Το Σχέδιο προγράμματος έρχεται να εξηγήσει όλα και αυτά για τα οποία αναρωτιόμουν για ποιο λόγο συνέβαιναν στη καθημερινή δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ. Ειδικά σε όσους έχουν ζήσει τη ανασυγκρότηση και τη μαζικοποίηση της ΚΝΕ απ το '96 και μετά, το πρόγραμμα έρχεται να λύσει όλες τις απορίες για τις θέσεις, την τακτική και τις αποφάσεις του Κόμματος τα τελευταία 5-6 χρόνια. Θέσεις και πρακτικές πρωτόγνωρες για την ιστορία όχι μόνο του ΚΚΕ αλλά και γενικά του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Μερικές απ' αυτές τις απορίες έχουν να κάνουν με την τρομακτική συρρίκνωση και απομαζικοποίηση στο χώρο της νεολαίας, το ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό του ΚΚΕ σε εκλογές, τη διάλυση των μαθητικών ΟΒ, το χάσιμο σχεδόν των μισών ψήφων της ΠΚΣ σε σχέση με το 2008, την αδυναμία να υπερψηφιστούν τα πλαίσιά μας σε φοιτητικές συνελεύσεις, την αναιμική ενίσχυση των δυνάμεων μας στα σωματεία εν μέσω κρίσης και διάλυσης της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ σε πολλά απ' αυτά. Το πρόγραμμα έρχεται να επισφραγίσει τη δικαίωση της αριστερίστικης ομάδας Γράψα 24 χρόνια μετά. Κυρίως σε όσα έχουν να κάνουν με τη ΚΝΕ, την πρόταση εξουσίας που καταθέτουμε στο λαό (17 χρόνια μας κατηγορούσαν οι ΝΑΡίτες ότι το ΑΑΔΜ είναι ρεφορμιστικό, ότι το μέτωπο θα πρέπει να είναι «αντικαπιταλιστικό»!) και τα άμεσα καθήκοντα που (δεν) θέτουμε στο λαό. Είναι ένα εκσυγχρονισμένο copypaste όλων των ζητημάτων που έθεταν τότε οι οπορτουνιστές.

Ποιος να το έλεγε πως ο λαός θα γέμιζε τις πλατείες όλης της χώρας και το Κόμμα θα παρακολουθούσε τις εξελίξεις απ' την τηλεόραση. Απαράδεκτη η θέση 25. Ποτέ το ΚΚΕ στην ιστορία του χωρίς στοιχεία δε μίλησε για έλεγχο κινήματος από αστικούς μηχανισμούς. Φυσικά και ήταν ανώριμο το ξέσπασμα των αγανακτισμένων, με λάθος αιτήματα, στόχους, ευάλωτο στους διάφορους μηχανισμούς. Μα πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν το κόμμα της εργατικής τάξης με μια ελιτίστικη λογική λείπει από εκεί; Ποιος, δηλαδή, θα έδινε πολιτικά χαρακτηριστικά σε όλο αυτό, ποιος θα το συνέδεε με το εργατικό κίνημα; Οι νεοπασόκοι του ΣΥΡΙΖΑ; Οι γκρούπες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Είναι ενδεικτικό το παράδειγμα αυτό για τις αντιδράσεις μας τα τελευταία χρόνια σε κάθε ανώριμο ξέσπασμα του λαού. Πάντοτε σχεδιάζαμε πώς θα διεισδύσουμε σε τέτοια ξεσπάσματα του λαού και της νεολαίας για να τους δώσουμε το δικό μας τόνο, να τα φέρουμε κοντά στη δική μας πολιτική και επικρίναμε όσους αριστεριστές έκαναν ακριβώς ό,τι εμείς σήμερα (υψηλή κριτική μακριά απ' τις μάζες).

Διαβάζω από ορισμένα στελέχη ότι επιτέλους ξεκαθαρίζουμε πως μόνο με ένοπλη σύγκρουση λύνεται το ζήτημα της εξουσίας, ότι για πρώτη φορά δεν αφήνουμε περιθώρια σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Δηλαδή, πότε ακριβώς και σε ποιο Πρόγραμμα ή Συνέδριο της ιστορίας του το ΚΚΕ ισχυρίστηκε κάτι διαφορετικό; Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να το πει, όποιος το πιστεύει, ανοιχτά ότι «ο Χαρίλαος ήταν και λίγο οπορτουνιστής», «το ΑΑΔΜ είχε και λίγο απ' τη θεωρία των σταδίων», «τη δεκαετία του '80 είχαμε και λίγο δεξιές θέσεις». Με ευθύνη (προφανώς και με σχέδιο) της κομματικής καθοδήγησης τέτοιες απόψεις ζυμώθηκαν πλατιά στα μέλη του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια. Αν εξαιρέσουμε τις απόψεις ελάχιστων στελεχών (13ο και 15ο συνέδριο) που ανοιχτά ζητούσαν την «αναθεώρηση της θέσης μας για έξοδο απ' την ΕΟΚ» και την «κατάργηση του όρου δικτατορία του προλεταριάτου», ποτέ η πλειοψηφία του ΚΚΕ και σε κανένα κομματικό κείμενο δεν ξέπεσε σε τέτοιες θέσεις. Προς τι η πρεμούρα λοιπόν να δείξουμε πως τώρα είμαστε πιο επαναστάτες από ποτέ;

Ενδεικτικός είναι ο χαιρετισμός της τροτσκιστικής γκρούπας Δ.Ε.Α. (συνιστώσα ΣΥΡΙΖΑ) στο Σχέδιο προγράμματος, καθώς όπως λένε εγκαταλείπουμε, επιτέλους, τη θεωρία των σταδίων (ένα ανύπαρκτο για κάθε μαρξιστή - λενινιστή ζήτημα που μόνο οι τροτσκιστές και οι ΝΑΡίτες θέτουν εδώ και δεκαετίες). Απαράδεκτη, αντιλενινιστική κι ενάντια στο ισχύον Πρόγραμμα η Θέση της ΚΕ ότι είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε κυβέρνηση μέσα στοn καπιταλισμό. Ποτέ δεν τοποθετήθηκαν οι κομμουνιστές ΓΕΝΙΚΑ, ΑΟΡΙΣΤΑ και ΑΦΗΡΗΜΕΝΑ ενάντια σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού (εδώ φυσικά και δεν εννοώ την «αριστερή» κυβέρνηση Τσίπρα που σωστά δε θέσαμε καν υπό συζήτηση). Τέτοια, όχι δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού (όχι, όμως, «αστική κυβέρνηση»!), χωρίς να έχει ανατραπεί ακόμη πλήρως η οικονομική εξουσία της αστικής τάξης, ήταν η "δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς" του Λένιν από το 1905 μέχρι το 1917. Τέτοια ήταν η "επαναστατική-δημοκρατική κυβέρνηση" του Λένιν από τον Απρίλη μέχρι το Σεπτέμβρη του 1917. Τέτοιοι ήταν οι δύο τύποι εργατικών κυβερνήσεων ("εργατοαγροτική κυβέρνηση" και "εργατική κυβέρνηση με συμμετοχή των κομμουνιστών") που προσδιορίζονται από το 4ο Συνέδριο της ΚΔ το 1922 (υπό την πλήρη καθοδήγηση του Λένιν). Τέτοια ήταν, η «κυβέρνηση του βουνού», η Λαϊκή Δημοκρατία για την οποία πάλευε το ΕΑΜ.

Αντί επιλόγου μια (δυστυχώς) επίκαιρη υπόμνηση του Ενγκελς και του Λένιν (βλ. «Αριστερισμός»): «Κανένας συμβιβασμός; Να τι έγραφε το 1874 ενάντια στη διακήρυξη των 33 κομμουνάρων - μπλανκιστών ο Ενγκελς "Εμείς είμαστε κομμουνιστές" (έγραφαν στη διακήρυξή τους οι κομμουνάριοι - μπλανκιστές) "γιατί θέλουμε να φτάσουμε στον σκοπό μας χωρίς να σταματήσουμε σε ενδιάμεσα στάδια, χωρίς να κάνουμε συμβιβασμούς, που απλώς απομακρύνουν τη μέρα της νίκης και παρατείνουν την περίοδο της σκλαβιάς". Οι γερμανοί κομμουνιστές είναι κομμουνιστές, γιατί μέσα απ' όλα τα ενδιάμεσα στάδια και τους συμβιβασμούς, που δεν τους δημιούργησαν αυτοί, αλλά η πορεία της ιστορικής ανάπτυξης, βλέπουν καθαρά και επιδιώκουν συνεχώς τον τελικό σκοπό, δηλαδή την εξαφάνιση των τάξεων και τη δημιουργία ενός κοινωνικού καθεστώτος, όπου δε θα υπάρχει πια θέση για την ατομική ιδιοκτησία στη γη και σε όλα τα μέσα παραγωγής. Οι 33 μπλανκιστές είναι κομμουνιστές γιατί φαντάζονται, πως μια και θέλουν να υπερπηδήσουν τα ενδιάμεσα στάδια και τους συμβιβασμούς, είναι εντάξει η δουλειά και πως αν η μάχη "αρχίσει" αυτές τις μέρες -πράγμα που το πιστεύουν απόλυτα- και η εξουσία πέσει στα χέρια τους, τότε μεθαύριο "θα εφαρμοστεί κιόλας ο κομμουνισμός". Συνεπώς, αν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό αμέσως, τότε θα πει πως δεν είναι κομμουνιστές. Τι παιδική αφέλεια να ανάγουν την ανυπομονησία τους σε θεωρητικό επιχείρημα!" (Φ. Ενγκελς, "Το πρόγραμμα των κομμουνάρων - μπλανκιστών")».