Ο μοναχικός Σωτήρης πίνει τόσο που πέφτει στο έδαφος από το παγκάκι που κάθεται. Τον βλέπουμε να βάζει τρικλοποδιά στον σεκιούριτι του σούπερ μάρκετ που έπιασε στα πράσα μια νεαρή να κλέβει κρέας. Μετά βλέπουμε ότι πρόκειται για αστυνομικό ανακριτή και τον βλέπουμε επί το έργο. Στο όνομα της κοινωνικής ισότητας και με δεδομένο ότι οι ισχυροί είθισται να ξεφεύγουν από το νόμο, ο Σωτήρης, όσο περνάει από το χέρι του, παρέχει και αυτός την ευκαιρία στους «ανίσχυρους» να κάνουν το ίδιο. Σε όλους αδιακρίτως τους μικροαπατεώνες ...και σε αυτόν που κατηγορείται για εμπόριο λευκής σαρκός ...γιατί όπως ισχυρίζεται ο Σωτήρης «τον βλέπεις τον άνθρωπο, ήταν ειλικρινής, έλεγε την αλήθεια». Και ιδίως επειδή για τον Σωτήρη «η ειλικρίνεια είναι ειλικρίνεια και είναι υπεράνω του νόμου και του παρανόμου». Ετσι, λοιπόν, και χωρίς περαιτέρω πληροφορίες που να εμπεδώνουν την αίσθηση και τη διαίσθηση του Σωτήρη, η ταινία χτίζει πάνω σ' αυτήν την υπόθεση εργασίας ολόκληρο το σενάριό της που σε όλη της τη διάρκεια το διαπερνούν αντιθετικά δίπολα του τύπου μπάτσος/πολίτης, δίκαιο/άδικο, φαίνεσθαι/είναι...