Κάτω από άλλες συνθήκες θα αφιερώναμε το σημερινό σημείωμα σε κύρια άρθρα του αστικού Τύπου που χτες ήταν διθυραμβικά για το «νέο κίνημα». Από τον Παναγιώτου στο «Εθνος» ως τον Πρετεντέρη στα «Νέα», όλοι τους πανηγύριζαν για το νέο και ελπιδοφόρο που επιτέλους ήρθε. Το αφήνουμε ασχολίαστο καθώς οι «παρωπίδες» - όπως εκτιμά ο Τριάντης στην «Ελευθεροτυπία» - δε μας αφήνουν να δούμε καλό σ' αυτό που συμφέρει την αστική τάξη. Εξάλλου, το «νέο κίνημα» το 'χουν ήδη αναλάβει εργολαβικά η «ζούγκλα» και οι γνωστοί ρεπόρτερ του ΣΚΑΪ, όλοι εκείνοι που συνεχίζουν να βγάζουν μπιμπίκια κάθε φορά που βλέπουν εργάτη να πηγαίνει κόντρα στο αφεντικό του.

Η είδηση χτες ήταν η συνάντηση. Οχι αυτή καθαυτή, αλλά οι επιβεβαιώσεις που μέσα και απ' αυτήν ήρθαν ξανά στο προσκήνιο. Οταν, για παράδειγμα, Παπαδημητρίου και Ακριβοπούλου στον ΣΚΑΪ βγήκαν, δήθεν, μαινόμενοι κατά του Σαμαρά και του Παπανδρέου ταυτόχρονα, αξιώνοντας από τον πρωθυπουργό να εφαρμόσει χωρίς ταλαντεύσεις την πολιτική του και από τον επίδοξο πρωθυπουργό να αφήσει στην άκρη τις «μακεδονομαχίες», γίνεται καθαρό πως τα διάφορα τμήματα της αστικής τάξης έχουν άλλες αγωνίες, πιο ισχυρές από τις αγωνίες των πολιτικών της εκπροσώπων.

Αυτές οι αγωνίες κυριάρχησαν στη συνάντηση. Οπου ο μεν πρωθυπουργός με τον μπαμπούλα της δραχμής έψαχνε να βρει συνεταίρους στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, ο δε αρχηγός της ΝΔ ενώ πρόσφερε στήριξη στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής σε ό,τι αφορά το χτύπημα της εργατικής τάξης, με πρόσχημα το φορολογικό, δηλαδή τα νέα προνόμια για τους καπιταλιστές, «έκλεισε το μάτι» ως προς τις άμεσες εξελίξεις, δηλώνοντας στην ουσία «εδώ είμαστε, αλλά αύριο»...

Τα ειδικά συμφέροντα που εκφράζει αυτό ή το άλλο κόμμα της αστικής τάξης πρέπει να αφήνουν παγερά αδιάφορη την εργατική τάξη, όπως και τα όποια προβλήματα ανταγωνισμού έχουν μεταξύ τους οι καπιταλιστές, τόσο εκείνοι που κερδίζουν με το ευρώ όσο κι εκείνοι που εκτιμούν ότι θα κερδίζουν καλύτερα με τη δραχμή.

Για τα λαϊκά στρώματα, όσο πληθαίνουν τα αδιέξοδα στο αστικό πολιτικό σύστημα, τόσο καλύτερα.

Η λαϊκή οικονομία, αυτή δηλαδή που έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα, έχει άλλη δυναμική, δεν καθορίζεται από το χρηματιστήριο, πατάει στην παραγωγή πλούτου που έχοντας πετάξει έξω τους καπιταλιστές, μένει στους ίδιους τους παραγωγούς. Αυτή είναι η βασική διαφορά. Και αυτή τη διαφορά πρέπει να προτάσσει το λαϊκό κίνημα παλεύοντας για τα δικά του συμφέροντα, ακόμα πιο έντονα όσο πιο οξυμένα εμφανίζονται τα αδιέξοδα μεταξύ των καπιταλιστών.

Το γεγονός ότι η «αγορά» - όπως είπαν στα δελτία - είχε επενδύσει πολλά σ' αυτή τη συνάντηση αλλά τελικά έφτασε να πέσει το χρηματιστήριο στο χαμηλότερο των 14 μηνών, είναι αδιάφορο για το λαϊκό συμφέρον. Οσο κι αν εκνεύρισε την κυρία Μπακογιάννη, που έσπευσε να δηλώσει ότι οι πολιτικές δυνάμεις αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων, όσο κι αν αισθάνθηκε ο ίδιος ο Βαρδινογιάννης την ανάγκη να καλέσει προσωπικά σε ειδική εκδήλωση τους εργαζόμενους στη «Μότορ Οϊλ» να συναινέσουν.

Η αστική τάξη και τα κανάλια της ξέρουν την αλήθεια: Οτι έχουν στο χέρι τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουροι για εκείνο το τμήμα του πληθυσμού που αγωνίζεται με καθαρό μέτωπο να πληρώσει η ολιγαρχία. Αυτή τη συναίνεση ζητάνε, αυτή τη συναίνεση όχι μόνο δεν την έχουν, αλλά προς λύπη τους βλέπουν να αναπτύσσονται επίμονα ταξικοί αγώνες. Ξέρουν πως είναι μπροστά η μάχη των Συλλογικών Συμβάσεων, πως είναι μπροστά το μεγάλο μέτωπο της προστασίας των ανέργων, ξέρουν πως είναι μπροστά συνολικά η μάχη με τα μονοπώλια.

Ξέρουν πως έχουν το λαό απέναντι. Ξέρουν πως το λαϊκό κίνημα έχει βάλει πλώρη γι' αλλού, δεν ψάχνει να αλλάξει χαλίφη.

Εδώ είμαστε: Στα συλλαλητήρια σήμερα σ' όλη τη χώρα, με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, με το ΜΑΣ και την ΟΓΕ. Στην αντεπίθεση με λαϊκή οργάνωση, με συσπείρωση στο ΚΚΕ!