Στο σχέδιο νόμου αναφέρεται πως «με διεθνείς και διακρατικές συμφωνίες μπορεί να ιδρύονται δίγλωσσα σχολεία κάθε βαθμίδας εκπαίδευσης σε ξένες χώρες ή τάξεις, τμήματα ή προγράμματα ελληνικής γλώσσας, ενταγμένα σε σχολεία ξένων χωρών». Επίσης, θα χορηγείται «πιστοποιητικό ελληνομάθειας σε ομογενείς και αλλογενείς», ενώ η εισαγωγή στην Ανώτατη Εκπαίδευση στην Ελλάδα θα γίνεται ως εξής: «τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της ημεδαπής μπορεί να δέχονται, με διαδικασίες που καθορίζουν τα ίδια, για εγγραφή και φοίτηση σε αυτά ορισμένο αριθμό Ελλήνων του εξωτερικού, που έχουν φοιτήσει επί δέκα (10) έτη τουλάχιστον σε σχολεία του εξωτερικού, ομογενών και αλλογενών, οι οποίοι έχουν για όλες τις περιπτώσεις απολυτήριο ξένου λυκείου ή αντίστοιχου σχολείου».

Τέλος, αξιοσημείωτο είναι πως οι εκπαιδευτικοί στα διάφορα κέντρα ή δίγλωσσα σχολεία δε θα είναι μόνο αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί, αλλά και εκπαιδευτικοί (ομογενείς και Ελληνες κάτοικοι εξωτερικού), που θα δουλεύουν «με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου». Η εργασιακή σχέση, σαφώς, και καθορίζει όχι μόνο την εκμετάλλευση των εργαζομένων, αλλά και την ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται. Οι εκπαιδευτικοί και οι συντονιστές εκπαίδευσης θα πρέπει να προσαρμοστούν στη λογική του μάνατζερ, για τη διασύνδεση των σχολείων με κέντρα κατάρτισης της χώρας υποδοχής.