Αυξάνεται το «ξαφνικό» ενδιαφέρον για την παιδική και ενδοσχολική βία, στο όνομα της πρόληψης λόγω της κρίσης και των αποτελεσμάτων που μπορεί να έχουν τα βάρβαρα μέτρα στην καθημερινή ζωή των μαθητών και των γονιών τους. Χτες, στα σχολεία διοργανώθηκαν εκδηλώσεις και συζητήσεις για το ζήτημα μετά από εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας, ενώ στο Ζάππειο διοργανώθηκε μια φιέστα, για να παρουσιαστεί ένα γκάλοπ με θέμα την «παιδική βία» (από ένα ιδιωτικό εκπαιδευτήριο και υπό την αιγίδα Πανεπιστημίου Αθηνών και UNICEF, παρουσία του υπουργού Υγείας).

Παραθέτουμε ορισμένα στοιχεία απ' την έρευνα της VPRC, στην οποία δεν μπόρεσε να κρυφτεί η αύξηση της δυσαρέσκειας: 1 στους 3 μαθητές δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη σχολική ζωή και το ποσοστό αυξάνεται στο 40% στους μαθητές Λυκείου, 72% είναι αβέβαιοι για το μέλλον τους (83% για τους μαθητές Λυκείου). Απ' το γκάλοπ φαίνεται πως το πρόβλημα της ενδοσχολικής βίας δεν έχει έκταση στα ελληνικά σχολεία. Διαπιστώνεται ότι η ενδοσχολική βία εκδηλώνεται κυρίως λεκτικά (!) και σε αυτή τη «βία» φαίνεται να συμπεριλαμβάνεται ο χλευασμός, τα αρνητικά σχόλια ή οι φήμες! Προκύπτει αβίαστα το ερώτημα ποια είναι η γραμμή που διαχωρίζει τα παραπάνω ως «βία», από τις φυσιολογικές καταστάσεις που ζουν τα παιδιά, που μαλώνουν π.χ. πάνω στο παιχνίδι τους, που μπαίνουν στην εφηβεία, τσακώνονται, τα ξαναβρίσκουν...

Είναι προφανές ότι αυτό που απασχολεί την κυβέρνηση δεν είναι αυτή καθεαυτή η «βία» στα σχολεία, αλλά η αυξημένη δυσαρέσκεια των μαθητών για όσα ζουν και για το μέλλον τους και το πώς αυτή θα μετεξελιχθεί. Η προληπτική τους δράση έχει στόχο και το κίνημα. Δεν είναι τυχαίο ότι στη βία, όπως την παρουσιάζουν, χωράνε τα πάντα. Ο χαρακτηρισμός «βίαια μειοψηφία» (και οι παραλλαγές του) τείνουν να γίνουν «μόδα» στα κυβερνητικά χείλη και να αποδίδονται σε όποιους αγωνίζονται.