Ωστόσο, ενώ οι Ελληνες εφοπλιστές ...βασανίζονται όλο και περισσότερο για το πώς θα πρωτο-αξιοποιήσουν καλύτερα μια αμύθητη περιουσία, ώστε να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκιά τους, οι ναυτεργάτες βασανίζονται από την ανεργία και τα άλλα καυτά προβλήματα της εργατικής οικογένειας. Προβλήματα που θα μεγαλώσουν, καθώς ο ανταγωνισμός αντικειμενικά ενισχύεται σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση επιταχύνεται. Οσοι δουλεύουν σε εταιρείες που κλείνουν ή απειλούνται να κλείσουν θα καλούνται να δεχτούν ως αναπόφευκτη την απόλυση, την απλήρωτη ή ανασφάλιστη εργασία κτλ. Οσοι δουλεύουν σε εταιρείες που αντέχουν ή κυριαρχούν θα καλούνται να βάζουν πλάτη για ... «να δυναμώσει η οικογένεια και να σωθούμε όλοι». Τα ίδια τα στελέχη της ΕΕΕ δηλώνουν ότι χρειάζεται ετοιμότητα και η πρωτιά δεν πρέπει να τους εφησυχάζει, αφού π.χ. Θα δεχθούν «πλήγμα» από τις τιμές του πετρελαίου. Για τους εργαζόμενους της χώρας μας, η παγκόσμια πρωτιά του ελληνικού στόλου δεν έχει καμία σημασία: αν δουλεύουν στα πλοία, αντιμετωπίζουν την ανεργία ή την απαίτηση να δουλεύουν χωρίς δικαιώματα (ωράρια, σύμφωνα με ειδικότητες που κατοχυρώνουν μισθολογικά και οι ΣΣΕ κ.τ.λ.). Αν είναι νησιώτες αντιμετωπίζουν την πολύμηνη απομόνωση των νησιών τους ή τις τσουχτερές αυξήσεις στα εισιτήρια. Αν είναι επιβάτες, αντιμετωπίζουν τους κινδύνους που συνεπάγονται οι ανατροπές των οργανικών συνθέσεων, ενισχύοντας την εντατικοποίηση και τα εξοντωτικά ωράρια. Οσο αυξάνεται ο πλούτος που οι εργάτες παράγουν αλλά συνεχίζει να μένει στην ιδιοκτησία του μεγάλου κεφαλαίου, τα προβλήματα του λαού ούτε θα λύνονται ούτε καν θα περιορίζονται.