Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι αυτό το χρόνο προσπάθησαν να διαχειριστούν - ελέγξουν την κατάσταση με κάποιον διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν τους βγήκε.
Μία άλλη θα μπορούσε να υποστηρίξει την άποψη ότι οι ...«ηγέτες» προσπάθησαν όλους αυτούς τους μήνες να μετριάσουν τις επιπτώσεις της κρίσης, αλλά τώρα εξαντλήθηκαν τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους και προχωρούν στο επόμενο σενάριο, αυτό που συζητήθηκε χτες στην έκτακτη Σύνοδο της Ευρωζώνης.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή γνώριζαν ότι τα πράγματα θα οδηγούνταν εδώ που βρεθήκαμε σήμερα. Τα ίδια τα κείμενα του Μνημονίου, που υπέγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα, εκτιμούν ότι το δημόσιο χρέος δεν επρόκειτο να μειωθεί, αλλά αντίθετα θα έφτανε το 170% του ΑΕΠ της χώρας.
Αλλού, λοιπόν, βρίσκεται το θέμα. Κύρια στο ότι όλους αυτούς τους μήνες κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ φρόντισαν να δώσουν τον απαραίτητο χρόνο, κύρια προς τις τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα και στο μεταξύ να αναζητηθούν ισορροπίες στους οξυνόμενους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις διάφορες ομάδες του κεφαλαίου.
Με δυο λόγια, και εδώ δικαιώθηκε το ΚΚΕ, που εδώ κι ένα χρόνο υποστηρίζει την άποψη πως το βασικό πρόβλημα δεν είναι το χρέος, αλλά η οικονομική κρίση, η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο όταν ξεκαθαριστούν οι ανταγωνιστικοί λογαριασμοί ανάμεσα σε διάφορες μερίδες του κεφαλαίου, ώστε αυτές που θα τη σκαπουλάρουν να βγουν πιο ενισχυμένες, πιο ανταγωνιστικές, πιο κερδοφόρες. Οταν, δηλαδή, θα ολοκληρωθεί ο κύκλος της καταστροφής των ...πλεοναζόντων κεφαλαίων, ο όγκος των οποίων εμποδίζει να έχουν κέρδη όλοι οι κεφαλαιοκράτες.