Παράλληλα, με την ευκαιρία της έναρξης του νέου δικαστικού έτους, η «Αγωνιστική Συσπείρωση Δικηγόρων» αναφέρεται στα προβλήματα που συναντούν οι αυτοαπασχολούμενοι δικηγόροι μικρών και μεσαίων εισοδημάτων, ενώ για τις ηγεσίες των δικηγορικών συλλόγων σημειώνει ότι αρκούνται σε ρόλο διαχειριστή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Οπως επισημαίνει ανάμεσα σε άλλα: «Η επιτάχυνση του εξοβελισμού των αυτοαπασχολούμενων δικηγόρων, στον οποίο οδηγεί αυτή η πολιτική, στρώνει και πρακτικά το έδαφος για την εισβολή και κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου στην "απελευθερωμένη" πλέον αγορά των νομικών υπηρεσιών, με ακόμη χειρότερους όρους για τους μισθωτούς δικηγόρους.

Στα δικαστήρια, οι σοβαρές ελλείψεις, κυρίως σε προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή, οξύνουν το πρόβλημα της καθυστέρησης στην εκδίκαση των υποθέσεων και της ταλαιπωρίας δικηγόρων και διαδίκων-εργαζομένων. Η κυβέρνηση καταφεύγει στη χρησιμοποίηση ασκούμενων δικηγόρων, ως φτηνού, ανασφάλιστου και ανακυκλούμενου υπαλληλικού προσωπικού, ενώ επαναφέρει την απαράδεκτη πρόταση για παράταση του ωραρίου λειτουργίας των δικαστηρίων. Η χειροτέρευση των ήδη απαράδεκτων όρων απονομής της δικαιοσύνης (ίδρυση και ενίσχυση μονομελών δικαστηρίων, συρρίκνωση δικονομικών δικαιωμάτων διαδίκων), η κατακόρυφη αύξηση των δικαστικών εξόδων, με πιο προκλητική την επιβολή τέλους δικαστικού ενσήμου και στις αναγνωριστικές αγωγές, με τον πρόσφατο Ν. 3994/2011 για την πολιτική δίκη, ορθώνουν νέα σοβαρά εμπόδια στην πρόσβαση των λαϊκών στρωμάτων στη δικαιοσύνη.

Ταυτόχρονα, η Δικαιοσύνη χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο για το χτύπημα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων (ποινικοποίηση αγώνων όπως πρόσφατα των ναυτεργατών και των ιδιοκτητών ταξί, κήρυξη απεργιών ως παράνομων σε χρόνο - ρεκόρ, εγκρίσεις - εξπρές επιχειρησιακών εργοδοτικών σωματείων, όταν μια εργατική αγωγή στο Πρωτοδικείο της Αθήνας προσδιορίζεται σε 3 χρόνια!).

Σε αυτές τις συνθήκες, οι ηγεσίες των ΔΣ και της Ολομέλειας, επιδιώκουν να αναγορευθούν σε αξιόπιστους συνομιλητές και διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής. Στην "καλύτερη" περίπτωση, περιορίζονται σε συντεχνιακές διεκδικήσεις, τις οποίες προωθούν "δι' αλληλογραφίας" με τα αρμόδια υπουργεία ή στην κατάθεση προσφυγών κατά των χαρατσιών. Αρνούνται το συντονισμό της πάλης με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, όπως σταθερά προτείνει η Αγωνιστική Συσπείρωση Δικηγόρων, που είναι σήμερα πιο αναγκαίος και ελπιδοφόρος από ποτέ».