Μιλώντας χτες στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είπε, μεταξύ άλλων: «Το σπιράλ της φτηνής εργασίας, για τη δήθεν ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, είναι πάντα ανοιχτό προς τα κάτω. Γιατί, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, πάντα θα υπάρχει φτηνότερη εργασία κάπου αλλού. Γι' αυτό, τη διετία του Μνημονίου, το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος καταβαραθρώθηκε μαζί με τη θέση της χώρας μας στη διεθνή κατάταξη της ανταγωνιστικότητας. Σύμφωνα με το σχετικό δείκτη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, σε ό,τι αφορά την ανταγωνιστικότητα, η Ελλάδα από την 67η θέση το 2007 και την 90ή πέρσι, βρέθηκε στην 96η θέση, ανάμεσα σε 144 χώρες, φέτος». Ο ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και ζητάει αλλαγή πολιτικής, δηλαδή διαχείρισης, για να τη βελτιώσει. Προσπαθεί ταυτόχρονα να κοροϊδέψει το λαό ότι στον καπιταλισμό μπορεί να συνυπάρχει η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου με τη λαϊκή ευημερία και πως η μείωση των μισθών δεν είναι ο μόνος τρόπος για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας. Γι' αυτό υπόσχεται αποκατάσταση μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, έστω κι αν λέει ότι θα το κάνει σε βάθος χρόνου, για να καλλιεργήσει προσδοκίες στο λαό.

Τι δε λέει; Οτι η ανταγωνιστικότητα του καπιταλιστή εξαρτάται από το βαθμό εκμετάλλευσης του εργαζόμενου και αυτός πράγματι δεν αποτυπώνεται μόνο στο μισθό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, ενός ιμπεριαλιστικού Οργανισμού που εδώ και χρόνια συστήνει στην Ελλάδα να επισπεύσει τις αντιλαϊκές ανατροπές, για να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά της. Αφού, όμως, διαμορφώνει αντίληψη με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, είναι επόμενο ότι αναγνωρίζει και τα κριτήρια που αξιοποιούν οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί στη μέτρηση της ανταγωνιστικότητας κάθε καπιταλιστικής οικονομίας. Ενας από αυτούς είναι και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, μέλος του οποίου είναι ο ΣΕΒ και υπολογίζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κάθε χώρας, βάσει των επιδόσεων σε 12 δείκτες. Λέει, για παράδειγμα, ότι για να είναι ανταγωνιστική μια οικονομία, πρέπει να υπάρχει «μακροοικονομική σταθερότητα». Δηλαδή, μικρά ελλείμματα και χρέη.

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει το αστικό κράτος να περικόψει από τις κοινωνικές δαπάνες, τις συντάξεις και άλλες παροχές και να μετακυλίσει το κόστος της Υγείας, της Ασφάλισης, της Παιδείας, της Πρόνοιας στο λαό. Ακόμα, να αποποιηθεί της ευθύνης του στην κατασκευή υποδομών που είναι αναγκαίες για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών (αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά έργα, κ.ά.), τα οποία οι εργαζόμενοι και ο λαός θα πληρώνουν από την τσέπη τους, είτε με μεγαλύτερη φορολογία, είτε ανταποδοτικά στους ιδιώτες. Δηλαδή, αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος. Και το χρήμα από τα κρατικά ταμεία να δίνεται στους καπιταλιστές για επενδύσεις, είτε σαν άμεση επιδότηση, είτε σαν συμμετοχή του κράτους στην ιδιωτική επένδυση με την κατασκευή υποδομών. Αλλος δείκτης, είναι η «ευελιξία» στην αγορά εργασίας. Ευελιξία, όμως, σημαίνει κατάργηση κάθε έννοιας σταθερής και μόνιμης εργασίας, πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις, απαλλαγή από ασφαλιστικές εισφορές (όπως τα λεγόμενα «μίνι τζομπς» της Γερμανίας), εναλλαγή της εργασίας με μεγάλα διαστήματα ανεργίας. Δηλαδή, απασχόληση με όρους που αντικειμενικά κάνουν φτηνότερο τον εργαζόμενο για τον εργοδότη και βαθαίνουν την εργασιακή εκμετάλλευση.

Η φορολογία είναι ένας ακόμα δείκτης, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα την αυξήσει για τους πλούσιους. Τι εννοεί μ' αυτό δεν το ξεκαθαρίζει. Για το κεφάλαιο δε λέει κουβέντα. Και πώς να πει που αν φορολογηθεί το κεφάλαιο δεν κάνει επενδύσεις, ενώ ψάχνει κράτη - «φορολογικούς παραδείσους» για να δρα. Αυτονόητα, όμως, όσο μικρότερη είναι η φορολογία του κεφαλαίου, τόσο μεγαλύτερα είναι τα ελλείμματα του κράτους, τα οποία φορτώνονται στους εργαζόμενους και το λαό. Αντίστροφα, κλάδοι όπου η φορολογία είναι εξόφθαλμα ευνοϊκή για τους εργοδότες, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητά τους, δε σημαίνει ότι παρέχουν και καλύτερες συγκριτικά συνθήκες εργασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ναυτιλία. Ο ελληνόκτητος στόλος είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, με μηδενική σχεδόν φορολόγηση, αλλά τα πληρώματα παραμένουν από τα πλέον κακοπληρωμένα (χιλιάδες άνεργοι ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα και ταυτόχρονα χιλιάδες αλλοδαποί ναυτικοί στα καράβια, χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση και χωρίς δικαιώματα). Αλλο παράδειγμα είναι η Ιρλανδία, η οποία εξαιτίας της χαμηλής φορολογίας στις επιχειρήσεις προσέλκυσε αμερικανικά κεφάλαια, γεγονός όμως που δεν εμπόδισε (αντίθετα επιτάχυνε) την κρίση και το δανεισμό από την τρόικα, όπως και η καπιταλιστική Ελλάδα.

Απ' όπου κι αν πιάσει κανείς το νήμα της «ανταγωνιστικότητας», καταλήγει πάντα στην ίδια άκρη: Οτι στον καπιταλισμό, σε ανάπτυξη και κρίση, χαμένοι βγαίνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Είτε με τη μείωση των εισοδημάτων τους, είτε με άλλα μέτρα, που βελτιώνουν την καπιταλιστική «ανταγωνιστικότητα», επιδεινώνοντας τους όρους δουλειάς και ζωής της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου χωρίς φτηνή εργατική δύναμη, χρήμα και υποδομές για το κεφάλαιο, ιδιωτικοποιήσεις και απελευθερώσεις τομέων της οικονομίας, δε γίνεται να υπάρξει. Διέξοδο απ' αυτόν το φαύλο κύκλο δεν μπορεί να δώσει η μια ή η άλλη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, αλλά η ανατροπή του και ο άλλος δρόμος ανάπτυξης που προτείνει και παλεύει το ΚΚΕ.