Στο χαιρετισμό του στο 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ εκ μέρους του ΚΚΕ ο Γιώργος Σκιαδιώτης, μέλος της ΚΕ, μεταξύ άλλων σημείωσε:

«Οταν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με τη συγκεκριμένη συνθήκη καθόριζαν για λογαριασμό των πολυεθνικών και του κεφαλαίου συνολικά τη στρατηγική στην ΕΕ και στη χώρα μας το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη (για να περιοριστούμε στην Ευρώπη) καθόριζε και αυτό την δική του τακτική και στρατηγική.

Που ήταν:

-- Είτε η άκριτη στήριξη αυτής της στρατηγικής όπως έγινε από τα μεγάλα συνδικάτα της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών και συνολικά από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.

- Είτε η κριτική υποστήριξή της όπως έγινε από την πλειοψηφία των μεγάλων συνδικάτων της χώρας μας.

Αξίζει νομίζω τον κόπο να θυμίσω ότι ορισμένοι έλεγαν ότι η συγκεκριμένη συμφωνία και στρατηγική δεν είναι ούτε κόλαση ούτε παράδεισος, αλλά ένα πεδίο διαπάλης.

Στο όνομα αυτής της στρατηγικής, της συνύπαρξης των συμφερόντων της εργατικής τάξης με αυτά του κεφαλαίου, καλέστηκαν να συμβάλουν τα συνδικάτα στη διατήρηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας, ώστε να μη γίνουν απολύσεις, να μην κλείσουν εργοστάσια, στη Γερμανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, για να γίνει η οικονομία της ΕΕ πιο ανταγωνιστική.

Στο όνομα αυτής της στρατηγικής, ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος έγινε στρατηγική επιδίωξη και τα συνδικάτα έβαλαν πλάτη να προχωρήσει όλο το πακέτο μέτρων. Η διατήρηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και των μονοπωλίων έγινε λυδία λίθος μέσω της οποίας θα διασφαλίζονταν οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα.

Μετά τρεις δεκαετίες και με την καπιταλιστική κρίση να καταστρέφει δικαιώματα και λαούς τι απάντηση δίνουμε στο ερώτημα;

Δικαιώθηκε αυτή η στρατηγική των υποχωρήσεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, την οποία υπηρέτησαν σε Ελλάδα και Ευρώπη όλες οι δυνάμεις, υποστηρικτές της ΕΕ και της καπιταλιστικής ανάπτυξης;

Και το κύριο και βασικό ερώτημα είναι: Η στρατηγική αυτή απέτρεψε την καπιταλιστική οικονομική κρίση, μείωσε τις συνέπειές της για τους εργαζόμενους;

Η ίδια η ζωή με τρόπο που δε χωρά αμφισβήτηση απάντησε ΟΧΙ.

Η στρατηγική που έχει διαμορφωθεί και πάλι ως συνέχεια και παρακολούθηση της προηγούμενης λαθεμένης στρατηγικής στην πλειοψηφία των συνδικάτων της Ευρώπης και της χώρας μας υιοθετεί τη λογική ότι δεν ευθύνεται ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης για ό,τι συμβαίνει αλλά η διαχείρισή του.

Αρα το ζητούμενο στο επίπεδο της πολιτικής είναι η αναζήτηση κάποιων καλύτερων διαχειριστών και στο επίπεδο της οικονομίας, η αναζήτηση μιας υποτιθέμενης ισορροπίας, μιας συνύπαρξης ανάμεσα στο καπιταλιστικό κέρδος, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πάλι η ανταγωνιστικότητα και οι επενδύσεις είναι το ζητούμενο. Μόνο που τώρα πρέπει να τις κάνουν σοβαροί επενδυτές και πατριώτες κατά κάποιους.

Οδηγεί αυτή η στρατηγική που κυριαρχεί και πάλι στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ευρώπης και της χώρας μας σε έξοδο από την κρίση υπέρ των εργαζομένων; ΟΧΙ.

Η στρατηγική της ενσωμάτωσης των συνδικάτων στη στρατηγική του κεφαλαίου, της στήριξης με ή χωρίς αστερίσκους, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δεν υπήρξε αποτελεσματική, δεν οδηγεί στην υπεράσπιση των εργαζομένων, δε συμβάλλει στην ανάπτυξη και ανασύνταξη τους εργατικού κινήματος, στην αναζωογόνησή του.

Οπως επίσης και η θέση για άλλη ευρωπαϊκή στρατηγική η οποία πρέπει να αποκτήσει κοινωνικό πρόσημο, όπου η Ευρώπη των μονοπωλίων μπορεί να γίνει δήθεν Ευρώπη των λαών, της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής.

Κάποιοι λένε ότι το ΚΚΕ κομματικοποιεί τα συνδικάτα. Την ίδια ώρα οι ίδιοι μιλάνε για δημιουργία αριστερών συνδικάτων και κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις των συνδικάτων με τις κομματικές τους σημαίες.

Οσοι κατηγορούν το ΚΚΕ για κομματικοποίηση των συνδικάτων θέλουν να παραμείνουν τα συνδικάτα υποστηρικτές της στρατηγικής της ΕΕ και της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αλήθεια, γιατί αγαπητοί σύνεδροι είναι θεμιτό και σωστό τα συνδικάτα να στηρίζουν το Μάαστριχτ και τη στρατηγική της Λισαβόνας και να λειτουργούν ως βραχίονας της Κομισιόν, να στηρίζουν τις επενδύσεις από τα μονοπώλια και τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και δεν είναι θεμιτό να ενδιαφέρονται τα συνδικάτα για το από ποιον και για ποιον γίνεται η ανάπτυξη, ποιος παράγει τον πλούτο και ποιος τον καρπώνεται, σε ποιον πρέπει να ανήκουν τα μέσα παραγωγής, ποιος πρέπει να κάνει κουμάντο σε μια χώρα, ο λαός της ή μια χούφτα πλουτοκράτες...».