Δεν δημιούργησαν την κρίση κι όμως την βιώνουν στο πετσί τους, στην πιο όμορφη ηλικία τους. Νιώθουν ότι πρέπει να δείξουν ότι δεν συμβιβάζονται με αυτή την κατάσταση και συναντούν απέναντί τους διάφορους καλοθελητές. Ο λόγος για τους μαθητές που αναπτύσσουν πολύμορφες πρωτοβουλίες για να ακουστεί η φωνή τους, να δείξουν ότι βρίσκονται δίπλα στους γονείς τους που βλέπουν μέρα με τη μέρα να τους πνίγει η θηλιά των μνημονίων. Μια τέτοια πρωτοβουλία πήραν μαθητές σε κάποιο λύκειο, αρνούμενοι να πληρώσουν τα βιβλία αγγλικών και δηλώνοντας ότι δεν έχουν να πληρώσουν. Η απάντηση που δήλωσαν πως πήραν από την αρμόδια εκπαιδευτικό ήταν ότι πρέπει να φέρουν στο σχολείο δήλωση ότι είναι άποροι και δεν θα πάνε ούτε πενταήμερη...

Από τη μια εντυπωσιάζει η «εφευρετικότητα» των «απειλών» που εκτοξεύονται ενάντια σε παιδιά που διεκδικούν αυτό που τους ανήκει, στην προκειμένη περίπτωση να μην πληρώνουν τα βιβλία τους. Από την άλλη πλευρά, γεννιέται το ερώτημα πώς ένας - οποιοσδήποτε - εκπαιδευτικός, με ρημαγμένους μισθούς, δώρα, υπό αμφισβήτηση τη μονιμότητα, σε ένα σχολείο όπου δεν μπορεί να δουλέψει, που και ο ίδιος καλείται διαρκώς να πληρώνει για την εκπαίδευση και των δικών του παιδιών, που λόγω του χώρου εργασίας έρχεται αντιμέτωπος με οικογένειες που τρώνε σε συσσίτια (όλα δείχνουν ότι πληθαίνουν), επιλέγει να σταθεί απέναντι στους μαθητές.

Τα ζητήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές και όχι μόνο όσοι ανήκουν στο χώρο της εκπαίδευσης, έχουν κοινό παρονομαστή. Στα μέτρα που διαλύουν τις ζωές του λαού, μπορεί να μπει φραγμός μόνο όταν ο ίδιος ο λαός το αποφασίσει. Απαιτείται όμως να έχει συνείδηση της θέσης του, να καταλάβει ότι δεν βρίσκεται στην ίδια πλευρά με εκείνους που αφήνουν τα σχολεία να ρημάξουν, αλλά με εκείνους που στερούνται, στην προκειμένη περίπτωση, το δικαίωμα στη μόρφωση.