Ειδικότερα, μέσα στο 2012 υπεγράφησαν μόλις 11 ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας, 26 κλαδικές συμβάσεις (εθνικές και τοπικές) και 975 επιχειρησιακές συμβάσεις. Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, αρκεί να σημειωθεί ότι το 2008 είχαν συναφθεί 89 ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις, 142 κλαδικές (εθνικές και τοπικές) και μόνο 215 επιχειρησιακές.

Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Αν το 2008 οι επιχειρησιακές συμβάσεις που υπογράφονταν σε κάθε περίπτωση ήταν με καλύτερους όρους (μισθολογικούς και θεσμικούς) που προβλέπονταν στις κλαδικές συμβάσεις, τώρα οι επιχειρησιακές προβλέπουν όρους χειρότερους απ' αυτούς που ισχύουν σε επίπεδο κλάδου και επαγγέλματος. Ετσι άλλωστε δικαιολογείται η επιδίωξη εκ μέρους της εργοδοσίας να υπογράφει σωρηδόν τέτοιες επιχειρησιακές συμβάσεις, οι περισσότερες μάλιστα από τις οποίες δεν υπογράφονται από επιχειρησιακά σωματεία αλλά από «Ενώσεις Προσώπων», επιβάλλοντας μείωση μισθών και μεροκάματων που μεσοσταθμικά μέσα στο 2012 η μείωση ανήλθε στο 18,8%.

Βέβαια και οι περισσότερες κλαδικές συμβάσεις που υπεγράφησαν δεν είναι απαλλαγμένες από χειροτέρευση των όρων αμοιβής για τους εργάτες, με την «ευγενική» συνδρομή (!) του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Σε κάθε περίπτωση και αυτές οι συμβάσεις, καλύπτουν μόνο ένα μέρος των μισθωτών, αφού σύμφωνα με εκτιμήσεις στο τέλος του 2012 περίπου 1,2 εκατομμύρια μισθωτοί «καλύπτονταν» μόνο με ατομικές συμβάσεις και με χειρότερους όρους αμοιβής και εργασίας, σε σχέση με αυτούς που υπήρχαν στις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις που έληξαν.

Γίνεται έτσι ακόμα πιο αναγκαίο όχι απλώς η υπογραφή νέων συμβάσεων, αλλά η οργάνωση της σκληρής πάλης για Συμβάσεις που θα λειτουργούν υπέρ των εργατικών συμφερόντων και όχι των συμφερόντων της εργοδοσίας.