Εχουμε ταξιδέψει μαζί στη Ρόδο; Δεν το νομίζουμε, αν είχαμε επισκεφτεί μαζί το καταπράσινο νησί του ήλιου, θα το θυμούμαστε ασφαλώς. Μα, όπως και να είναι, και αν ακόμα είχαμε πάει στη Ρόδο μέσα από τις σελίδες μας, δεν υπάρχει λόγος να μην το ξανακάνουμε αυτό το υπέροχο ταξίδι. Πόσος καιρός πέρασε από τη μέρα που αποχαιρετίσαμε τη Ρόδο; Πολύς, πάρα πολύς και τότε ούτε καν φανταζόμαστε πως θα περνούσαν δυο δεκαετίες και βάλε για να τη νοσταλγήσουμε και να επιθυμήσουμε ακόμα μιαν επίσκεψη στο νησί με τις ομορφότερες παραλίες, με την έντονη γοητεία, με τα υπέροχα χτίσματα και με τις σπάνιες πανέμορφες πεταλούδες.

Τούτος ο τόπος ο μυθικός, θεϊκός θα λέγαμε, έχει κατοικηθεί από την Προϊστορική εποχή και κυρίως τη Μυκηναϊκή, όπως αποδεικνύεται από τα άφθονα και πλούσια ευρήματα στα νεκροταφεία της Ιαλυσού και της Καμείρου. Δωριείς, με αρχηγό τον Τληπόλεμο, αποίκισαν το νησί, χωρίζοντάς το σε τρεις πόλεις - κράτη που γνώρισαν σημαντική ακμή και μετείχαν κατά την αρχαϊκή εποχή στην ίδρυση της δωρικής εξάπολης. Το νησί γνώρισε μεγάλη εμπορική ακμή, ίδρυσε σημαντικές αποικίες στην Κάτω Ιταλία, στη Σικελία και στα παράλια της Μικράς Ασίας. Το 42 π.Χ. υπέστη μεγάλες καταστροφές από τον Κάσιο, ο οποίος κατέφυγε εκεί μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, ζητώντας τη βοήθεια των Ροδίων, την οποία δεν του έδωσαν. Η περίοδος της παρακμής άρχισε μετά τον τρομερό σεισμό του 155. Από τον 7ο αιώνα η Ρόδος υπέφερε διαδοχικά από τους Πέρσες, τους Αραβες, τους Σαρακηνούς και τους Σελτζούκους. Ο ρόλος του νησιού παρέμεινε σημαντικός και ιδιαίτερα τον 11ο και τον 12 αιώνα, όταν ανέπτυξε μεγάλες συναλλαγές με τους Βενετούς και γενικότερα με τη Δύση. Τότε ήταν που χτίστηκαν τα σημαντικότερα μνημεία και δημιουργήθηκαν πλούσιες βιβλιοθήκες. Από το 1204 έως το 1246 η Ρόδος κυβερνήθηκε από τον άρχοντα της πόλης, τον Λέοντα Γαβαλά. Το 1522 κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Με την Ελλάδα ενώθηκε το 1948.

Η πόλη είναι χτισμένη ημικυκλικά γύρω από το κεντρικό λιμάνι. Χωριζόταν σε δυο μέρη: Το νότιο, η καθεαυτό Χώρα, όπου τον καιρό των Ιπποτών κατοικούσαν οι Ελληνες, οι οικογένειες των Φράγκων και οι Εβραίοι και το βόρειο κομμάτι, χωρισμένο με τείχος, που αποτελούσε εσωτερική ακρόπολη, περίπου στη θέση της αρχαίας κάτω ακρόπολης, όπου σώζονται κάποια λείψανα. Οι μεσαιωνικοί την ονόμαζαν Καστέλο ή Κολλάκιο. Εδώ βρίσκονται όλα τα κτίρια. Η όψη δεν έχει από τότε αλλάξει ουσιαστικά, οι Τούρκοι έκαναν μικρές αλλαγές, κυρίως καφασωτά και σαχνισιά που πρόσθεσαν στα σπίτια και μιναρέδες στις εκκλησίες.

Τα τείχη του Κάστρου, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν απέχουν πολύ από το τότε και θα λέγαμε ότι αντιπροσωπεύουν την εποχή η οποία αναστατώθηκε με την ανακάλυψη του πυροβόλου όπλου. Ετσι στο παλαιό βυζαντινό κτίριο, ανακαινισμένο το 1275, οι ιππότες, ενισχύοντας τους τοίχους και τους προμαχώνες, δημιούργησαν ένα τρομερό και απόρθητο οχυρό που προκαλούσε το δέος. Κάποια άλλη στιγμή θα πρέπει να ασχοληθούμε με αυτούς τους λεγόμενους ιππότες και τι ακριβώς επιδίωκαν. Μα όχι σήμερα. Σήμερα θέλουμε να απολαύσουμε το νησί, να περπατήσουμε, να πιούμε τον καφέ μας, να αγναντέψουμε τη θάλασσα. Να αφεθούμε στο παρελθόν ή και να το κατασκευάσουμε όπως εμείς θέλουμε, αν το πραγματικό δε μας ενδιαφέρει ή δε μας αρέσει. Στο δικό μας παρελθόν, που έχει σχέση με κάποιες αξέχαστες διακοπές στη Ρόδο, θα σταθούμε, θα πληγωθούμε από την ομορφιά των στιγμών που εκεί ζήσαμε με πρόσωπα λατρεμένα, με πρόσωπα που δεν είναι πια στη ζωή για να μοιραστούμε τις αναμνήσεις μας. Με τον πατέρα μας.