Ιδού πώς περιγράφουν με επιστολή τους οι ίδιες το δράμα που βιώνουν:
«Είμαστε εργαζόμενες γυναίκες στον τομέα της υφαντουργίας του ΕΟΜΜΕΧ. Ζούμε και εργαζόμαστε στην περιφέρεια της Ηπείρου, μια από τις πιο υπανάπτυκτες περιοχές της Ελλάδος. Βιώνουμε ένα καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας. Είμαστε γυναίκες με οικογένειες, με πολλές εκκρεμότητες σε τράπεζες, με έξοδα που "τρέχουν" και αντί να μας στηρίζει η κυβέρνηση, η κυβερνητική πολιτική, μας αφήνει να ακροβατούμε σε ένα σχοινί έτοιμο να κοπεί. Σας στέλνουμε αυτήν την επιστολή διαμαρτυρίας, γιατί έχουμε να πληρωθούμε από το μήνα Μάρτιο και δεν γνωρίζουμε αν θα μας πληρώσουν και ποτέ. Προσπαθήσαμε να έχουμε επικοινωνία με τους ανώτατους δημοσίους υπαλλήλους του ΕΟΜΜΕΧ, αλλά κατέστη αδύνατη.
Μόνο κάποιοι κατώτατοι υπάλληλοι μας είχαν ενημερώσει προ διμήνου ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας, όμως προσφάτως η στάση τους άλλαξε σε σιγή ιχθύος και ξαφνικά δεν γνωρίζουν. Η αιτιολογία του ΕΟΜΜΕΧ και του υπουργείου Ανάπτυξης ήταν ότι δεν έχουμε συμπεριληφθεί στον προϋπολογισμό, απεναντίας τα λειτουργικά έξοδα συμπεριελήφθησαν. Βρίσκουμε παντού πόρτες κλειστές. Εμείς διεκδικούμε και θα διεκδικήσουμε αξίωση καταβολής των δεδουλευμένων μας. Αλλωστε, αν νομίζουν ότι θα μειώσουν το έλλειμμα της χώρας από τους μισθούς μας, αυταπατώνται. Ο μέσος όρος χρημάτων που βγάζει μια εργαζόμενη υφάντρια είναι 300 ευρώ το μήνα. Πώς είναι δυνατόν να μην πληρώνουν 300 ευρώ τα οποία είναι τα μόνα βασικά έσοδα για να ζήσουμε και να θρέψουμε τα παιδιά μας; Πώς μπορούν να κλείσουν σχολές που εργαζόμαστε, καθώς ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τις 16 σε όλη την Ελλάδα..;».