Μια σειρά εξελίξεις πιστοποιούν ότι το μεγάλο παζάρι δεν ήταν τελικά απλά για τα 34 δισ. ευρώ «για το χρέος». Με δεδομένη τη «σωτηρία της χώρας», δηλαδή τη λήψη όλων εκείνων των μέτρων που χρειάζονται στο κεφάλαιο για να ανακάμψει η κερδοφορία του, άρχισαν να βγαίνουν και τα μεγάλα μαχαίρια που αποκαλύπτουν πως πίσω από αυτό που εμφανίστηκε σαν παζάρι βρίσκεται ένα πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι στις πλάτες όλων των λαών.

Ανοιχτά το συγκρότημα Λαμπράκη μέσα από το «Βήμα» τραβά το αυτί του Σαμαρά και απειλεί για επιπτώσεις που θα υπάρξουν από την πρόσδεση στη Γερμανία.

Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως πιστοποιεί το κύριο άρθρο στην «Αυγή», μετά τους ύμνους στην πολιτική «του Προέδρου Ομπάμα» ανακαλύπτει τη χαμένη τιμή της σοσιαλδημοκρατίας σ' έναν ακόμα ιμπεριαλιστικό πόλο, αυτόν που συγκροτείται στη Λατινική Αμερική. Εκεί όπου, όπως αναφέρει το άρθρο, η καπιταλιστική ανάπτυξη γίνεται με όρους «κοινωνικής δικαιοσύνης» και «με σεβασμό στα λαϊκά συμφέροντα»!

Δικαίως, κατά συνέπεια, η «Καθημερινή» αφού εντοπίζει ότι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα της οικονομίας είναι «μια θετική εξέλιξη για τη χώρα», εξηγεί πως συνολικά η πολιτική του πρέπει να περιέχει το στοιχείο της «συνέχειας». Η λέξη παραπέμπει κατευθείαν στην πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής πραγματικότητας σε κάθε χώρα, όπου είναι γεγονός πως όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση δε χάνεται η «συνέχεια του κράτους». Δηλαδή, δεν αλλάζουν ούτε κατά γράμμα οι όροι άσκησης της εξουσίας των καπιταλιστών.

Οι ανακατατάξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και ο ρόλος που επιθυμεί να παίξει η αστική τάξη της χώρας (ή τουλάχιστον ένα σημαντικό τμήμα της) στην όλη εξέλιξη, φαίνεται ότι καθορίζουν πλέον ως και την τελευταία ανάσα όλων εκείνων από τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν κορόνα στο κεφάλι τους το αδιατάραχτο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, κατά συνέπεια τη διαφύλαξη της εξουσίας των μονοπωλίων.

Μπροστά σ' αυτά τα δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται πλέον ανοιχτά στο πλαίσιο της φράσης «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;»: Οχι απλά επιλέγει καπιταλιστικές κυβερνήσεις ως συμμάχους, όπως τώρα με τη Βραζιλία, αλλά καλεί και το λαό να αποδεχτεί αυτήν την επιλογή ως φιλολαϊκή.

Η εικόνα που διαμορφώνεται στο χώρο της πολιτικής συμπληρώνεται με ψηφίδες από την οικονομία (όπως ισχύει και το αντίστροφο: Οι πολιτικές εξελίξεις είναι αντανάκλαση των εξελίξεων στην οικονομία).

Η παρακάτω δήλωση του Μυτιληναίου (ιδιοκτήτη της ΠΕΣΙΝΕ και της ΜΕΤΚΑ) είναι χαρακτηριστική: «Αν δεν υπήρχε αυτή η κρίση (...) θα συμμετείχαμε στις τουρκικές ιδιωτικοποιήσεις σταθμών παραγωγής ενέργειας και θα είχαμε χτίσει μια βάση εκεί». Με δεδομένες όμως τις ανακατατάξεις που φέρνει η καπιταλιστική κρίση, ο προσανατολισμός άλλαξε και όπως εξηγεί η Kerin Hope στους «Financial Times», «η ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ και η MOTOR OIL, που έχει πρόσβαση στη σημαντική ρευστότητα της οικογενειακής ναυτιλιακής επιχείρησης, βρίσκονται στον κατάλογο των προεπιλεγμένων υποψηφίων που θα ανταγωνιστούν με την Gazprom της Ρωσίας και την Socar του Αζερμπαϊτζάν για την εξαγορά της ΔΕΠΑ στο πλαίσιο του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων». «Αργά ή γρήγορα το τέλος της κρίσης θα έρθει, και ο όμιλός μας πρέπει να έχει τοποθετηθεί σε πολύ καλή θέση για την επόμενη μέρα», δήλωσε ο ίδιος ο Μυτιληναίος (υπενθυμίζεται ότι ανάλογο ήταν το πνεύμα των δηλώσεών του και όταν έσπευδε να κάνει «επενδύσεις» στη διαλυμένη από τις βόμβες του ΝΑΤΟ πρώην Γιουγκοσλαβία).

Το μέλλον, λοιπόν, είναι ήδη εδώ. Με τα μονοπώλια να χαράζουν το δρόμο σ' αυτό το ενεργειακό σταυροδρόμι και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις να επιταχύνουν το βήμα τους για το στέριωμα της εξουσίας των μονοπωλίων.

Για τους εργαζόμενους ισχύει απόλυτα η χτεσινή επισήμανση μέσα από τις στήλες του «Ριζοσπάστη»: «Οσο πιο γρήγορα απορρίψουν την πολιτική που υπηρετεί την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων τόσο γρηγορότερα θα βάλουν τέλος στην εκμετάλλευση και τη ληστεία».