Ταινία που έλαβε θετικότατες κριτικές για τα στιλιστικά της προσόντα, ιδιαίτερα για το στοιχείο της κάμερας του 18χρονου πρωταγωνιστή που ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί σαν στιλιστική έμπνευση. Πέραν τούτου όμως, το στοιχείο της τεκμηρίωσης, τόσο έντονο με κάμερες πανταχού παρούσες, δεν παρουσιάζει στην πορεία καμιά οργανική σχέση/σύνδεση με την ιστορία. Ο συνδυασμό της τεκμηρίωσης με την κενού περιεχομένου παράθεση βαρύγδουπων ονομάτων τύπου Σοπενχάουερ, Γιουνγκ ή Πλάτωνα και αντίστοιχων τσιτάτων, μάλλον σκοπό έχει να προσδώσει στην ταινία κύρος, εγκυρότητα κι αληθοφάνεια που δεν υπάρχουν. Για ποιον λόγο; Μα στα πλαίσια της ταινίας υποβαθμίζεται η επιστήμη, όπως και βασικές της αρχές και νόμοι αμφισβητούνται ή ισχύουν «ολίγον». Τυπικό δείγμα γενικευμένης αποβλάκωσης όπου το «παραφυσικό» να φέρεται ως φυσιολογικό. Πρόκειται για την ιστορία τριών 18χρονων συμμαθητών και φίλων που κατεβαίνουν σε μια βαθιά σπηλιά στην καρδιά του δάσους κι εκεί μέσα φορτίζονται - από περίεργα πετρώματα - με υπερφυσικές τηλεκινητικές ιδιότητες τις οποίες όμως αποδεικνύεται ότι έχουν δυσκολία να χειριστούν με μέτρο και σύνεση. Αποδεικνύεται ότι όσο αυξάνουν οι υπερφυσικές τους δυνάμεις άλλο τόσο μεγαλώνει και η ανευθυνότητά τους.

Βέβαια, η υπερφυσική δύναμη που κινεί γη και ουρανό δεν αποδεικνύεται ικανή να γιατρέψει την άρρωστη μητέρα του πρωταγωνιστή ή τον αλκοολικό άνεργο πατέρα του. Ούτε καν να του βρει 700 δολάρια για τα φάρμακα της ανασφάλιστης ετοιμοθάνατης και ο πρωταγωνιστής αναγκάζεται να ληστεύει ψιλικατζίδικα της γειτονιάς, την ίδια ώρα που μπορεί να διασχίζει τους αιθέρες, καλύτερος κι από «Μπόινγκ» και να βρίσκεται σε δευτερόλεπτα στις κορυφές του Θιβέτ.

Παίζουν: Μάικλ Τζόρνταν, Μάικλ Κέλι, Ασλι Χίνσοου, Αννα Γουντ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Μ. Βρετανία (2012).