Με αφορμή τις τελευταίες δημαγωγικές δηλώσεις μετανοίας ορισμένων από την κυβέρνηση Παπανδρέου για την προσφυγή της Ελλάδας στα μνημόνια με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, γράφαμε την προηγούμενη βδομάδα ότι πρώτη απ' όλους, αυτή που ήθελε το ΔΝΤ στο μηχανισμό ήταν η Γερμανία. Ο λόγος είναι σαφής: Ηθελε να βάλει το Ταμείο στο παιχνίδι της ελεγχόμενης χρεοκοπίας χωρών της Ευρωζώνης και μ' αυτόν τον τρόπο να επιμερίσει τη ζημιά από την καταστροφή κεφαλαίου σε περισσότερες καπιταλιστικές οικονομίες και μάλιστα εκτός Ευρωζώνης, για να μη λουστεί η ίδια όλο το κόστος από τη διάσωση της νομισματικής λυκοσυμμαχίας. Κυνικός ως προς αυτό είναι και ο Α. Λοβέρδος, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν ήθελε το ΔΝΤ στο μηχανισμό για την Ελλάδα και με τις δηλώσεις του οποίου ξεκίνησε το γαϊτανάκι για το ποιος ευθύνεται που βρέθηκε η Ελλάδα με μνημόνια και ΔΝΤ. Μιλώντας χτες στο «Βήμα», ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Παπανδρέου και της συγκυβέρνησης Παπαδήμου λέει επί λέξει: «Η παρουσία του ΔΝΤ ήταν επιθυμητή από τους Γερμανούς στο μηχανισμό που συγκροτήθηκε εκείνη την εποχή. Συμμετείχε, λοιπόν, το ΔΝΤ και αυτό αποτέλεσε εργαλείο πολιτικής πειθούς της Μέρκελ προς τους Γερμανούς πολίτες για τα μέτρα του Νότου. Στην πορεία αποδείχθηκε ότι το ΔΝΤ δεν είχε συμβολή στην εφαρμογή των προγραμμάτων, καθώς η επίβλεψη των προγραμμάτων γίνεται από την ΕΕ». Αρα, παρά τη σκόπιμα απλοϊκή ερμηνεία που κάνει ο Λοβέρδος για τις προθέσεις της Γερμανίας, ομολογεί ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ στη δανειοδότηση της Ελλάδας ήταν επιλογή και των γερμανικών μονοπωλίων, για τους λόγους που γράψαμε πιο πάνω. Κατά συνέπεια, μόνο σαν αποπροσανατολισμό σε βάρος του πρέπει να εκλαμβάνει ο λαός τα παραμύθια ότι το ΔΝΤ το έφερε στην Ελλάδα και στην ΕΕ μια κυβέρνηση ή ένα πρόσωπο. 'Η ότι χωρίς το ΔΝΤ στα μνημόνια, τα μέτρα θα ήταν πιο ήπια για το λαό. Τα μέτρα ήταν προαποφασισμένα για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της ΕΕ και η συμμετοχή του ΔΝΤ κρίθηκε επιβεβλημένη για να μοιραστεί η ζημιά της κρίσης, χωρίς να αμβλύνονται, αλλά να οξύνονται οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί. Στη διέξοδο να συγκεντρώσει ο λαός την προσοχή του, προσπερνώντας και πολεμώντας τα κόμματα που προσπαθούν να τον χειραγωγήσουν με ψέματα και εντυπώσεις.