκινά τα Μουσικά Σχολεία Μυκόνου και Αλίμου. Επίσης, ιδρύει το «Κάλβειο Κέντρο Μουσικών Μελετών» και το «Κάλβειο Ωδείο» στη Ζάκυνθο και συντονίζει το φωνητικό σχήμα «Ραψωδοί» με κλασικό ρεπερτόριο, με το οποίο περιοδεύει σε διάφορα αρχαία θέατρα της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ως συνθέτης, ο Δ. Λάγιος εμφανίστηκε στη δισκογραφία το 1982, μετά από την επιλογή του από τον Οδυσσέα Ελύτη, για τη μελοποίηση του έργου του «Ο Ηλιος ο Ηλιάτορας», που ερμήνευσαν οι Γ. Νταλάρας, Ε. Βιτάλη, Ν. Δημητράτος και η Χορωδία Λαμίας. Ακολούθησαν το 1983 ο δίσκος «Εδώ που γεννηθήκαμε» σε στίχους Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη, ο κύκλος τραγουδιών «Αη Λαός» σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη, με ερμηνεύτρια τη συγκλονιστική Σωτηρία Μπέλλου, «Εργα για ορχήστρα νυκτών οργάνων» (1989) κ.ά. Τελευταία του δισκογραφική δουλειά και η πιο προσωπική ήταν η «Ερωτική πρόβα στο θάνατο» με ερμηνευτές τους Γιώργο Νταλάρα, Σαβίνα Γιαννάτου και Πάνο και Χάρη Κατσιμίχα. Μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε και το χορόδραμα «Ινα τι», πάνω στο λυρικό λόγο του Δαβίδ, που ενορχήστρωσε ο Κύπριος συνθέτης Δημήτρης Χριστοδουλίδης. Μια από τις μόνιμες συνεργασίες του ήταν αυτή με το φωνητικό σύνολο και το σχήμα κλασικού χορού «Διάσταση» της Κύπρου. Τον περασμένο Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε η πρώτη δημόσια παρουσίαση του ανέκδοτου έργου του «Κάλβειος Ραψωδία». Σεμνός και αθόρυβος είχε επιλέξει συνειδητά να βρίσκεται μακριά από προβολείς, αρνούμενος να εμπορευτεί, να προδώσει την ίδια του την ύπαρξη.