Βέβαια, πρέπει να παραδεχτούμε, πως οι προτάσεις του Βρετανού μελετητή έχουν τη λογική τους. Σου λέει ο άνθρωπος: Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν μιας χώρας, δηλαδή ο πολύμορφα παραγόμενος υλικός της πλούτος, έχει ένα συγκεκριμένο μέγεθος και κάποια περιθώρια ανάπτυξης, από χρόνο σε χρόνο. Οταν το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού νέμεται το 40 ή το 50% αυτού του πλούτου και χρειάζεται πολύ περισσότερα ακόμη, καθώς αυξάνεται συνεχώς ο διεθνής ανταγωνισμός και οι προκλήσεις της ΟΝΕ συνεχώς δυναμώνουν, πώς να περισσέψουν χρήματα, για την κοινωνική ασφάλιση, την πρόνοια, κλπ., κλπ. Ασε, που υπάρχουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις της ΕΕ, που ζητούν τη δραστική περικοπή της κρατικής συμμετοχής στο κόστος της κοινωνικής ασφάλισης, ώστε να μειωθούν οι δημοσιονομικές δαπάνες και να γίνει περισσότερο υγιής ο διεθνής ανταγωνισμός... Αρα, τι λύσεις υπάρχουν; Αυτές, ακριβώς, που προτείνει και αναφέραμε στο προηγούμενο σχόλιο.

Ολα αλλάζουν, βέβαια και, μάλιστα, ριζικά, όταν δε θεωρήσεις ένα το κρατούμενο τα αμύθητα πλούτη, προνόμια, κλπ., κλπ., της μικρής μειοψηφίας των «εχόντων και κατεχόντων». Οταν πεις, ότι ο παραγόμενος πλούτος της κοινωνίας θα δοθεί σ' αυτούς που τον παράγουν, δηλαδή, στους εργαζόμενους και το λαό. Τότε, θα υπάρχουν πόροι και για την ασφάλιση, και για την πρόνοια και για πολλά άλλα. Τούτο, όμως, προϋποθέτει μια ριζικά διαφορετική πολιτική από τη σημερινή. Μια ριζικά διαφορετική κυβέρνηση. Προϋποθέτει την εξουσία του Λαϊκού Μετώπου.