Το «ακηδεμόνευτο» και «ακομμάτιστο» χαρακτήρα του κινήματος υπερασπίζεται ο ΣΥΝ, προβάλλοντας ταυτόχρονα την ανάγκη της δράσης των συνδικάτων και της συνάντησής τους με τους «ακηδεμόνευτους» που έχουν σύνθημα και πολιτική «έξω τα συνδικάτα». Σε χτεσινή ανακοίνωση της Πολιτικής του Γραμματείας, δηλώνει «απόλυτο σεβασμό στην αυτονομία του κινήματος» και αναγνωρίζοντας επιμέρους ρόλο στα συνδικάτα, σαν δομές οργανωμένης έκφρασης της εργατικής τάξης, τα καλεί μεταξύ άλλων «"να υπερβάλλουν εαυτούς" (...) να συναντηθούν με τους πολίτες που διαδηλώνουν στις πλατείες, για να αναδείξουν τον κατάφωρα ταξικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής, να αποκρούσουν την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική».

Αυτό που δε λέει ο ΣΥΝ, είναι ότι οι πλειοψηφίες που ο ίδιος στηρίζει στα συνδικάτα έχουν καθοριστική ευθύνη στη διαμόρφωση της επώδυνης για το λαό πραγματικότητας, που πυροδοτεί σήμερα μαζικές αντιδράσεις. Στην ίδια ανακοίνωση, εκθειάζει την «αυτοοργάνωση» του κινήματος, φέρνοντάς την σε αντιπαράθεση με τις συγκροτημένες δομές οργάνωσης των εργαζόμενων και του λαού. Δίνει και μ' αυτόν τον τρόπο έδαφος στην προπαγάνδα που αναπτύσσεται αυτό το διάστημα με αφορμή τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και αλλού και η οποία φτάνει από τους διοργανωτές των διαδηλώσεων και τα αστικά ΜΜΕ σε ακραίες και αντιδραστικές απόψεις, του τύπου «όλα τα κόμματα είναι ίδια» και «έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα από τις κινητοποιήσεις».

Σε μια προσπάθεια να (ξανα)χαϊδέψει τα αυτιά της νεολαίας, ο ΣΥΝ δηλώνει ότι «ακούει τη νέα γενιά, που με τη δράση της εκφράζει τις αγωνίες της, αμφισβητεί πολιτικές και συστήματα που υποθηκεύουν το δικαίωμά της στο μέλλον». Την ίδια ώρα, όμως, κρύβει από τη νεολαία και συνολικά τους εργαζόμενους την πραγματική αιτία και το χαρακτήρα της κρίσης, σαν κρίση του καπιταλισμού, περιγράφοντάς την σαν «κρίση χρέους», όπως και τα αστικά κόμματα. Γι' αυτό άλλωστε στην ίδια ανακοίνωση ο ΣΥΝ διαπιστώνει ότι στην Ελλάδα εξελίσσεται μια «βαθιά πολιτική κρίση που συνοδεύει την οικονομική και κοινωνική κρίση», χωρίς να λέει ότι αυτή η κρίση αφορά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ο οποίος έχει σαπίσει και η ανατροπή του αποτελεί τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο για το λαό.

Περιγράφοντας τον «άλλο δρόμο» για τον οποίο παλεύει, ο ΣΥΝ μιλάει μεταξύ άλλων για «άρνηση του συνεχούς επαχθούς δανεισμού, απεμπλοκή από το μνημόνιο, επιθετική επαναδιαπραγμάτευση, αμφισβήτηση και διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την καταπολέμηση της ανεργίας (...) κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, την υπεράσπιση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών και του δημόσιου πλούτου (...)». Πρόκειται για το σύνολο της πρότασης που προβάλλει ο ΣΥΝ και η οποία κινείται εντός των ορίων του καπιταλισμού, αναγνωρίζοντας μερίδιο του λαού στο χρέος που δημιούργησε η πολιτική υπέρ της πλουτοκρατίας, άρα και πληρωμής του από το λαό. Κρύβει επίσης ότι η πρότασή του είναι επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, όπως και νέα δάνεια από την ΕΕ, δηλαδή να ξαναφορτωθούν οι εργαζόμενοι με νέα αβάσταχτα βάρη.

Μετά από όλα τα παραπάνω, καταλήγει στα τετριμμένα για «κοινή δράση, ενότητα και συμπαράταξη της Αριστεράς, των δυνάμεων που απεμπλέκονται από το ΠΑΣΟΚ και της ριζοσπαστικής οικολογίας μπορεί να δώσει εναλλακτική διέξοδο στη χώρα», καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι ένα συνονθύλευμα από σοσιαλδημοκρατικές απόψεις και προτάσεις, που εχθρεύεται την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, μπορεί να αποτελεί ουσιαστική διέξοδο για το λαό.