Ανάμεσα στις «ρεαλιστικές προτάσεις» για το Φορολογικό, που κατέθεσε χτες ο Αλ. Τσίπρας ήταν κι αυτή: «Αύξηση των φορολογικών εσόδων από τα Νομικά Πρόσωπα, στο ύψος του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Προοδευτική αύξηση του συντελεστή φορολογίας για τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις».

Προηγουμένως, ο ίδιος είχε δηλώσει: «Επιπλέον, δυόμισι χρόνια τώρα το μνημόνιο ασχολείται με το να φορολογεί τη φτώχεια, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο τον πλούτο. Στην Ελλάδα, ο πραγματικός συντελεστής φορολόγησης κεφαλαίου ήταν 16,5 %, ενώ στην ΕΕ ήταν κατά μέσο όρο 27,5%».

Θέλει, δηλαδή, ένα εξευρωπαϊσμένο φορολογικό σύστημα τουλάχιστον στο σκέλος που αφορά στη φορολόγηση του κεφαλαίου. Ας μην εξετάσουμε εδώ αν θέλει, μπορεί και τέλος πάντων θα υλοποιήσει αν του δοθεί η ευκαιρία την πρόταση αυτή. Ας κάνουν έναν κόπο στον ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσουν: Και τι έγινε που ο μέσος όρος της φορολόγησης του κεφαλαίου στην ΕΕ είναι 27,5%; Μήπως αυτό μεταφράζεται σε υπηρεσίες προς τους λαούς που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες τους; Μήπως το χρήμα απ' τη φορολόγηση του κεφαλαίου μπαίνει κατευθείαν στις τσέπες των ανθρώπων του μόχθου; Μήπως αξιοποιείται για έργα υποδομής που διευκολύνουν τη ζωή τους; Εξ όσων γνωρίζουμε - αναγκάστηκε άλλωστε να το παραδεχτεί και ο Αλ. Τσίπρας - η ίδια πολιτική εφαρμόζεται απ' άκρη σ' άκρη της ΕΕ, πολιτική σφαγιασμού δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, αιματηρής λιτότητας, αφαίρεσης στοιχειωδών δικαιωμάτων.

Ναι, να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο, να φορολογηθεί πολύ. Ναι, να αρθούν τα φορολογικά βάρη απ' τις πλάτες του λαού. Ναι, αυτά πρέπει να αποτελούν στόχους πάλης του εργατικού λαϊκού κινήματος. Αλλά μακριά κι αλάργα από αυταπάτες ότι μια κυβέρνηση της αστικής διαχείρισης θα φορολογήσει το κεφάλαιο, δε θα φορολογήσει το λαό και έτσι θα εξοικονομήσει αρκετό παρά ώστε και να χρηματοδοτήσει την καπιταλιστική ανάπτυξη και να ασκήσει κοινωνική πολιτική. Και μάλιστα εντός της ΕΕ, με τη δοσμένη στρατηγική που υπαγορεύει ακριβώς το αντίθετο.