Στη ΓΣ του ΣΕΒ, πέρα από τον χαιρετισμό του πρωθυπουργού, Π. Πικραμμένου, το απόγευμα, υπήρξε παρέμβαση και από τον υπηρεσιακό υπουργό Ανάπτυξης - Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Γ. Στουρνάρα, επιστημονικό διευθυντή του ΙΟΒΕ, το οποίο υποστηρίζει συστηματικά με τις εργασίες του τις θέσεις του ΣΕΒ και της άρχουσας τάξης.

Εκτός από τη διατύπωση θέσεων που και πρόσφατα παρουσιάστηκαν από το ΙΟΒΕ για την εξέλιξη της οικονομίας, τη διαμόρφωση 10ετούς προγράμματος κλπ, σημείωσε ότι η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να ζητήσει χρονική μετάθεση της δημοσιονομικής προσαρμογής, μόνο και μόνο ώστε να μην ενταθούν τα υφεσιακά φαινόμενα και να μη μεγαλώσει η ανεργία, με αντάλλαγμα την επίσπευση των «μεταρρυθμίσεων»!

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες επιδόθηκαν και χτες σε μια ρητορεία απειλών, κινδυνολογίας και διαστρέβλωσης της λαϊκής ετυμηγορίας. Ο Δ. Δασκαλόπουλος έθεσε ευθέως ζήτημα άμεσης, όχι μόνο οικονομικής, αλλά και πολιτικής - ιδεολογικής ηγεμονίας της άρχουσας τάξης. «Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να είμαστε παρατηρητές - είμαστε αναγκασμένοι να γίνουμε πρωταγωνιστές» είπε, για να προσθέσει ότι «μια νέα επιχειρηματική τάξη καλείται σήμερα να χειραφετηθεί, ν' αναλάβει τα ηνία του αναπτυξιακού μας μέλλοντος και να εγγυηθεί την ευρωπαϊκή προοπτική του τόπου». Μάλιστα, στο τέλος της ομιλίας του επανήλθε, λέγοντας ότι «εμείς δεν διεκδικούμε εξουσία. Θέλουμε όμως, ναι, θέλουμε και μπορούμε να ηγηθούμε σε μια κοινωνία που χωρίς εμάς, χωρίς τη δική μας δουλειά, τη δική μας γνώση και, πάνω απ' όλα, χωρίς τις δικές μας αξίες, δεν μπορεί να πάει μπροστά».

Πέρα από τα «όνειρα θερινής νυκτός» του ΣΕΒ - καθώς λογαριάζει χωρίς να παίρνει υπόψη του τη στάση των εργαζομένων και το ταξικό εργατικό κίνημα - εμφανής ήταν η προσπάθεια εκμετάλλευσης της κατάστασης και της λαϊκής ετυμηγορίας, προκειμένου ένα ισχυρό τμήμα του ελληνικού μεγάλου κεφαλαίου να πετύχει ακόμα και αλλαγές, προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών, σε πλευρές του μνημονίου, οι οποίες κρίνεται ότι μπορούν να στηρίξουν ακόμα πιο αποφασιστικά τους εκπροσώπους του κεφαλαίου! Σ' αυτό το πλαίσιο, ο Δ. Δασκαλόπουλος σημείωσε ότι «η επανατοποθέτηση του ελληνικού προβλήματος πρέπει να καταστεί εθνικός υπερκομματικός στόχος», αφού είχε τονίσει ότι «η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα της ελεύθερης οικονομίας και των ανοιχτών αγορών», βάζει «συγκεκριμένα όρια στους τρόπους αντιμετώπισης της σημερινής κρίσης. Τα όρια αυτά, η όποια αυριανή κυβέρνηση δεν θα μπορέσει - ακόμη κι αν το ήθελε - να τα αγνοήσει. Αν το αποτολμούσε, θα διάβρωνε το ευρωπαϊκό μας κεκτημένο και θα προκαλούσε ανήκεστο βλάβη στον τόπο», ενώ θα «ισοδυναμούσε και με την πολιτική της αυτοκτονία». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΕΒ δεν έχει πρόβλημα να παραδεχτεί ότι οι πολίτες «απονομιμοποίησαν» το δεύτερο μνημόνιο για να επισημάνει όμως ότι επιβάλλεται «η προσπάθεια αλλαγής του σε συνεννόηση με τους εταίρους μας - και όχι η άνευ όρων καταγγελία του», ένας στόχος «ευκταίος και εφικτός». Συμπλήρωσε μάλιστα, ότι «μπορούμε να πείσουμε, δεν μπορούμε να εκβιάσουμε»...

Στην τοποθέτηση Δασκαλόπουλου κυριάρχησαν οι φτηνές κολακείες προς το λαό, με δηλώσεις του τύπου «έχει ήδη προσπεράσει τα εκβιαστικά διλήμματα που επιχειρούν σήμερα να του θέσουν οι μνηστήρες της εξουσίας, παλαιοί και νέοι», μόνο και μόνο για να προσθέσει ότι «έχει ξεπεράσει πλέον το δίλημμα μέσα ή έξω από την Ευρώπη», το «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», και να ισχυριστεί - στο ίδιο ύφος - ότι «η κρίση που βιώνουμε δεν αφορά το μνημόνιο. Ούτε το δίλημμα ευρώ ή δραχμή. Ούτε καν το ερώτημα μέσα ή έξω από την Ευρώπη. Σε αυτά ο λαός και οι κύριες πολιτικές δυνάμεις έχουν απαντήσει. Εκείνο που μένει ωστόσο ν' απαντηθεί είναι αν η ελληνική κοινωνία θέλει πράγματι ν' αλλάξει και αν υπάρχουν πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς ικανοί να πραγματοποιήσουν τον άθλο της αλλαγής. Αυτό είναι το πραγματικό μετεκλογικό διακύβευμα».

Σχετικά με «απαίτηση των καιρών» για μια «εθνική ριζοσπαστική δράση μακράς πνοής», μια «νέα εθνική συμφωνία με την Ευρώπη», όπως την χαρακτήρισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, τόνισε ότι πρόκειται για «το σύγχρονο εθνικό σχέδιο, στο οποίο όλοι είναι υποχρεωμένοι να στρατευθούν - η Αριστερά για να αποδείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει, η Δεξιά για να δείξει ότι μπορεί να ανασυγκροτηθεί». Για την ντόπια πλουτοκρατία, άξονες αυτού του σχεδίου πρέπει να είναι η ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος και η αντίστοιχη αλλαγή της κυρίαρχης νοοτροπίας που στρέφεται σε βάρος της άρχουσας τάξης.