Στιγμιότυπο από την εκδήλωση, που έγινε την Πέμπτη στη γεμάτη από κόσμο αίθουσα του «Πειραϊκού Συνδέσμου»

Αν λάβει κανείς το μέγεθος της χώρας μας, η ναυτιλία είναι τεράστια. Ετσι έχουμε το παράδοξο από τη μία οι γνωστές "οικογένειες" στη ναυτιλία να είναι στο "τοπ" στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και οι ναυτεργάτες σήμερα, δεν είναι υπερβολή, να τείνουν να περάσουν στη σφαίρα της ελεημοσύνης (...)

Η Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών δίνει πακέτα εκατομμυρίων για αναξιοπαθούντες. Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να βάλει Ελληνες στα πλοία, αλλά από την άλλη είναι έτοιμη να μας ελεήσει. Δεν μας θέλει στα πλοία. Υπάρχει κίνηση στρατηγική να αποστειρώσουν όλους τους εργασιακούς χώρους από δικαιώματα. Το λιμάνι να αποστειρωθεί. Ούτε σωματεία, ούτε δικαιώματα. Στα πλοία το ίδιο, ούτε δικαιώματα, ούτε σωματεία, ούτε συμβάσεις».

Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά:«Πριν λίγες μέρες, συνάδελφος ήθελε να πάει Κυριακή στην Πάρο και δεν υπήρχε καράβι. Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο, το επόμενο διάστημα σε εκατοντάδες νησιά να μην υπάρχει η δυνατότητα παρά ίσως μία φορά τη βδομάδα ή μέσω ανταπόκρισης να μετακινηθείς. Δεν υπάρχουν πλοία και αυτά που υπάρχουν είναι κίνδυνος θάνατος. Από την άλλη, η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη έχει πάνω από 95% ανεργία, τα δύο μεγάλα ναυπηγεία της χώρας κλειστά. Δεν είναι μακριά να κλείσουν τα ναυπηγεία της Χαλκίδας και της Σύρου. Οι χαλυβουργίες παραπαίουν, στα ορυχεία, απολύσεις κλπ. Υπάρχει αδυναμία, αντίφαση στον καπιταλισμό να λύσει να συνδέσει αυτά τα προβλήματα.

Εχουμε μία 10ετία όπου η κερδοφορία του κεφαλαίου είναι τεράστια, ασύλληπτη. Αρχισαν να παραγγέλνουν νέα πλοία. Αυτό οδήγησε στο να πέσει η κερδοφορία, με αποτέλεσμα σήμερα, πλοία κατασκευής του 1995, να τα κόβουν για 400 δολάρια τον τόνο, γιατί θέλουν να φέρουν εξισορρόπηση στην ναυλαγορά. Τι βλέπουμε; Οτι το κυνήγι του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους, είναι αυτό το οποίο οδηγεί ώστε κάποια στιγμή, κάποιος κλάδος, επειδή δεν συμφέρει για να κονομάνε οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, να τον πετάνε στην άκρη. Και εκεί πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία γιατί κλείνουν εργοστάσια.

Εδώ έχει τεθεί μία άλλη πρόταση. Και πρέπει να καθίσουμε να τη δούμε γιατί πραγματικά αφορά το πώς τελικά θα λυθεί προς όφελος των εργαζομένων του λαού αυτό το ζήτημα. Το πώς δηλαδή μία εξουσία, που θα είναι πραγματικά λαϊκή, θα μπορέσει να σχεδιάσει κεντρικά (....) θα βάλει έναν προγραμματισμό και με τη Ζώνη, τα ναυπηγεία, θα μπορέσει να αξιοποιήσει ταυτόχρονα την χαλυβουργία, τον ορυκτό πλούτο που είναι τεράστιος. Και βέβαια, όλα αυτά, με τις νέες τεχνολογίες, το επιστημονικό προσωπικό, που είναι και αυτό στην ανεργία σήμερα.

Νομίζω ότι η σημερινή εκδήλωση πρέπει να αποτελέσει αφετηρία, να δούμε ο καθένας στο χώρο του και εμείς στη Ζώνη να αξιοποιήσουμε, να δουλέψουμε πάνω στην πρόταση αυτή και αν μπορούμε να εμπλουτίσουμε. Είναι σοβαρό εργαλείο στη μετέπειτα δουλειά μας».

Αντώνης Δράκος, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Σάμου:«Δύο λεπτομέρειες από την εμπειρία και τη δράση από τη Σάμο, την Ικαρία και τους Φούρνους. Ποια είναι η κατάσταση; Δύο παραδείγματα: Σήμερα για να έρθω εδώ έδωσα μισό μισθό, 300 ευρώ αεροπορικά εισιτήρια. Για να έρθω με καράβι, με τα δρομολόγια αυτά θα έπρεπε να φύγω Τρίτη και να γυρίσω το Σάββατο το πρωί. (....)

Στο ναυάγιο του ΣΑΜΙΝΑ είχαμε θύματα νησιώτες κατοίκους της Σάμου που ήταν επιβάτες και ναυτεργάτες. Το λέω αυτό γιατί πραγματικά οι διεκδικήσεις ναυτεργατών και νησιωτών είναι κοινές, είναι κοινός ο αγώνας. Εχουμε προσπαθήσει κατά το δυνατό με τις δυνάμεις που έχουμε στο νησί και να συμπαραταχθούμε και να συμπορευθούμε σε αυτό τον αγώνα ενάντια στους εφοπλιστές. Τα τελευταία δέκα χρόνια, από την στιγμή που εφαρμόστηκε η πολιτική της απελευθέρωσης των συγκοινωνιών, είχαμε αλλεπάλληλες δραστηριότητες και συγκρότηση επιτροπών.

Οι εφοπλιστές έχουν πολλές προσβάσεις σε μικροεπιχειρηματίες, ΜΜΕ. Γίνεται προσπάθεια να στρέψουν κατοίκους των νησιών ενάντια στον αγώνα των ναυτεργατών, τα συμφέροντα είναι μεγάλα. Από την εμπειρία και από την προσπάθεια που έγινε αυτό το διάστημα για τη συσπείρωση δυνάμεων η εμπειρία λέει το εξής: Οταν ενισχύαμε την πρόταση που μιλάει για δημόσιο εθνικό φορέα συγκοινωνιών, τόσο ενισχυόταν η συσπείρωση στις θέσεις του ΠΑΜΕ. Οποτε κάναμε πίσω, υπήρχαν πισωγυρίσματα.

Θέλω να πω ότι σε αυτή την προσπάθεια, όταν έχεις συγκεκριμένη ταξική κατεύθυνση, ο κόσμος σε ακούει, ο εργάτης, ο αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος γιατί ζει αυτό το πρόβλημα καθημερινά. Σήμερα πρέπει να πάρουμε μέτρα και μέσα από το κίνημα και την οργάνωση να δούμε με ποιο τρόπο θα πάμε στο λαό και να πούμε για ποιο λόγο από την πρόταση του Κόμματος έχει όφελος ο εργάτης, ο αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος. Χρειάζεται ένταση αντιπαράθεσης και συσπείρωση δυνάμεων σε αυτή την κατεύθυνση».

Θανάσης Σταματόπουλος, πρώην πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ:«Πρέπει με την ευκαιρία να αναδείξουμε στους ναυτεργάτες παραπέρα το θέμα του εκδημοκρατισμού του ναυτεργατικού κινήματος. Είναι βασικός παράγοντας, αν θέλουμε να αναπτυχθούν παραπέρα οι αγώνες. Η ΠΝΟ με πολλούς τρόπους εισπράττει παράνομα συνδικαλιστική εισφορά από όλους τους ναυτεργάτες και ενισχύσει τα σωματεία σφραγίδες. Ενισχύει αντισυνδέσμους. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ολα είναι ανεξέλεγκτα. Εχουν και άλλη εισφορά μεγάλη, που παίρνουν σε συνεργασία με την περιβόητη ΔΟΜ (Διεθνής Ομοσπονδία Μεταφορών). Ετσι γίνεται εκμαυλισμός συνειδήσεων και το ζούμε».

Νίκος Πηγαδάς, συνταξιούχος δημοσιογράφος:«Οι εφοπλιστές πάντα παίρνουν από την Ελλάδα και από τους εργαζόμενους της Ελλάδας και από το κράτος το ελληνικό χωρίς να δίνουν (...) Με το ΝΑΤ μόνο, τους χρηματοδοτούν με τις εισφορές που δεν έχουν πληρώσει και μένουν και γίνονται εκατομμύρια και δεν τα πληρώνουν ποτέ. Αυτό είναι έμμεση χρηματοδότηση.

Δεύτερο, το ΝΑΤ χρηματοδοτείται από το κράτος, τον κρατικό προϋπολογισμό και είναι ένα μέρος του ελλείμματος που πληρώνουμε όλοι, γιατί διώξανε οι εφοπλιστές τα κατώτερα ελληνικά πληρώματα από τα ποντοπόρα πλοία. Μέχρι το 1980, μιλάω με ντοκουμέντα, είχαμε 120.000 θέσεις εργασίας στα πλοία. Οταν ανακάλυψαν τους φτηνούς εργάτες από τρίτες χώρες, χωρίς δικαιώματα, τους πήραν στα πλοία. (....) Αυτό που έγινε ήταν να μην έχει εισφορές το ΝΑΤ. Μέχρι τότε υπήρχε η σχέση 4 εν ενεργεία ναυτικοί προς έναν συνταξιούχο. Ανατράπηκε η σχέση αυτή γιατί έμειναν 18.000 με 20.000 ναυτεργάτες που εισέφεραν στο ΝΑΤ και 70.000 συνταξιούχοι.

Ενα δισ. ευρώ το χρόνο πληρώνει το δημόσιο για να πληρωθούν οι συντάξεις που τις μείωσαν και αυτές. Οι εφοπλιστές πάντα κερδίζουν (...) Τώρα θέλουν να διώξουν τα κατώτερα πληρώματα και από τα επιβατηγά. Φαύλος κύκλος (...) Τι μένει; Αυτός ο αγώνας που ξεκίνησαν οι ναυτεργάτες να γίνει κοινός με τους εργαζόμενους των λιμανιών της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης».