Μια μια ανάβουν οι εστίες συγκρούσεων στη μαύρη ήπειρο, όπου είναι μεγάλο το ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών κυρίως για τον τεράστιο ενεργειακό πλούτο της. Η Λιβύη, που αιματοκυλιέται με το γνωστό πρόσχημα της «απελευθέρωσης του λαού από το τυραννικό καθεστώς», είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Ωστόσο, στα ακαθόριστα έως σήμερα σύνορα ανάμεσα στο (βόρειο) Σουδάν και το ανεξάρτητο (από τις αρχές Ιούλη) Νότιο Σουδάν, η κατάσταση επίσης βρωμάει μπαρούτι. Οχι τυχαία, οι φωτιές των μαχών σημειώνονται σε περιοχές με πλουσιότατο υπέδαφος (πετρέλαιο, χρυσός, χαλκός, ουράνιο κ.λπ.). Η ένταση πλέον έχει φύγει από το Νταρφούρ (που είχε επιλεχθεί από τις ΗΠΑ από το 2003 σαν πρώτη εστία κρίσης για να ασκούνται ιμπεριαλιστικές πιέσεις) και επεκτείνεται στο πετρελαιοφόρο Αμπγέι (όπου οι συγκρούσεις σημειώνονται την τελευταία διετία), αλλά και στην πολιτεία του Νότιου Κορντοφάν και στην πολιτεία του Μπλε Νείλου (κοντά στα σύνορα του Σουδάν με την Αιθιοπία), όπου μαίνονται το τελευταίο διάστημα αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα σε σουδανικό στρατό και αυτόχθονες που υποστηρίζουν τους πρώην αντάρτες του SPLA στο νότο.

Η ασάφεια των συνόρων ανάμεσα στις δύο πλέον χώρες διατηρείται και, από ό,τι φαίνεται, θα διατηρηθεί για πολύ, καθώς είναι ο καλύτερος τρόπος για τους ιμπεριαλιστές να βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής και ανατολικής Αφρικής. Οσο οι λαοί δε θα δυναμώνουν τον αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα για να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, το «διαίρει και βασίλευε» θα συνεχίζεται.