Παρά τα μέτρα που παίρνουν, όχι μόνο η κρίση δεν αντιμετωπίζεται, αλλά και νέα προβλήματα δημιουργούνται. Θυμίζει την παροιμία: «με τον ήλιο το βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;».

Γνώριζαν και γνωρίζουν ότι τα μέτρα που παίρνονται δεν αντιμετωπίζουν κανένα λαϊκό πρόβλημα.

Γνωρίζουν ότι τα μέτρα που παίρνονται αφορούν όλα στο πώς θα ενισχυθεί το κεφάλαιο και γι' αυτό είναι αντιλαϊκά.

Ορισμένοι το αντιστρέφουν: Ισχυρίζονται ότι πρόκειται για μέτρα διαστροφής κατά του λαού που σαν μία από τις συνέπειές τους έχουν και το να ενισχύεται το κεφάλαιο.

Μια τέτοια εξήγηση βολεύει τους υπερασπιστές του συστήματος. Στρέφει τη λαϊκή πάλη να ψάχνει ποιος δεν είναι διεστραμμένος, για να αλλάξει διαχειριστή και αφήνει στο απυρόβλητο την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου.

Ας γίνει ξανά καθαρό: Μέτρα - για παράδειγμα - όπως ο υπολογισμός της ύπαρξης ενός σπιτιού ως τεκμήριο εισοδήματος είναι μέτρο ενίσχυσης του κεφαλαίου. Δεν είναι απλό φορολογικό μέτρο. Οδηγεί λαϊκά στρώματα να πουλάνε «μπιρ παρά» τους κόπους μιας ζωής για να μπορέσουν να ζήσουν. Επιχειρείται μια τεραστίας έκτασης ενίσχυση των καπιταλιστών μέσα από τις αναγκαστικές αλλαγές στην ιδιοκτησία των σπιτιών. Το έργο έχει ήδη παιχτεί σε άλλες καπιταλιστικές χώρες.

Το καλό νέο: Η διαπίστωση των ίδιων των αστών ότι χωρίς λαϊκή συναίνεση προκοπή για τους καπιταλιστές δεν υπάρχει.

Η αστική τάξη γνωρίζει πως αργά ή γρήγορα θα 'χει απέναντί της μεγάλο αριθμό ανθρώπων από τις λαϊκές μάζες. Και σπεύδει να ζητήσει λαϊκή συναίνεση.

Διαβάζεις αντίστροφα αυτήν την εκτίμηση και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.

Καμιά συναίνεση, καμιά υποταγή. Κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Η σχετική πρόταση νόμου του ΚΚΕ που μπαίνει για συζήτηση στη Βουλή είναι μια καλή ευκαιρία να εκφραστεί στο δρόμο η λαϊκή απαίτηση.

Ο κυνισμός, με τον οποίο αστικά ΜΜΕ και αρθρογράφοι τους λένε «κόψε κι άλλα από την Υγεία» μαρτυρά και την εικόνα τους για τον κόσμο που θέλουν: Απέραντα νεκροταφεία για όσους δε συμβάλλουν άμεσα στην παραγωγή υπεραξίας για το κεφάλαιο.

Λογιστικά, η αξίωσή τους είναι σωστή. Αν δεν παράγεις υπεραξία δεν έχεις λόγο να ζεις.

Αυτή η λογιστική έχει τη στήριξή της και από «αριστερά». Από όλους εκείνους που ισχυρίζονται ότι με τους καπιταλιστές να παραμένουν στο κουμάντο μπορεί να βρεθεί λύση.

Το σχήμα που διαμορφώνουν όλοι μαζί, προκειμένου να γίνει πράξη η επιδίωξη των καπιταλιστών αποκτά τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

- Απειλή μαστιγίου: Δημοσιεύματα που μιλούν ως και για απειλή πραξικοπήματος, άρα μην αντιδράτε.

- Προσφορά καρότου: Αρθρα που εξηγούν πως με συναίνεση θα βγούμε από το τούνελ.

Η οργάνωση αυτής της προπαγάνδας χιλιοπαιγμένη: Ενας δημοσιογράφος (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) εκτιμά ότι το πρόβλημα είναι οι δημοσιογράφοι που χάιδεψαν αυτιά και ενίσχυσαν καθέναν που διεκδικούσε, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι χρειάζεται να σταματήσουν αυτές οι αυθαιρεσίες. Ενας άλλος (στην ΑΥΓΗ) βλέπει το πρόβλημα στο γεγονός ότι άργησε να διατυπωθεί το όραμα του ευρωκομμουνισμού και άρα, υπονοεί πλαγίως, δε θάφτηκε έγκαιρα το όραμα του σοσιαλισμού όπως τον γνωρίσαμε. Από κοντά, στο ίδιο έντυπο, ένας άλλος ανακράζει: Ευτυχώς! φως στο τούνελ ο Τσίπρας, δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Δε θολώνουν το τοπίο. Εργολαβία έχουν αναλάβει.

Πώς αντιμετωπίζονται; Οπως ακριβώς γνωρίζει το ταξικό κίνημα χρόνια τώρα. Με ανάλυση, οργάνωση, διεκδίκηση.

Ανάλυση για τον αντίπαλο. Είναι άλλο να βλέπεις τον εχθρό στο κεφάλαιο και να παλεύεις για την ανατροπή του κι άλλο να μιλάς για δήθεν αποτυχημένο Σαμαρά που όμως μπορεί να είναι ως και σύμμαχος, αφού ο άνθρωπος είναι ως και «αντιφασίστας» και άρα όλα είναι θέμα συνεννόησης.

Οργάνωση: Στον τόπο δουλειάς εκεί που είναι η αντιπαράθεση. Εκεί που, όταν σπάει ο φόβος, σπάει για τα καλά. Εκεί που ο εργάτης αποκτά συνείδηση ότι πρέπει να βγάλει από τη μέση τους καπιταλιστές για να δει πράγματι άσπρη μέρα.

Διεκδίκηση: Ολος ο πλούτος σ' αυτούς που τον παράγουν.

Κάθε άλλη προσέγγιση απλά συντηρεί το σύστημα και αποκαλύπτει το φόβο εκείνων που τρομάζουν και μόνο στην ιδέα ότι οι εργάτες πράγματι μπορούν να βάλουν πλώρη για την δική τους εξουσία. Καμιά λύπη για τέτοιους φόβους. Οι εργάτες μπορούν να ζήσουν χωρίς αφεντικά. Οι κηφήνες τρέμουν στην ιδέα ότι οι εργάτες θα έχουν την εξουσία.