Περιμέναμε ως αργά, είχαμε μια αγωνία για την κυκλοφορία του καινούργιου βιβλίου ενός από τους αναλυτές του χώρου της κεντροαριστεράς. Και τελικά ανταμειφθήκαμε: Κατά την παρουσίαση του βιβλίου η Λυμπεράκη, από την ομάδα του Σημίτη, αποφάνθηκε ότι έχουμε κρίση αφερεγγυότητας, ο Θεοδωράκης του ΜΕΓΚΑ, και όχι μόνο, έθεσε ένα βαθυστόχαστο ερώτημα για τον ανθρώπινο καπιταλισμό και διάφοροι άλλοι φώτισαν ολόπλευρα το θέμα, έτσι που να κρυφτεί εντελώς το μόνο πραγματικό: Οτι η τρέχουσα καπιταλιστική κρίση είναι μια κλασική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και ότι το ξεπέρασμά της σημαίνει αναγκαστικά καταστροφή κεφαλαίων και εργατικής τάξης, άρα για τη σωτηρία της η εργατική τάξη πρέπει να αποτινάξει τα δεσμά του καπιταλισμού.

Καλά να πάθουμε που είχαμε τέτοια αγωνία, καθώς ξεχάσαμε μερικά βασικά: Αναγκαστικά όταν η πληροφόρησή σου προέρχεται από τα αστικά κανάλια, η σκέψη σου γυρνά γύρω από τις αγωνίες που αυτά καλλιεργούν. Και, θες δε θες, γίνεσαι προπαγανδιστής αυτής της αγωνίας, αλλά και της λύσης που οι ίδιοι κύκλοι προωθούν.

Με αφορμή τη χτεσινή συμφωνία Μέρκελ - Σαρκοζί, τα κανάλια μάς καλούσαν να χοροπηδάμε επειδή ήδη χοροπηδούσαν τα χρηματιστήρια.

Και μ' αφορμή το κλάμα μιας Ιταλίδας υπουργού την ώρα που τραβούσε το σχοινί της γκιλοτίνας για εκατομμύρια εργαζόμενους, τα κανάλια μάς καλούσαν να συμπάσχουμε με τους αστούς, που είναι άνθρωποι κι αυτοί...

Με κίνδυνο να δεχτούμε κριτική ότι βλογάμε τα γένια μας, είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε ξανά ότι μόνο διαβάζοντας ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, μόνο παίρνοντας τοις μετρητοίς τις εκτιμήσεις και αναλύσεις του ΚΚΕ, μπορεί ο εργάτης να ξέρει πού πατά και πού βαδίζει, τι τον περιμένει και πώς θα το αντιμετωπίσει.

Η αστική αρθρογραφία περνά σαν αγωνία το αν θα πέσει σε ξέρα η Ευρωπαϊκή Ενωση. «Αμήν και πότε» θα 'λεγε ο εργάτης που ήδη βλέπει την ΕΕ σαν ένωση μονοπωλιακών συμφερόντων και άρα η μόνη του αγωνία είναι πόσο πιο γρήγορα θα πάψει να υπάρχει αυτός ο ισχυρός αντίπαλος. Αυτή, όμως, η προοπτική, δίνεται μόνο μέσα από την αρθρογραφία του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.

Η αστική αρθρογραφία περνά σαν αυτονόητο ότι είναι καλό πράγμα η δανειακή σύμβαση και κατά συνέπεια για καλό είναι και τα νέα μέτρα που θα ζητηθούν σαν προϋπόθεση για την ενεργοποίηση της δανειακής σύμβασης. Ο εργάτης που γνωρίζει ήδη πως η δανειακή σύμβαση αφορά ζητήματα σωτηρίας των καπιταλιστών και άρα χτυπήματος των εργατών, θα 'λεγε «ποτέ μη σώσει και εφαρμοστεί». Αλλά αυτό προϋποθέτει να έχει μελετήσει και εξοπλίσει τη συνείδησή του με τα υλικά που περιέχονται στην αρθρογραφία του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.

Το ίδιο ισχύει και για την αρθρογραφία που πάει να μπολιάσει τη συνείδηση των εργατών με την αγωνία της αστικής τάξης «τι θα ψηφίσουν οι κεντρώοι»...

Υπάρχουν εργάτες που δεν είναι ακριβώς εργάτες, αλλά κάτι ανάμεσα στον καπιταλιστή και τον εργάτη; Δεν υπάρχουν. Η καλλιέργεια μιας τέτοιας αγωνίας μεταφέρει στη συνείδηση του εργάτη την ιδεολογία της αστικής τάξης. Αυτή ονομάζει «μεσαία τάξη» τους εργάτες που έχουν ένα μισθό, αυτή ονομάζει κεντρώους όσους εργάτες δεν έχουν αποφασίσει ακόμα να έρθουν σε ρήξη με το αφεντικό τους. Ο εργάτης που παλεύει καθημερινά με το αφεντικό του, μπροστά στις εκλογές έχει μόνο μια αγωνία: τι θα ψηφίσουν οι άλλοι εργάτες, πόσοι δηλαδή θα έχουν απεγκλωβιστεί από την αστική προπαγάνδα - ιδεολογία. Αλλά κι αυτό προϋποθέτει να έχουν περπατήσει στη ζωή οι θέσεις του ΚΚΕ - θέσεις που μόνο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ προβάλλονται.

Διά ταύτα: Καθώς η κρίση οξύνεται, καθώς η ταξική πάλη αποκτά και ονοματεπώνυμο στα σημεία που εκφράζεται (π.χ. «Χαλυβουργία») γίνεται επιτακτικότερο οι θέσεις του ΚΚΕ να απλώνονται σε όλο και περισσότερους, άρα και ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ να γίνεται μοναδικό ανάγνωσμα για όσους τουλάχιστον έντιμα επιδιώκουν την ανατροπή. Και για την ραδιοτηλεοπτική ενημέρωση ο «902».