ΒΕΡΟΛΙΝΟ.-

Εγκρίθηκε τελικά χτες από την Κάτω Γερμανική Βουλή, την Μπούντεσταγκ, το επίμαχο νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού καθεστώτος στη Γερμανία από το 2002 μέχρι το 2030, παρά τις θύελλες που προκάλεσε αυτό καθ' εαυτό το νομοσχέδιο, αλλά και η αφίσα του «Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος» (CDU), με την οποία ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ απεικονιζόταν ως καταζητούμενος απατεώνας του κοινού ποινικού δικαίου...

Χρειάστηκαν βέβαια να γίνουν κάποιες «διορθωτικές κινήσεις» της τελευταίας στιγμής, ώστε να εξασφαλιστεί η υποστήριξη της «Γενικής Συνομοσπονδίας των Συνδικάτων» (DGB) και κυρίως να εξασφαλιστεί η ανοχή τους για να μπορέσει με τις ψήφους της κυβερνητικής πλειοψηφίας Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και Πρασίνων να υπερψηφιστεί το νομοσχέδιο που θα «ψαλιδίσει» τα οφέλη, αλλά και θα αναδιαρθρώσει ριζικά τη φύση όλου του συστήματος του γερμανικού «κοινωνικού κράτους», που χρονολογείται από το 19ο αιώνα.

«Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση στη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας», δήλωσε ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός Εργασίας Βάλτερ Ρίστερ, προκειμένου να υπογραμμίσει τη σημασία του εγχειρήματος, που ούτως ή άλλως αποτελεί έναν από τους κεντρικούς πυλώνες της «πολιτικής εκσυγχρονισμού» της κυβέρνησης Σρέντερ. Ο «νεωτερισμός» του νομοσχεδίου έγκειται στη θέσπιση εθελοντικής αυτασφάλισης των εργαζομένων, η οποία αρχικά προβλεπόταν ως υποχρεωτική, αλλά τελικά, υπό την πίεση του DGB, έγινε «εθελοντική», με την επιπρόσθετη παροχή κινήτρων, με τη μορφή είτε απευθείας ενισχύσεων είτε φοροαπαλλαγών, προκειμένου να αντισταθμιστούν οι απώλειες από την προβλεπόμενη μείωση του επιπέδου των «κανονικών» συντάξεων από το 70,7% - του μέσου όρου των καθαρών απολαβών του εργαζομένου - που βρίσκεται σήμερα, στο 67% για το 2030.

Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού είχε επιχειρηθεί με την ίδια περίπου «φιλοσοφία» από την προηγούμενη κυβέρνηση του Χέλμουτ Κολ, αλλά το εγχείρημα τότε είχε περιοριστεί στην αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για άνδρες και γυναίκες και τα «υπόλοιπα» είχαν εγκαταλειφθεί λόγω της αντίδρασης των συνδικάτων και της τότε σοσιαλδημοκρατικής αντιπολίτευσης.

Πάντως, το ζήτημα δεν έχει κλείσει οριστικά, αφού η έγκριση του νομοσχεδίου δε συνιστά και την τελευταία πράξη του κυβερνητικού μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος, δεδομένου ότι ο «πυρήνας» του - η έγκριση δηλαδή πόρων για τις ενισχύσεις ή τις φοροαπαλλαγές, ως παροχή κινήτρων για την αυτασφάλιση - άπτεται των οικονομικών των ομοσπονδιακών κρατιδίων και γι' αυτό πρέπει να εγκριθεί επιπρόσθετα και από το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο την «Μπούντεσρατ» όπου όμως SPD και Πράσινοι δε διαθέτουν την απαραίτητη πλειοψηφία.